Του Κώστα Πρώιμου
Διαβάζουμε συχνά – πυκνά το τελευταίο χρονικό διάστημα περί σεξουαλικών παρενοχλήσεων. Η ερμηνεία της καθορίστηκε ασαφώς μέσα σε ένα αυστηροποιημένο νομικό πλαίσιο και εκφράζεται ποικιλοτρόπως μέσω του διάσημου ανά τον κόσμο Me too. Έκτοτε αναρίθμητες καταγγελίες έλαβαν χώρα επί δικαίω και αδίκω όπως αποδεικνύεται στις δικαστικές αίθουσες κατά περίσταση.
Η κατάχρηση εξουσίας δεν έχει να κάνει φερειπείν μονο με την αστυνομική βία, ή την καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων παρά εφαρμόζεται με αιτία τις απύθμενες σεξουαλικές ορμές και ορέξεις κυρίως των ανδρών οι οποίοι τυχαίνει να κατέχουν θέσεις κοινωνικής ή οικονομικής ισχύος. Με απλά λόγια, πράγματι, είναι αρκετοί εκείνοι που δεν μπορούν να ελέγξουν το πουλί τους ούτε την διαστροφή τους αλλά πάντα στον αντίποδα παραμονεύει και ο δόλος από τα κατά φαντασίαν θύματα ή παρεμβαίνουν οι αμφιβολίες με αποτέλεσμα πολλές περιπτώσεις να οδηγούνται είτε στην αθώωση του κατηγορουμένου είτε σε δικαστική πλάνη.
Αρκετά όμως με τα στοιχειώδη νομικίστικα για ένα ζήτημα που θα απασχολεί τις ανθρώπινες κοινωνίες τουλάχιστον για όσο χρονικό διάστημα αυτές παραμείνουν με τις υφιστάμενες δομές τους, οργανωμένες και προστατευόμενες από ένα πολυδιάστατο και ευρύτατο πλαίσιο νόμων και κανόνων.
Ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας αισθάνονται θύματα μιας ιδιάζουσας σεξουαλικής παρενόχλησης, όταν έρχεται η ώρα να πληρώσουν στο ταμείο των υπεραγορών τα απολύτως απαραίτητα για το νοικοκυριό τους, ή την αποφράδα ημέρα που λαμβάνουν τους οικιακούς λογαριασμούς. Βιώνουν την σεξουαλική παρενόχληση “στο είναι τους” αν μη τι άλλο οι πολιτικά σκεπτόμενοι από τις άκρως προσβλητικές εξαγγελίες και τοποθετήσεις τόσο του κ. Μητσοτάκη όσο και κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών οι οποίοι δρουν και αντιδρούν σαν “να παίζουν στα γονατάκια τους” εκατομμύρια πολίτες ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας.
Είναι μεγάλα τα τμήματα του λαού που πλέον ζει καθημερινά ψυχολογικά και σεξουαλικά (τρόπον τινά) κακοποιημένος από τις εξοντωτικές μεθόδους και τακτικές που ακολουθεί με ευλάβεια και απόλυτη αδιαλλαξία το υπάρχον καθεστώς το οποίο απαρτίζεται από σεσημασμένους “βιαστές” κάθε έννοιας ηθικής, της πολιτικής και της οικονομίας. Me too, you too, to you too και ούτω καθεξής, τελικά όλοι αυταπόδεικτα διασυρόμαστε ως πολίτες κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε μήνα εδώ και επτά συναπτά έτη, κατά συρροή από τους αρίστους και κατ’ εξακολούθησιν…
Λέτε τελικά ως λαός να το απολαμβάνουμε μιας και του επιτρέπουμε να εξαπλώνεται επικινδύνως με την φοβική σιωπή μας ενώ κάναμε τα πάντα μέχρι σήμερα ώστε να μην το αποφύγουμε;
