Του Απόστολου Αποστόλου*
Ο μέγας ακοίμητος λύχνος ο «Μωυσής» κατά κόσμο Κυριάκος Μητσοτάκης όπως τον αποκαλούσε ο φιλικός τύπος προς εκείνον, δεν μεταβλήθη τελικώς σε υπέρλαμπρο σέλας που θα οδηγούσε τη χώρα στο ευγενέστερο μέλλον. Και τώρα πια δύει. Αρκεί να δει κανείς την εικόνα της επίσκεψής του στην Αλεξανδρούπολη. Για να φθάσει στις πόλεις της χώρας φυγαδεύεται και διασχίζει τις αποστάσεις όχι από τους κεντρικούς ασφαλτοστρωμένους δρόμους, αλλά κινείται μέσα από χωματόδρομους και απομακρυσμένους αγρούς.
Αυτή η εικόνα είναι τόσο ντροπιαστική για πρωθυπουργό χώρας και τόσο κωμική, που μας αφήνει όλους άφωνους, αλλά επίσης δηλώνει και την έκρηξη του τέλους της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη. Δεν βρέθηκε κάποιος από τους συμβούλους του να τον προστατεύσει και να του προτείνει να ακυρώσει την επίσκεψη του στην Αλεξανδρούπολη, τον άφησαν να γίνει αντικείμενο κωμικών σχολίων; Φαίνεται έτσι ότι οι σύμβουλοί του όλες τις ελπίδες τις έχουν δέσει στο γκροτέσκο και στο αόριστο τίποτα.
Και βέβαια ότι όλα δουλεύουν για την ήττα του που έρχεται με ταχύτητα Ferrari F50. Τελικά ο χρόνος παγώνει για την κυβέρνηση και το κόμμα της ΝΔ. Οι μέρες και οι ώρες της κυβερνητικής εξουσίας γίνονται όλο και περισσότερο βαριές και ασήκωτες. Οι εξάρσεις για δήθεν παγκόσμιο ενδιαφέρον για τη χώρα μας γκρεμίζονται μέσα στην παραζάλη των γεγονότων που είναι φορτωμένα από σκάνδαλα και ψεύδη ενώ τα πρωθυπουργικά και κυβερνητικά οράματα καιρό τώρα κρατούνται από τα αρμίδια των αποτυχιών που έφερε η μητσοτάκεια εξουσία.
Δύσκολο πράγμα η διακυβέρνηση, δεν αρκεί να έχεις διασφαλίσει τη δύναμη και τη συμπάθεια (με το αζημίωτο βέβαια, με τις περίφημες λίστες) των ΜΜΕ και να σου κάνουν αγιογραφία, χρειάζεται και κάτι άλλο, να μπορέσεις να ιππεύσεις την αστραπή μέσα στο σκοτάδι, όπως έγραφε κάποιος λογοτέχνης.
Κάτι τέτοιες ώρες έρχεται στη μνήμη μας, επίσης όσα μας έλεγε ο Σαιν Ζυστ: «Όλες οι τέχνες έχουν γεννήσει αριστουργήματα, η τέχνη της διακυβέρνησης δεν έχει γεννήσει παρά τέρατα». Αυτό δύσκολα το σκέπτονται, ενδεχομένως να μη το συνάντησαν στη ζωή τους οι πολιτικοί μας ηγέτες. Γι’ αυτό παίζουν κρυφτό με την πολιτική και πάντα τα φυλάει ο αφελής πολίτης. Τρέξτε! Ένα, δύο, τρία τους λέμε εμείς οι πολίτες ως αφελείς, φτου και βγαίνουμε! Και όταν βγούμε βλέπουμε το στρατόπεδο, τη σωφρονιστική αποικία, που μας έχουν κλείσει, αλλά κανέναν από εκείνους δεν βλέπουμε. Ο σημαντικός Ρώσος συγγραφέας Βασίλι Βασίλιεβιτς Ροζάνοφ, όταν μιλούσε για το τι είναι κοινωνικός και πολιτικός μηδενισμός έγραφε: «Η παράσταση τελείωσε το κοινό σηκώνεται. Είναι ώρα να φορέσουν τα παλτό τους και να γυρίσουν σπίτι. Κάνουν να γυρίσουν: ούτε παλτό, ούτε σπίτι».
Και τώρα περιμένουμε να δούμε και μετά τον «πολυθρύλητο» Κυριάκο Μητσοτάκη τι θα έρθει. Κάποιοι προσπαθούν να συσπειρωθούν σαν ελατήρια, και προβάλλουν τα βιβλία τους ως μετάνοιες, άλλοι υγειοσκέψιοι του παγκόσμιου συστήματος κάνουν προτάσεις και μας συμβουλεύουν να συμβιβαστούμε σε λύσεις «καλής θέλησης» όπως η κ. Δαμανάκη (γενιά πολυτεχνείου αγιάτρευτη). Πολιτικά τσίρκα απέθαντα! Βρίσκονται εκεί όπου «ισοζυγιάζεται» η μπλόφα με τη φάρσα και οι δύο μαζί με τη σοβαροφάνεια, κάνοντας το παράλογο λογικό και το λογικό παράλογο. Και μ’ ένα θράσος αβυσσαλέο μας ζητούν να παίξουμε με όνειρα σκοτωμένα και μας δένουν με τους ιστούς του παγκόσμιου συστήματος. Tελικά το Painted Veil της πολιτικής ασυδοσίας, μας έχει σκεπάσει για τα καλά.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
