Και να λοιπόν που έτσι στα ξαφνικά, σύσσωμη η αναπτυγμένη και δημοκρατική Δύση έπεσε από τα σύννεφα με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Κανείς δεν το περίμενε, κι ας το είχαν ανακοινώσει οι Αμερικάνοι 20 φορές.
Υπερβολές, έλεγαν…
Δε γίνονται αυτά τα πράγματα στην εποχή μας, λένε τώρα, ειδικά στην Ευρώπη.
Ξεχνώντας τεχνηέντως πως γίνονται και παραγίνονται.
Θυμηθείτε την Κύπρο, τη Γιουγκοσλαβία, και τις άλλες ουκ ολίγες αμερικανικές «παρεμβάσεις» παντού στον πλανήτη, με πιο πρόσφατη την ανακατάταξη που προκλήθηκε στη Β. Αφρική και τη Μ. Ανατολή, με την περίφημη «αραβική άνοιξη», και που ανάμεσα σε πολλά άλλα πλημμύρισε την Ευρώπη με εκατομμύρια Μουσουλμάνους «πρόσφυγες πολέμου», αλλάζοντας όχι μόνο τη δημογραφική, αλλά και την πολιτισμική εικόνα της, με σκληρές συνέπειες που θα ζήσουμε στο εγγύς μέλλον ειδικά εδώ στο Αιλάντα..
Έτσι, ο Πούτιν ζήλεψε τη δόξα της Αμερικής, οπότε και αποφάσισε και αυτός να παίξει το παιχνίδι του, παρακάμπτοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, και ξαναγράφοντας τα σύνορα της περιοχής του κατά το δοκούν.
Ποιος θα αντιδράσει μήπως; Η μαλθακή Δύση;
Όσο αντέδρασε και στην περίπτωση της Κύπρου…
Προχθές λοιπόν ξυπνήσαμε σε έναν νέο κόσμο πολύ διαφορετικό.
Έναν κόσμο στον οποίο δεν είναι πλέον μόνη της η Αμερική, που χάρη στην στρατιωτική της ισχύ, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει θέτοντας τους δικούς της όρους επί δικαίων και αδίκων.
Τώρα έχουμε έναν «νέο σερίφη», που δοκιμάζει τις αντοχές μας.
Που βασίζεται; Τόσο στη δική του στρατιωτική ισχύ, όσο και στη μαλθακότητα της παρηκμασμένης Δύσης, που περισσότερο ασχολείται πλέον με τα δικαιώματα των διάφορων «μειονοτήτων», με τα «δικαιώματα των τρανς», με τα «πλαστικά καλαμάκια», και άλλες παρόμοιες αηδίες, παρά με τη σκληρή πραγματικότητα, η οποία παραμένει η ίδια εδώ και αιώνες..
Η Ρωσία, θέλουμε δε θέλουμε, τρεις δεκαετίες τώρα, και όσο εμείς ασχολούμασταν με σαχλαμάρες, ενίσχυε τη στρατιωτική και οικονομική της ισχύ, με αποτέλεσμα σήμερα να αποτελεί ίσως την ισχυρότερη στρατιωτικά χώρα της Ευρώπης και άρα να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ή μάλλον ό,τι θέλει ο σύγχρονος τσάρος της, και τα σκυλιά δεμένα.
Και πως αντιδρά η Δύση; Με «σκληρές» κυρώσεις, όπως ο αποκλεισμός του Πούτιν από το φέσιμπουκ, και η απαγόρευση στους κολλητούς του ολιγάρχες να αγοράζουν Αρμάνι στο Μιλάνο (ακόμη και σε αυτό όμως ήδη αντιδράει η Ιταλία)!
Μπορεί να διοργανώσει και καμιά συναυλία διαμαρτυρίας ο Νταλάρας… ποιος ξέρει;
Ή μπορεί ο Κυριάκος να στείλει στην περιοχή τον Κουμουτσάκο, μπας και φοβηθεί ο Πούτιν, αφού οι αυστηρές προειδοποιήσεις (κατόπιν εορτής) του «εύπιστου» Δένδια δε φαίνεται να έπιασαν τόπο.
Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, αποδείχθηκε ότι είναι μόνο λόγια, αν και συνεχίζει να επιμένει πως θα αντιδράσει σκληρά αν πληγεί οποιαδήποτε χώρα μέλος του.
Ίσως… εκτός κι αν είναι σαν εκείνες τις τζούφιες απειλές του Χατζηχρήστου στις παλιές καλές ταινίες του στυλ «αν με ξαναδείρεις θα σε μαλώσω», ή «αν με ξανακτυπήσεις θα το μετανιώσω»…
Βέβαια, για να μην είμαι αφοριστικός, καλά κάνει το ΝΑΤΟ και αποφεύγει την εμπλοκή του, αφού κάτι τέτοιο θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει σε μια νέα ευρωπαϊκή σφαγή, σαν εκείνη του Β’ΠΠ, αυτή τη φορά και με τον κίνδυνο της πυρηνικής καταστροφής.
Μια πυρηνική καταστροφή που θα μπορούσε, όσο απίθανο κι αν ακούγεται, να επέλθει αν ο ένας από τους δυο αντιπάλους (ΝΑΤΟ-Ρωσία) έβλεπε πως αρχίζει να χάνει τον (συμβατικό) πόλεμο, και άρα δεν είχε τίποτα να χάσει.
Πάντως το γεγονός ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ υπογράμμισε αρκετές φορές πως η χώρα του αλλά και το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να εμπλακούν στρατιωτικά προς υπεράσπιση της Ουκρανίας, με τον Ζελένσκι να διαμαρτύρεται, σημαίνει πολύ απλά πως η Δύση (οι ΗΠΑ δηλαδή) αναγνωρίζουν τη Ρωσία ως «εφάμιλλο» διεθνή παίκτη, που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στη δική του αναγνωρισμένη ντε φάκτο σφαίρα επιρροής.
Είχε προηγηθεί και η αμερικανική απόσυρση από το Αφγανιστάν… οπότε;
Ο νέος κόσμος που λέγαμε.
Τον οποίον καλοβλέπει, ποιος άλλος; Η Κίνα.
Η οποία θα είναι ο επόμενος παγκόσμιος παίκτης που αναδύεται μέρα με τη μέρα, αφού ήδη τουλάχιστον στην περιοχή της είναι πανίσχυρη σε όλα τα επίπεδα (και στο στρατιωτικό).
Και όσον αφορά τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, άλλο που δε θέλει το Πεκίνο, το οποίο δείχνει να στηρίζει τη Μόσχα στο ζήτημα της Ουκρανίας, αφού έτσι θα μπορεί να τροφοδοτείται με το άφθονο και φτηνό ρωσικό φυσικό αέριο το οποίο πλέον μάλλον δε θα αγοράζει πια η Ευρώπη.
Άρα, με όλα αυτά, ίσως θα πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί η Ταϊβάν, βλέποντας πως το κυρίαρχο δόγμα μετατοπίστηκε και είναι πλέον και επίσημα «η ισχύς παράγει δίκαιο», κάτι που εμείς εδώ στη μπανανία μας το ξέραμε δεκαετίες τώρα, άσχετα αν κλείναμε μάτια και αυτιά.
Αν λοιπόν συνεχίσει αυτή η νέα ροή των πραγμάτων, αυτή η νέα τάξη που προβάλλει, ίσως σύντομα να δούμε την Κίνα να «προσαρτά» την Ταϊβάν, με τη Ρωσία να σιγοντάρει διπλωματικά, και τη Δύση (βλ. ΟΗΕ) να «καταδικάζει» την επιθετικότητα, και να βάζει περιορισμούς στην εισαγωγή κινεζικών προϊόντων στην ΕΕ και αλλού.
Για να μην αναφερθώ στον Ερντογάν, τη Δυτ. Θράκη, και άλλα πολλά παρόμοια και τρομακτικά σενάρια.
Έχουμε λοιπόν έναν νέο κόσμο που ξεπροβάλλει, και μια νέα τάξη πραγμάτων που καθιερώνεται.
Έναν κόσμο στον οποίο δε θα υπάρχει το μονοπώλιο της στρατιωτικής ισχύος και υπεροχής, αλλά αυτές θα μοιράζονται ανάμεσα σε δυο-τρεις αναγνωρισμένους (ντε φάκτο λέμε) παίκτες.
Τι γίνεται σε τέτοιες ανάλογες περιπτώσεις στον οικονομικό κι εμπορικό τομέα;
Εξαντλούν οι εταιρίες τον μεταξύ τους ανταγωνισμό μέχρι να μείνει μόνο μία, ή αποφασίζουν να συστήσουν τραστ και καρτέλ, και να συνεργαστούν επιβάλλοντας τους δικούς τους αμοιβαία επωφελείς όρους στο «καταναλωτικό κοινό» (π.χ. οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας στη μπανανία μας).
Αυτό λοιπόν το δεύτερο σενάριο, είναι και το πιο πιθανό στον τομέα της επερχόμενης νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας.
Μια «παγκόσμια κυβέρνηση»; Ένα μονοπώλιο ισχύος;
Ποιος ξέρει;
Εξάλλου, αν πουν να συνεργαστούν, όπως και με το παραπάνω παράδειγμα των εταιριών κινητής τηλεφωνίας στην Ελλάδα, έτσι και με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, και την Κίνα… ποιος θα τους ελέγξει; Ο Μπόρις; Ή μήπως ο Άδωνις και ο Χατζηδάκης; Κλαίω…
Άρα, το μέλλον σφυρηλατείται σήμερα, και η περίπτωση της Ουκρανίας είναι απλά το μοντέλο, η μακέτα, αν το σκεπτικό μου είναι σωστό.
Που μπορεί και να μην είναι, αφού αν η Δύση, δηλαδή οι ΗΠΑ, καταφέρουν όντως να πλήξουν τη ρωσική οικονομία μέσω των κυρώσεων, προκαλώντας της προβλήματα ακόμη και σε εσωτερικό πολιτικό επίπεδο, τότε αυτή βγαίνει από το παιχνίδι και μένει μόνη της και χωρίς στήριξη η Κίνα.
Ο πραγματικός δηλαδή στόχος των ΗΠΑ, ο άγνωστος εν πολλοίς Χ, και ίσως ο νομοτελειακά και ιστορικά επόμενος παγκόσμιος επικυρίαρχος που απειλεί τη σημερινή πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ.
Το θέμα είναι πότε θα είναι έτοιμος να αναλάβει τον ρόλο του.
Και αν μπορεί χωρίς τα ρωσικά δεκανίκια.
Αναμένουμε, κολλημένοι στις οθόνες μας…
