Μετά από συνεχείς διαψεύσεις, και μάλιστα ανερυθρίαστα, ο Πούτιν (που δεν το είπε) το έκανε. Εισέβαλλε από παντού στην Ουκρανία.
Με αποτέλεσμα οι ΗΠΑ, η ΕΕ, και άλλες δυτικές χώρες να προχωρήσουν στην επιβολή αυστηρών οικονομικών κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας.
Κυρώσεις που ίσως πλήξουν τη διεθνή οικονομική παρουσία της Μόσχας, αλλά σίγουρα δε θα γονατίσουν την οικονομία της.
Να μην ξεχνάμε πως η Ρωσία που αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς ενέργειας στον πλανήτη, είναι και η τρίτη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα μετά από τη Σαουδική Αραβία και τις ΗΠΑ.
Συνεπώς, οποιαδήποτε ζημιά υποστεί η ρωσική οικονομία, αυτή αμέσως θα προκαλέσει αρνητικές συνέπειες και στη Δυτική Ευρώπη, ειδικά στο κρίσιμο ζήτημα της ενέργειας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κλπ).
Ποιες άλλες συνέπειες μπορεί να προκαλέσουν οι κυρώσεις της Δύσης;
Σίγουρα μια προσέγγιση μεταξύ Ρωσίας και Κίνας, προπομπό ενός νέου κόσμου που ανατέλλει, κι ακόμη πιο σίγουρα μια μετατόπιση της πολιτικής ατζέντας σε μια πιο σφιχτή, πιο ελεγχόμενη, λιγότερο άναρχη και λιγότερο ανεκτική μορφή «δημοκρατίας» στις μαλθακές εν πολλοίς «φιλελεύθερες» χώρες της Δύσης, της δικής μας συμπεριλαμβανομένης.
Πολύ πιθανό είναι επίσης να θεριέψει η εθνικιστική ή ακόμη και η ακροδεξιά πολιτική πτέρυγα στην Ευρώπη.
Οι αφορμές υπάρχουν εδώ και καιρό, όπως π.χ. η (λαθρο)μετανάστευση, που σε συνδυασμό με την ακρίβεια που νομοτελειακά θα επέλθει, καθώς και η απειλή του ρωσικού επεκτατισμού, η μετατόπιση της οικονομικής «ανάπτυξης» προς ανατολάς… όλα αυτά ίσως αποτελέσουν τη θρυαλλίδα για ριζικές πολιτικές και οικονομικές μετατοπίσεις.
Η ρωσική εισβολή αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, με τον πλανήτη να παρακολουθεί μουδιασμένος τη σχεδόν άμεση κατάρρευση της Ουκρανίας.
Όπως επίσης παρακολουθεί έναν ηγέτη ο οποίος μοιάζει να έρχεται από το παρελθόν, φτιαγμένος από διαφορετικό μέταλλο.
Αναθεωρητής, απαιτητικός, αλαζονικός, πονηρός, και άλλα πολλά χαρακτηριστικά, καλά και κακά, που δε φαίνεται να διαθέτει ο οποιοσδήποτε άλλος (δυτικός) ηγέτης, που πάνω απ’ όλα βάζει το πολιτικό κόστος, ή που είναι απλά ένας μεσάζοντας οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων (π.χ. εδώ στη μπανανία μας).
Οι πρόσφατες κινήσεις του Πούτιν δεν πρέπει να αποτελούν έκπληξη.
Όσο εμείς ασχολούμασταν με τις Καγιέν και τα διακοποδάνεια, κι αργότερα με το ενδεχόμενο γενικευμένης πείνας λόγω Αλέξη, ο Ρώσος Τσάρος έκανε τη δουλειά του ανεμπόδιστος.
Από την Τσετσενία το 1999, ως τη Γεωργία το 2008, και αργότερα με την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014… έκανε ό,τι ήθελε, ενώ παράλληλα εξαφάνιζε όσους συνεργάτες του δεν ακολουθούσαν το όραμά του.
Ακόμη και στην Ουκρανία κατάφερε να τοποθετήσει δικούς του στην κυβέρνηση, άσχετα αν οι ίδιοι οι Ουκρανοί κατάφεραν να τους ανατρέψουν αντικαθιστώντας τους με έναν Ουκρανό Χαϊκάλη, έναν πρώην κωμικό που παρεμπιπτόντως είναι και Εβραίος άσχετα με τα όσα «ναζιστικά» του καταλογίζουν οι Ρώσοι.
Ακόμη και στον εμφύλιο της Συρίας ο Πούτιν έγραψε στα τέτοια του τη Δύση και το 2015 έστειλε στρατό εκεί, παρά τις «αυστηρές» προειδοποιήσεις του Ομπάμα και της ΕΕ.
Χθες εισέβαλλε στην Ουκρανία με σκοπό όπως διατυμπανίζει την «αποστρατικοποίηση» και την εκδίωξη του «ναζιστικού» της καθεστώτος.
Γράφοντας ξανά εκεί που δεν πιάνει μελάνι τις «αυστηρές» προειδοποιήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Και όπως όλα δείχνουν θα τα καταφέρει.
Ήδη, την ώρα που γράφω, η τύχη του Ουκρανού προέδρου είναι άγνωστη, και η ουκρανική πρωτεύουσα περικυκλωμένη.
Και αν όλα πάνε κατ’ ευχήν για τον Πούτιν, θα είναι ανάλογη με εκείνη του Σαντάμ.
Πάντως αμφιβάλλω αν οι Ρώσοι θα θελήσουν να επιβάλλουν πλήρη κατοχή στην Ουκρανία, μια χώρα 45 και πλέον εκατομμυρίων.
Αυτό που θα κάνουν όμως είναι να την έχουν ως εξαρτώμενο και ελεγχόμενο προτεκτοράτο, με δικούς τους κυβερνώντες, κάτι σαν τη Λευκορωσία δηλαδή, και με το παράδειγμά της να θυμίζει στη (μαλθακή) Δύση πως η ρωσική αρκούδα ξύπνησε και πάλι, και αυτή τη φορά είναι αγριεμένη…
