Η Ουάσιγκτον, αξιοποιώντας την τρέχουσα περιφερειακή ρευστότητα, επιχειρεί να μετατρέψει τον ΟΗΕ σε εργαλείο επικύρωσης τετελεσμένων που εξυπηρετούν τις στρατηγικές της επιδιώξεις και όχι τα θεμελιώδη.
Παρά τον «ουδέτερο» τόνο του κειμένου, το ψήφισμα ουσιαστικά υπονομεύει δεκαετίες αποφάσεων του ΟΗΕ που αναγνώριζαν το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση, στην επιστροφή, στην ανεξαρτησία και στη δημιουργία ενός πλήρως κυρίαρχου κράτους.
Η πρόβλεψη για μηχανισμούς «επίβλεψης», «διαχείρισης» και «μελλοντικής προετοιμασίας» της Γάζας δεν αποτελεί βήμα προς την ειρήνη, αλλά την εγκαθίδρυση μιας νέας μορφής διεθνούς κηδεμονίας, αποστερημένης από οποιοδήποτε στοιχείο κυριαρχίας.
Ισοπεδωμένη Γάζα
Στην πράξη, πρόκειται για την επανεμφάνιση, σε πιο «κομψή» μορφή, βασικών στοιχείων του σχεδίου Τραμπ: περιφερειακή εμπλοκή χωρίς πολιτική λύση, οικονομικά κίνητρα αντί δικαιωμάτων, και επιθυμία να επιβληθεί μια διέξοδος που αποκλείει τον ίδιο τον παλαιστινιακό λαό από την άσκηση της πολιτικής του βούλησης.
Ωστόσο, το ανησυχητικό είναι ότι αυτή τη φορά η προσπάθεια φέρει τη βαρύτητα ενός ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας — κάτι που μπορεί να μετατρέψει μια μονομερή αμερικανική πολιτική σε διεθνές προηγούμενο.
Τι σημαίνει για την επόμενη μέρα
Το βασικό ερώτημα είναι τι σημαίνει αυτό για την επόμενη μέρα.
Με την έγκριση του ψηφίσματος, το Συμβούλιο Ασφαλείας —το ίδιο όργανο που κάποτε αναγνώρισε τα δικαιώματά μας— ουσιαστικά ανοίγει τον δρόμο για τη θεσμική ακύρωση του παλαιστινιακού πολιτικού σχεδίου.
Η «λύση των δύο κρατών» θα παραμείνει μόνο ως σύνθημα, ενώ στην πράξη παγιώνεται ένα σύστημα διαρκούς επιτήρησης, κατακερματισμού και αφαίρεσης κυριαρχίας.
Σε μια τέτοια στιγμή, η ευθύνη μας —ως Παλαιστινίων και ως κοινωνίες που πιστεύουν στο διεθνές δίκαιο— δεν είναι να διαχειριστούμε την κρίση, αλλά να την ονομάσουμε. Αυτό που επιχειρείται σήμερα δεν είναι διπλωματία· είναι πολιτική δήμευση δικαιωμάτων και μετατροπή του ΟΗΕ σε μηχανισμό επιβεβαίωσης συσχετισμών ισχύος.
Η διεθνής νομιμότητα δεν ανήκει στις μεγάλες δυνάμεις· ανήκει στους λαούς που την έχουν ανάγκη. Και η Παλαιστίνη —όπως και κάθε λαός που αγωνίζεται για ελευθερία— δεν μπορεί να επιτρέψει την υποκατάστασή της από τεχνητές «λύσεις» χωρίς δικαιοσύνη.
