Tου Μανώλη Κοττάκη
Πάνω στους πρώτους μεγάλους σκοπέλους της θητείας της και μάλιστα από πολύ νωρίς «πέφτει» αυτές τις ημέρες η δυναμική πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών Κίμπερλι Γκίλφοϊλ.
Μπορεί στην αρχή να έδρεψε τους καρπούς της τρίμηνης παρασκηνιακής συνεργασίας της με εκπροσώπους του ελληνικού επιχειρείν και άμα τη εμφανίσει της στην πατρίδα μας να υπεγράφη πανηγυρικώς η δεσμευτική δεκαετής συμφωνία προμήθειας και εξαγωγής σχιστολιθικού αερίου από την κοινοπραξία AKTΩΡ – ΔΕΠΑ Εμπορίας σε σταθερές τιμές (με όλα τα ρίσκα που συνεπάγεται αυτό σε έναν κόσμο που αλλάζει κάθε μέρα), μπορεί η σταθερή δεκάμηνη επικοινωνία της με το υπουργείο Ανάπτυξης να οδήγησε σε έτοιμη νομοθετική ρύθμιση προς ψήφιση για το νέο λιμάνι της Ελευσίνας (που δεν έχει όμως αυτή τη στιγμή τις απαιτούμενες υποδομές – απαιτείται εκβάθυνση για να είναι δυνατός ο πλους και η φόρτωση πλοίων), αλλά η πολιτική κρίνεται στις λεπτομέρειες.
Η ορμητική Γκίλφοϊλ «έπεσε» σε δύο σκοπέλους αυτό τον πρώτο μήνα, που κινδυνεύουν να της «τινάξουν» στον αέρα την εντυπωσιακή εκκίνησή της. Ο πρώτος είναι γνωστός:
Ο πρωτοφανής τρόπος που αντέδρασε η εν Αθήναις κινεζική πρεσβεία σε όσα είπε στη συνέντευξή της στον ΑΝΤ1 η πρέσβης για το λιμάνι του Πειραιά και την Cosco.
Από διπλωματική άποψη, μίλησε μάλλον άγαρμπα («υπάρχει τρόπος να παρακάμψουμε τη συμφωνία»).
Η πρωτοφανής επίθεση που δέχθηκε σε προσωπικό επίπεδο από την κινεζική πρεσβεία την έβαλε στη μεγάλη εικόνα των σινοαμερικανικών σχέσεων.
Εδώ δεν πρόκειται για ένα περιστασιακό επεισόδιο περιφερειακής σημασίας. Πρόκειται για κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Οι διπλωμάτες θα της εξηγήσουν ότι οι πρέσβεις δεν πρέπει να «τραβούν» πολύ την προσοχή. Αρκεί να είναι αποτελεσματικοί στη δουλειά τους.
Και βεβαίως δεν πρέπει να δίνουν συνεντεύξεις πριν καλά καλά καθίσουν στην καρέκλα τους.
Οι «οξείς» φράσεις που χρησιμοποίησε η κυρία Γκίλφοϊλ στην επίμαχη συνέντευξή της στη Μαρία Σαράφογλου είχαν δύο συνέπειες: Η πρώτη να την καταγγείλουν οι Κινέζοι για ανάρμοστη ανάμειξη στα εσωτερικά της Ελλάδος και να θυμίσουν ότι το Πεκίνο στάθηκε έμπρακτα δίπλα στην Ελλάδα στην κρίση χρέους (αληθές, το 2012 απείλησε τον Σόιμπλε ότι αν αποβάλλει την Ελλάδα από το ευρώ, θα σταματήσει να χρησιμοποιεί το ευρώ ως αποθετικό νόμισμα για την προστασία του γουάν).
Η δεύτερη: Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αναγκάστηκε να «αδειάσει» ευγενικά την πρέσβη και να λάβει το μέρος των Κινέζων με δήλωση του εκπροσώπου του, το νόημα της οποίας είναι «οι συμφωνίες είναι για να τηρούνται» (pacta sunt servanda).
Όχι καλά όλα αυτά για την κυρία Γκίλφοϊλ.
Ο δεύτερος σκόπελος δεν είναι γνωστός, τον αποκαλύπτει η εφημερίδα μας και συνδέεται σε έναν βαθμό με την αμερικανική βιασύνη για το αποτέλεσμα: Υποτιμά τις λεπτομέρειες οι οποίες είναι βασικό συστατικό στοιχείο των αποφάσεων στον αργό αλλά στέρεο ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης.
Συνεργάτες της πρέσβεως ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα slots (ας τα πούμε «διαθέσιμα ραντεβού») για τη διοχέτευση του αμερικανικού αερίου από την Ελλάδα στην Ουκρανία μέσω του κάθετου άξονα.
Όλα τα slots είναι κλεισμένα για αζέρικο και ρωσικό αέριο!
Η πληροφορία προκάλεσε αποπληξία στην πρέσβη, η οποία «απείλησε» Θεούς και δαίμονες για να υλοποιηθεί η συμφωνία με αμερικανικό αέριο. Της αποδίδεται η, καθ’ υπερβολήν, φράση «θα χάσω τη θέση μου αν δεν βρεθεί λύση».
Είναι τέτοιος ο χαρακτήρας της που στο τέλος πάντοτε βρίσκει λύση και είναι λίαν πιθανόν αυτή τη στιγμή που τυπώνονται αυτές οι γραμμές να την έχει ήδη βρει. Ως γνωστόν, δεν της αρέσει να χάνει.
Ωστόσο, το αξίωμά της δεν είναι αγώνας μπάσκετ μπολ σαν και αυτόν που παρακολούθησε στο ΣΕΦ ή μπέιζμπολ ή soccer. Είναι αξίωμα για την υπομονή και το αποτέλεσμα. Χωρίς υπερβολική έκθεση στα φώτα.
Η ισχύς δεν «λούζεται» με το φως πάντοτε. Η ισχύς τρέφεται από το σκοτάδι, τη σιωπή και το μυστήριο.
