Κακό ή χειρότερο. Εθνική μειοδοσία ή λεονταρισμοί της φακής. Αυτά τείνει ο λαός να πιστέψει ότι είναι… διαθέσιμα ως επιλογές έπειτα από τόσο πολλά χρόνια πολιτικής καχεξίας, παρακμής, αναξιοκρατίας, νεποτισμού και ξενοδουλείας. Αυτό το στερεότυπο αποπειράθηκε να χρησιμοποιήσει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην αγόρευσή του στη Βουλή στη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός είπε:
«Οι εθνικοί χειρισμοί δεν ασκούνται ούτε στα καφενεία ούτε στα τηλεοπτικά πάνελ. Και σίγουρα δεν γίνεται να εξαντλούνται σε εύπεπτες δημαγωγίες ή ανέξοδες κορόνες. Βέβαια, και η ενεργή διπλωματία δεν μπορεί να συγχέεται με την “επαναστατική γυμναστική”. Σε αυτά τα ζητήματα δεν χωρούν ούτε ανευθυνότητες ούτε επιπολαιότητες».
Είναι προφανές ότι αυτή η αποστροφή του πρωθυπουργικού λόγου στόχευε κυρίως στους δύο πρώην πρωθυπουργούς και πρώην προέδρους της Ν.Δ. Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά για την έμμεση και άμεση κριτική που έχουν ασκήσει για τους χειρισμούς του στα εθνικά θέματα και ειδικά στα Ελληνοτουρκικά. Επίσης, ο πρωθυπουργός με τα παραπάνω ήθελε να πραγματοποιήσει μια «αντεπίθεση» σε όσα λένε η αντιπολίτευση και μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης για την υποχωρητικότητα της κυβέρνησής του προς την Τουρκία.
Όμως, ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει να λησμονεί ότι η ενδοτικότητα προς την Τουρκία είναι μια πολιτική που ασκείται από τον ίδιο και την κυβέρνησή του και έχει δυσμενείς συνέπειες για την Ελλάδα, ενώ οι συζητήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ και τα καφενεία δεν επηρεάζουν τη διεθνή θέση της χώρας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέχεται ως υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Γεραπετρίτη, που δήλωσε ότι δεν τον ενοχλεί να τον αποκαλούν «μειοδότη» αν πρόκειται να έχουμε «μια ήρεμη γειτονιά». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ναυάγησε ανοιχτά της Κάσου όταν επέτρεψε στην Τουρκία να πουλήσει τσαμπουκά και να αξιώσει να της ζητήσουμε… άδεια για πόντιση καλωδίου για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας – Κύπρου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης άνοιξε διάπλατα τις πύλες στην Τουρκία, για να πάρει μερτικό από ευρωπαϊκό αμυντικό πρόγραμμα. Ας μη ζητάει, λοιπόν, τα ρέστα από τους άλλους για τις αποτυχίες του.
