Στην Ελλάδα ζούμε το εξής παράδοξο: Η δεξιά είναι η παράταξη που επικράτησε στον εμφύλιο και άσκησε σχεδόν κατ’αποκλειστικότητα την εξουσία για δυο δεκαετίες μεταπολεμικές και για το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης.
Από την άλλη, η αριστερή και η δημοκρατική παράταξη ευρύτερα έδωσαν αγώνες, έκαναν πολλά βήματα πίσω, κλείδωσαν στο «χρονοντούλαπο»τις πιο τραυματικές και μαύρες εποχές για να προχωρήσει η χώρα. Για να κλείσει μια πολύ βαθιά πληγή στην ελληνική κοινωνία. Ακόμα κι αν ποτέ δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη, με τους συνεργάτες, τους δωσιλόγους και τους βασανιστές να καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα και εξουσία. Η αριστερά επέλεξε να κινηθεί στον δρόμο της ειρήνευσης και της συμφιλίωσης
Η δεξιά που δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με την δημοκρατική αλλαγή
Το αφήγημα αυτό προερχόταν κυρίως από τις τάξεις των φιλοχουντικών και των πιο ακραίων και περιθωριακών αντιλήψεων εντός της Ν.Δ. Πρόκειται για μια Αβερωφική προσέγγιση. Μιας δεξιάς που δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με το γεγονός ότι μετά την δικτατορία κέρδισε έδαφος το αίτημα για δημοκρατική αλλαγή που έγινε πράξη το 1981.
Της πολιτικής αντίληψης που δεν περίμενε ποτέ να επικριθεί για το κράτος της τρομοκρατίας, της εκτροπής και της πολιτικής ανωμαλίας. Της δεξιάς που δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι αυτοί που αντιμετωπίστηκαν για χρόνια ως μιάσματα και αντεθνικά στοιχεία, θα μπορούσαν να υπάρξουν ως ισότιμοι πολίτες, πολλώ δε μάλλον να έρθουν στα πολιτικά πράγματα.
Αυτή η δεξιά σήμερα κυβερνά
Κι εκεί που θα περίμενε κανείς ότι σχεδόν 80 χρόνια θα ήταν αδύνατο και παράλογο να συζητάμε με όρους μετεμφυλιακούς, έρχεται μια δεξιά που αναβιώνει την ρητορική του μίσους και του διχασμού, που κυβερνά με αντίληψη εκδίκησης.
Θα ήταν μικρότερο το πρόβλημα εαν αυτή η δεξιά δεν ήταν η παράταξη που κυβερνά. Δεν είναι μόνο οι διάφορες φαιδρές προσωπικότητες των πάνελ. Ούτε οι «πολιτικοί αναλυτές» του καφενείου που βγάζουν πιστοποιητικά φρονημάτων και επαναφέρουν την ρητορική πως οι αριστεροί δεν είναι έλληνες. Διάφορα λούμπεν στοιχεία που έχουν βήμα μόνο επειδή το επίπεδο του δημόσιου λόγου στην χώρα είναι τόσο υποβαθμισμένο.
Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Οι «άδειες καρέκλες» στην κηδεία του Σαββόπουλου ήταν μια αφορμή. Όχι η αιτία.
Μόλις προχθές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χαρακτήριζε την αριστερά – στην οποία εντάσσει την ευρύτερη παράταξη- ως το «πιο κακό πρόσωπο της μεταπολίτευσης». Για την κυβέρνηση, η παράταξη που εξέφρασε στην κάλπη σε όλες τις εκδοχές της, εκατομμύρια ελλήνων πολιτών, είναι «το πιο κακό πρόσωπο» της μεταπολίτευσης.
Ο Παύλος Μαρινάκης δεν είναι ο μοναδικός. Οι μισοί υπουργοί- αν όχι περισσότεροι- της κυβέρνησης θεωρούν την αριστερά και την δημοκρατική παράταξη εκτός εθνικού κορμού. Είναι ο πιο γνήσιος εκφραστής της μετεμφυλιακής ακροδεξιάς, Αντώνης Σαμαράς. Κι ας είναι εκτός ΝΔ- ξανά- αποτελεί την καρδιά της παράταξης. Είναι ο Πλεύρης που «τιμά» με τον καλύτερο τρόπο την νεοφασιστική οικογενειακή του ιστορία. Η λαγνεία στον δικτάτορα Μεταξά-ομοϊδεάτη του Μουσολίνι – τον οποία μας καλούν να «αποκαταστήσουμε» στην ιστορία μας. Ο Μάκης Βορίδης, ο ιδεολογικός ινστρούκτορας της πάταξης της «ιδεολογικής ηγεμονίας» της αριστεράς.
