Δεν πρόλαβαν οι βουλευτές της ΝΔ να συνέλθουν από το σκάνδαλο των υποκλοπών και ήδη απολογούνται για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του Ανδρέα Πάτση που εκτυλίχθηκαν εν γνώση και με ανοχή του Μεγάρου Μαξίμου -δύο χρόνια είχαν αποκαλυφθεί-, αφού προηγουμένως έκαναν αγώνα για να πείσουν ότι ο παιδοβιαστής του Κολωνού δεν είναι ευθύνη του κόμματος.
Γι’ αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουν δίκιο (άλλωστε και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μπλεγμένο), εάν δεν είχε μεσολαβήσει η πολιτική κάλυψη σε γαλάζιες-καραμπινάτες υποθέσεις παιδοφιλίας.
Με τις υποκλοπές -που μόλις σήμερα ήλθαν στο φως νέα στοιχεία που δείχνουν ότι η ηγεσία Μητσοτάκη παρακολουθούσε τους πάντες, ακόμη και δικούς της υπουργούς και στελέχη-, το σύστημα Μητσοτάκη επιχείρησε να δημιουργήσει μία παρακρατική δομή ελέγχου και καταστολής φίλων και αντιπάλων καταστρατηγώντας κάθε συνταγματική πρόβλεψη για τη λειτουργία του πολιτεύματος και την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Σε σημείο που έβγαλε από τα ρούχα του και την παρατεταμένη νιρβάνα του τον Κώστα Καραμανλή, αν και δε συγκίνησε τον Αντώνη Σαμαρά, τουλάχιστον δημοσίως.
Η υπόθεση Πάτση (που έρχεται να προστεθεί στα 7 δισ. απευθείας αναθέσεων και στα 50 δισ. που ξόδεψε την τριετία με ανάλογη επιβάρυνση του δημοσίου χρέους) επιβεβαιώνει την εντύπωση ότι η νυν ηγεσία έχει μετατρέψει την κυβέρνηση σε μία ανώνυμη εταιρεία που μοιράζει δουλειές με την περιουσία του δημοσίου και το χρήμα των φορολογουμένων. Αυτός είναι και ο πυρήνας της διακυβέρνησης Μητσοτάκη: ασφυκτικός έλεγχος της εξουσίας για να κάνει μπίζνες με το δημόσιο χρήμα. Έτσι όμως εγκαθιδρύει μία αυταρχική και ανελεύθερη δημοκρατία που έχει αρχίσει και ανησυχεί ακόμη και τους χοντρόπετσους Ευρωπαίους.
Και οι τρεις μείζονες υποθέσεις έχουν δύο βασικούς πρωταγωνιστές: στο επίκεντρο είναι η οικογένεια Μητσοτάκη (ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο ανεψιός του, η αδελφή του που φιγουράρει στις φωτογραφίες με τον Ανδρέα Πάτση αφού τον έβαλε στα ψηφοδέλτια της ΝΔ) που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Ο δεύτερος πρωταγωνιστής είναι οι βουλευτές και τα στελέχη της ΝΔ: δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, καταπίνουν τα πάντα, συγκαλύπτουν και στηρίζουν την οικογένεια Μητσοτάκη στη νομή της εξουσίας και του δημοσίου χρήματος. Ειρήσθω εν παρόδω έχουν πλάκα οι σαμαρικοί της ΝΔ οι οποίοι λένε: «καμία έκπληξη, πάντα αυτή ήταν η οικογένεια Μητσοτάκη». Τότε γιατί τη στήριξαν για να πάρει την ηγεσία πρώτα του κόμματος και μετά της κυβέρνησης και τώρα τη στηρίζουν -ακόμη και στην υπόθεση των υποκλοπών που είναι και οι ίδιοι θύματα;
Οι τρεις υποθέσεις απασχολούν την επικαιρότητα και αποκαλύπτουν πτυχές από το ήθος και ύφος της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά δεν εξαντλούν τα πεπραγμένα της. Υπάρχει ο μεγάλος αριθμός νεκρών της πανδημίας μετά από μία αποτυχημένη και βασισμένη στην καταστολή του πληθυσμού διαχείριση. Όπως και οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά που το τελευταίο τους επεισόδιο είναι η μερική αποστρατικοποίηση των νησιών κατ’ απαίτηση του Ερντογάν και η διολίσθηση σε διαπραγματεύσεις με «κόκκινη γραμμή τα έξι μίλια», ως αποτέλεσμα της προσωπικής πολιτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη (το ραντεβού με τον Ταγίπ Ερντογάν), με την απόλυτη συμφωνία του Νίκου Δένδια -αν διαφωνούσε ας άφηνε το χαρτοφυλάκιο. Ίσως το σημαντικότερο πολιτικό σκάνδαλο διαρκείας είναι ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της ηγεσίας Μητσοτάκη με τα συστημικά ΜΜΕ τα οποία λειτουργούν χωρίς προσχήματα σαν προπαγανδιστικός μηχανισμός: διαστρεβλώνουν, ψεύδονται, αποκρύπτουν, αποσιωπούν, συγκαλύπτουν, εξωραΐζουν, διαπράττουν δολοφονίες χαρακτήρων. Εν τέλει νοθεύουν τη λειτουργία της δημοκρατίας την οποία έχουν ορκιστεί να προστατεύουν.
Κάπως έτσι το ερώτημα ανακύπτει από μόνο του: πόσα θα ανεχθούν ακόμη οι γαλάζιοι βουλευτές και τα κορυφαία στελέχη και τι θα έχει μείνει από τη ΝΔ στο τέλος της ηγεσίας Μητσοτάκη; Γιατί πλέον είναι συνυπεύθυνοι. Οι ίδιοι, όπως και μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων, αποφεύγουν το κρίσιμο ερώτημα καταφεύγοντας στο εξής: δηλαδή να αφήσουμε να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ευνοεί τη νομή της εξουσίας από την οικογένεια και λειτουργεί ως άλλοθι που ξεπλένει τη συνείδηση της γαλάζιας παράταξης. Έτσι όμως η άνευ όρων και ορίων άσκηση της εξουσίας αναδεικνύεται σε αυτοσκοπό. Μήπως τελικά αυτά που κάνει η δική τους ηγεσία είναι χειρότερα από αυτά που καταλογίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ; Άλλωστε το αντιμνημονιακό κίνημα (η μία βαριά κατηγορία από το παρελθόν) δεν το έφτιαξε ο Τσίπρας αλλά ο Σαμαράς που έκανε και την πρώτη κωλοτούμπα -το 2012. Ο δε Καμμένος (η δεύτερη κατηγορία) είναι σαρξ εκ της σαρκός της ΝΔ. Και επιπλέον στα πέντε χρόνια της διακυβέρνησής τους δεν τους κατηγόρησαν ούτε για ένα σκάνδαλο διασπάθισης δημοσίου χρήματος, ενώ άφησαν και 37 δισ. στα ταμεία. (Οι αναφορές δεν είναι για να δικαιώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε καμία περίπτωση, αλλά ως στοιχείο προβληματισμού για το σε τι αποσκοπεί η δαιμονοποίησή του από το ανήθικο σύστημα Μητσοτάκη-ΜΜΕ).
Καθώς οι εκλογές είναι μπροστά διαγράφονται δύο ενδεχόμενα: Το πρώτο η ηγεσία Μητσοτάκη κερδίζει τις εκλογές και ολοκληρώνει τη μετάλλαξη της ΝΔ σε ένα μητσοτακικό ακραία νεοφιλελεύθερο κόμμα. Σε αυτή την περίπτωση οι δεξιοί θα ψάχνουν πολιτική στέγη. Το δεύτερο είναι να χάσει τις εκλογές και να μπει σε μία περιδίνηση υπαρξιακού χαρακτήρα για το τι κόμμα είναι: νεοφιλελεύθερη δεξιά σε μία διεθνή συγκυρία αποδρομής του νεοφιλελευθερισμού; Κεντροδεξιό που αναζητά έμπνευση στα ιδρυτικά νάματα του καραμανλισμού, και τι αντιστοίχιση έχουν με τη σύγχρονη πραγματικότητα; Ή θα επιχειρήσει να μεταλλαχθεί σε μία επί τα ελληνικά εκδοχή της ευρωπαϊκής Alt-right;
Του Οδυσσέα Αρβανίτη
