Ανέκαθεν στις δυτικού τύπου δημοκρατικές χώρες, που οικονομικά λειτουργούν με βάση τον καπιταλισμό, οι πλούσιοι έκαναν κουμάντο. Σε όλα τα επίπεδα.
Στην περίπτωση της Ελλάδας οι νεόπλουτοι, αφού οι μεγαλύτερες περιουσίες, και τα μεγαλύτερα ντόπια «επιχειρηματικά» ονόματα δημιουργήθηκαν από την κατοχή και μετά, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Και με κοινό στοιχείο τον σφιχτό εναγκαλισμό με το κράτος, μιας και όλες οι περιουσίες που λέγαμε έγιναν με κρατικές συμβάσεις, δάνεια, κλπ.
Εξ ου και ο καθαρά νεοελληνικός όρος «κρατικοδίαιτος» επιχειρηματίας.
Εξ ου και ο μοναδικός (εκτός από υπανάπτυκτες χώρες) παρασιτικός καπιταλισμός, ο οποίος διαπρέπει εν Ελλάδι με τη ΛΜΑΤ (Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη), όρος που καθιέρωσε η ΕΟ 17Ν, να παίζει παιχνίδι χωρίς αντίπαλο.
Έχουμε πλουτοκρατία, έτσι απλά.
Μια κοινωνία δηλαδή, και μια οικονομία που διέπεται από κανόνες, που όμως τους βάζει μια ισχνή μειοψηφία ζάπλουτων, οι οποίοι με «υπαλλήλους» τους πολιτικούς μας «σωτήρες» κάνουν ό,τι θέλουν.
Ο έλεγχος που ασκείται επί των υπολοίπων, του λαού δηλαδή, είναι ασφυκτικός μιας και οι πλούσιοι έχουν εξαγοράσει κάθε είδους θεσμική και μη ισχύ, με frontmen τα τσιράκια τους, πολιτικούς και μεγαλοδημοσιογράφους.
Είναι πασιφανές άλλωστε, ότι το 1990, μετά την «απελευθέρωση» των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών συχνοτήτων, τα περισσότερα ιδιωτικά κανάλια (και ραδιοσταθμοί) ανήκουν σε μεγάλα κρατικοδίαιτα επιχειρηματικά και κυρίως εργολαβικά συμφέροντα. Τυχαίο;
Ποια ελευθερία του τύπου και πάπαλα;
Το πλέγμα αυτών των συμφερόντων σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, είναι τόσο στενά διαπλεκόμενο σε διεθνές επίπεδο, που η όποια «δημοκρατία» πνίγεται πριν καν προσπαθήσει να ανασάνει.
Έχουμε δημοκρατία κατ’ ευφημισμό.
Η οικονομία, όπως έχει εξελιχθεί, στα πλαίσια αυτής της «δημοκρατίας», δεν υπηρετεί τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος την οικονομία.
Κατά κάποιο τρόπο επιστρέψαμε στα μαύρα χρόνια του 19ου αιώνα, τότε που ακόμη και παιδιά, ακόμη και έγκυες εργάζονταν νυχθημερόν στα ορυχεία και στα εργοστάσια.
Μόνο που σήμερα έχουμε «κανόνες» και «θεσμούς».
Τους οποίους ορίζουν οι κυβερνήσεις… δηλαδή οι υπάλληλοι των δισεκατομμυριούχων.
Με υπουργούς, επαγγελματίες άεργους, να επαίρονται για το πώς έκλεισαν την τάδε κρατική και δημόσια επιχείρηση, ανοίγοντας τον δρόμο στα ιδιοτελή ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα.
Και με τον λαό να τους χειροκροτάει.
Λαός, δηλαδή όλοι εμείς που νομίζουμε πως είμαστε αετοί, όντας σπουργίτια, επειδή έχουμε, λέει, το δικαίωμα να ψηφίζουμε απατεώνες και κωλοτούμπες κάθε τόσο.
Να επιλέγουμε δηλαδή αφεντικά.
Και λόγω της παγκοσμιοποίησης η εν λόγω κατάσταση ισχύει σχεδόν παντού.
Πάνε οι καιροί που οι δυτικοί ήταν προνομιούχοι, και οι Αφρικανοί, οι Ινδοί, ή οι Ασιάτες βασανίζονταν για το μεροκάματο.
Σήμερα, είμαστε όλοι στην ίδια μοίρα. Φρόντισε για αυτό η οικονομία της αγοράς, με το «αόρατο χέρι» του Άνταμ Σμιθ, το οποίο τελικά ήταν αόρατο επειδή απλά δεν υπήρχε.
Αυτό που υπήρχε και υπάρχει είναι τα συμφέροντα μιας δράκας πλουσίων, που ελέγχει τα πάντα όλα.
Και μπορεί στη μπανανία μας να έχουμε ακόμη «παλαιάς κοπής» ζάμπλουτους, εφοπλιστές, εργολάβους, κλπ., αλλά παντού στον πλανήτη ο καπιταλισμός έχει μετεξελιχθεί πέραν των παλιών καλών robber barons, βιομηχάνων, κλπ. σε σημείο που την οικονομία ορίζουν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, τα χρηματιστήρια, οι τράπεζες, κ.ο.κ.. Αυτοί δηλαδή που δεν παράγουν τίποτα, αλλά αέρα κοπανιστό.
Αυτοί που με τα «προϊόντα» τους δημιούργησαν την παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008-09, και τους οποίους φρόντισαν οι κυβερνήσεις να σώσουν.
Δένοντας τους λαούς χεροπόδαρα με μνημόνια, ανεργία, και το φάσμα της πείνας να επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.
Και πείθοντάς τους να είναι ευγνώμονες, που «επιβίωσαν».
Μέχρι και το ρεύμα στην Ελλάδα, που «απελευθερώθηκε», υπάγεται πλέον σε χρηματιστηριακούς κανόνες. Το ξέρατε;
Όλα αυτά μπορεί να μην είναι τόσο εμφανή, ειδικά σε μελανιασμένους συμπολίτες μας, που γονατισμένοι από την κρίση, τα μνημόνια, και λίγο μετά από την πανδημία, απλά τρεκλίζουν, και ψάχνουν σωτήρα να χειροκροτήσουν, ή να τους διορίσει μετακλητούς κάπου, αρκούμενοι στα ψίχουλα που τους ρίχνονται από αυτόκλητους Μωυσήδες, και σμιλεμένους «τιμονιέρηδες», αλλά όλες οι ενδείξεις είναι εκεί, αρκεί να τις ψάξει κανείς.
Ειδικά τα τελευταία δυο και κάτι χρόνια, με τη ΝΔ στο Μαξίμου, βλέπουμε αγαστή σύμπραξη κράτους και συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων, με απώτερο σκοπό την κατάργηση οποιουδήποτε προστατευτικού για τον πολίτη νομοθετικού πλαισίου, έτσι ώστε οι επιχειρηματίες να παίζουν εν ου παικτοίς.
Και για να γίνει αυτό, βλέπουμε την πλήρως ελεγχόμενη παραπληροφόρηση από πλευράς των «αντικειμενικών» (κατ’ άλλους πετσωμένων) ΜΜΕ, και τη χρήση «θεσμικών» μεθόδων (π.χ. ψήφιση νομοσχεδίων μέσω τηλεδιάσκεψης) που με τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού, στον οποίο η εκάστοτε πλειοψηφία κυβερνά, μας γυρνούν στον εργατικό μεσαίωνα.
Εργαλεία πολλά. Όπως π.χ. η συστηματική απαξίωση του δημοσίου τομέα, είτε μιλάμε για ενέργεια, είτε για υγεία, είτε για παιδεία, είτε ακόμη και για τα αεροδρόμια.
Τομείς οι οποίοι παραδίδονται ένας ένας στους ιδιώτες, πλην όμως με μποναμά το κρατικό χρήμα.
Και με κερασάκι στη τούρτα τη θεσμοθετημένη (δημοκρατικά ψηφισμένη παρακαλώ) ασυδοσία των ιδιωτών, αφού ένας ένας καταργούνται οι κρατικοί έλεγχοι, και οι παραπάνω τομείς, μαζί με άλλους τόσους, αφήνονται στα χέρια μιας δήθεν εκσυγχρονιστικής νέας τάσης, αυτής των δήθεν «ανεξάρτητων» αρχών, που όμως πληρώνονται από το κράτος, και που οι «ηγεσίες» τους επίσης διορίζονται από αυτό.
Για τέτοια ανεξαρτησία μιλάμε.
Αυτές οι «αρχές», μαζί με την εξιδανικευμένη (κρατικοδίαιτη πάντα) ιδιωτική πρωτοβουλία, είναι τα νέα φετίχ της ψωροκώσταινας.
Σαν τη Μαντάμ Σουσού, ένα πράγμα…
Με το κράτος να κλείνει το μάτι στα ιδιωτικά συμφέροντα λέγοντας: Κάντε εσείς ότι θέλετε, και εμείς θα κάνουμε πως σας ελέγχουμε… χρηματοδοτώντας σας κιόλας.
Αντί για τη δημοκρατία δηλαδή, αυτό που αυξάνεται (από τους δήθεν δημοκράτες πολιτικούς μας) είναι το σφιχταγκάλιασμα μεταξύ κυβερνήσεων, εταιριών, και οικονομικών ελίτ, που με τη σειρά του οδηγεί στον περιορισμό ή την εξαφάνιση των επί μέρους κρατικών ελέγχων, της κρατικής επίβλεψης, των εργασιακών δικαιωμάτων, του συνδικαλισμού, και της εν γένει διαφωνίας με αυτή τη νέα τάξη.
Ακόμη και οι φυσικές και μη καταστροφές αποτελούν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για τα συμφέροντα να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Αν θέλετε το πιστεύετε, αλλά ακόμη και η πανδημία του κόβιντ, που σάρωσε τα πάντα, δημιούργησε περιουσίες και νέα τζάκια, ειδικά στη χώρα μας.
Ακόμη και τα σκληρά λοκντάουν, έφτιαξαν κάποιους.
Το ξέρατε ότι εν μέσω φουλ γενικευμένου λοκντάουν, με την παγκόσμια αεροπορική κίνηση στο ναδίρ, και με μεγάλες αεροπορικές εταιρίες να χρεοκοπούν, στη μπανανία μας προέκυψε και γιγαντώθηκε ένα νέο αεροπορικό «αστέρι» από το πουθενά; Με έδρα την Κρήτη παρακαλώ, όπως ακριβώς και η επίσης από την Κρήτη (τι σύμπτωση) «ανταγωνίστριά» της, που αν και ιδιωτική, χαρακτηρίστηκε από τον αρμόδιο υπουργό ως ο νέος «εθνικός μας αερομεταφορέας».
Περίεργα πράγματα… δεν νομίζετε;
Αν βέβαια έχετε χρόνο και διάθεση να ασχολείστε με τέτοιες μικρολεπτομέρειες, όταν καθημερινά τρέχετε για το μεροκάματο, ή περιμένετε τις επιστρεπτέες και τα αναδρομικά των συντάξεων… με τα ΜΜΕ να μιλάνε από το πρωί μέχρι το βράδυ αποκλειστικά για θανάτους και διασωληνώσεις, ή για τον γλωσσομαθή τιμονιέρη μας με το τσακίρικο βλέμμα.
Έχετε άραγε αναρωτηθεί ποτέ πως γίνεται και οι κυβερνήσεις μας βρίσκουν τρόπους (έστω και σκληρούς για εμάς) για να σωθούν οι τράπεζες, να σωθεί το ευρώ, να σωθούν συγκεκριμένοι επιχειρηματίες, να αγοραστούν φρεγάτες, αεροπλάνα, και εκατομμύρια πανάκριβα εμβόλια, αλλά ποτέ δεν μπορούν να βρουν τρόπο να στηθούν προγράμματα απασχόλησης για τους νέους και γενικά τους άνεργους;
Ή έστω να ενισχυθεί το ΕΣΥ;
Τόσο δύσκολο είναι;
Ναι, είναι.
Διότι όσο αφήνουμε τους δήθεν σωτήρες και τα αργυρώνητα παπαγαλάκια τους να μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, τόσο θα παραμένουμε δούλοι συγκεκριμένων συμφερόντων, βαυκαλιζόμενοι ότι ψηφίζοντας κάθε 3-4 χρόνια νέα αφεντικά, δεν θα είμαστε δούλοι.
Με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες να συνεχίζουν να τρίβουν τα χέρια τους…
Την καλησπέρα μου, και μην ξεχνάτε να φοράτε τη μάσκα σας (ειδικά στα ΜΜΜ).
