Του Κώστα Πρώιμου
Το γεγονός ότι ο πολιτικός μας θίασος είναι ενιαίος το έχουμε χιλιογράψει υπό διαφορετικές εκδοχές. Ποιοι όμως δεν είναι μέσα στο κόλπο; Εκατομμύρια πολίτες, οι οποίοι διαπιστώνουν τη σταδιακή και τρομερή υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους. Λίγο είναι να επισκέπτεσαι το super market και να νιώθεις τον θρίαμβο στο πετσί σου; Να πανηγυρίζεις επειδή πληρώθηκες και είσαι εις θέσην να ψευτογεμίσεις το αδειανό ψυγείο σου; Να αγαλλιάζει η ψυχή σου μόνο και μόνο διότι κατάφερες στο παρά ένα να καταβάλεις τη δόση για την παράταση αποπληρωμής του οικιακού ρεύματος;
Να ψάχνεις σαν τον τρελό που αναζητά λίγους κόκκους χρυσού στις ερημιές κάθε τρεις και λίγο στα φιλοκυβερνητικά σάιτς (σχεδόν σε όλα δηλαδή) αν αυτοί οι κυβερνοσυμμορίτες εξαγγείλουν κάποια μορφή ελεημοσύνης, φερειπείν ενόψει Χριστουγέννων, μπας και «βουλώσεις» έστω και μια μικρή από τις ουκ ολίγες τρύπες του οικογενειακού σου προϋπολογισμού;
Και ενώ αυταπόδεικτα είσαι το «κορόιδο γκράντε» σε όλη τούτη την κοινωνικοπολιτική συμπαιγνία, επί της ουσίας μόνος σου «σφίγγεις τη θηλιά» γύρω από τον λαιμό σου καθώς νομίζεις ότι με το να αδιαφορείς και να ιδιωτεύεις «τους κάνεις τα μούτρα κρέας».
Πανηγυρίζουν δαύτοι όταν δεν πηγαίνεις να ψηφίσεις παρά μετράς τα φραγκοδίφραγκά σου για να πιείς κείνη την αποφράδα Κυριακή κάνα καφέ με την εκλεκτή-ο – ψόφια-ο της καρδιάς σου. Και συγνώμη ρε φίλε-η, αλλά τι νόμιζες; Ότι με την ηττοπάθεια η οποία σε κυριεύει σε κάθε σου κίνηση και σε ακολουθεί σαν σκυλάκι στο διάβα σου θα μπορούσες να κυκλοφορήσεις σύντροφο με ατσάλινο χαρακτήρα ή με εξέχουσα προσωπικότητα; Όμοιος ομοίω…!!!
Πάρτε το χαμπάρι, κακομοίρηδες είμαστε οι περισσότεροι αλλά όχι επειδή έχει συντελέσει η μοίρα στην κατάντια μας όπως μας βολεύει να προτάσσουμε για να ξεμπερδεύουμε ευκόλως με τις βαρύτατες ατομικές μας ευθύνες. Εμείς οι ίδιοι δεν τολμάμε να σηκώσουμε ανάστημα και να εναντιωθούμε στις αναρίθμητες πολιτικές προσβολές και στις σφαλιάρες που εισπράττουμε από το υπάρχον καθεστώς. Προφανώς άπαντες έχουμε εμπεδώσει ότι οι κήνσορες αλλά και οι πραίτωρες του Κυριάκου έχουν αποθρασυνθεί στον μέγιστο βαθμό! Γιατί; Μα, διότι εμείς τους έχουμε παραδώσει με το ταχυδρομείο την αξιοπρέπειά μας, τις αξίες μας, και κάθε ψήγμα από τον εγωϊσμό μας. Περιμένουμε σαν τους άπορους στην ατελείωτη ουρά για ένα πιάτο φαγητό, με τη διαφορά ότι για να το εξασφαλίσουμε είμαστε υποχρεωμένοι να δουλέψουμε διπλά και τριπλά.
Όντως, ον με τρομερή προσαρμοστικότητα είναι ο άνθρωπος και στη δική μας περίπτωση λειτουργεί ως μπούμερανγκ δεδομένου ότι μας έχουν κλείσει σε μια εικονική τρύπα και εμείς αφού το έχουμε καταπιεί αμάσητο στα βάθη του μυαλού μας, αποδεχόμαστε να ξυπνάμε κάθε πρωί μέσα της σαν να μην «τρέχει τίποτα».
Το πόσο ελεύθερος είσαι μπορείς να το διαπιστώσεις κάλλιστα από τις εναλλακτικές που διαθέτεις κάθε μέρα όταν πετάγεσαι από το κρεβάτι σου, από το ίδιο γαμημένο ξυπνητήρι. Κατά τη διάρκεια του 24ωρου δύναται να εκτιμήσεις την ελευθερία σου, ανάλογα με τις ενασχολήσεις σου καταμετράς και τα δικαιώματα που σου έχουν απομείνει ως πολίτης ενώ κατατάσσεις αναλόγως τον εαυτό σου από τον τρόπο που σου συμπεριφέρονται οι επαγγελματικά ανώτεροί σου, από τις μεθόδους που σε αντιμετωπίζει το κράτος, από το πώς σε βλέπουν οι φίλοι και οι σύντροφοί σου.
Αυτοί εκεί πάνω στα ρετιρέ μιας αυταρχικής εξουσίας και σήμερα θα κάνουν πάρτι με τα λεφτά σου, ενώ εσύ θα τα βάλεις ξανά με τον εαυτό σου, απελπισμένος, βουβός, δειλός στο τέλος και αυτής της ημέρας, κυριευμένος από μια ύπουλη μορφή κατάθλιψης.
Και κάποια χρονική στιγμή, αργότερα ή γρηγορότερα μιας και η ζωή είναι μικρή και σύντομη, όταν έξω θα είναι γιορτή ενδέχεται να πεθαίνεις μόνος σε ένα κρεβάτι, ακούγοντας στη γειτονιά χαρές και ξέφρενα πανηγύρια από το μισόκλειστο παράθυρο, ενώ το μυαλό σου θα αναρωτιέται βασανιστικά μέχρι τα τελευταία σου δευτερόλεπτα: Γιατί δεν προσπάθησα έστω και λίγο ρε γαμώτο; Τι έκανα εγώ όλα αυτά τα χρόνια σε τούτη τη ρημάδα τη ζωή μου;
