Του Απόστολου Αποστόλου*
Τα παλιά πολιτικά υλικά έρχονται με νέα όνειρα. Βέβαια στο ευκαιριακό και αδιέξοδο πολιτικό μας γίγνεσθαι όλα είναι δυνατά. Οι επιστροφές από το πολιτικό παρελθόν στη χώρα μας έχουν γίνει μόδα. Ξεπροβάλλουν πάλι τα ίδια πρόσωπα με τα απολιθωματικά στερεότυπά τους, που πλέον είναι τεχνητά ανανεωμένα σε επίπεδο ορθοφροσύνης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν άλλο περιεχόμενο.
Για παράδειγμα ο κ. Τσίπρας έρχεται ως νέος πολιτικός προβάλλοντας το νέο σύνθημα: «Εντιμότητα – Δικαιοσύνη – Δημοκρατία». Αλλά τα συνθήματα αποτελούν πάντα μια πολιτική γραφικότητα τα οποία λειτουργούν ως ψευδώνυμα κάτι άλλου. Ταυτόχρονα οι μιντιοκράτες έχουν αρχίσει τις αγιογραφίες. Αρκεί να δει κάποιος τη ρητορική απόληξη σαββατοκύριακης εκπομπής συστημικού καναλιού που έχει επιδοθεί σε πολιτικό μακιγιάζ του κ. Τσίπρα και προαναγγέλλει και πάλι την είσοδό του στην πολιτική σκηνή προπαγανδίζοντας παράλληλα το υπό έκδοση βιβλίο του.
Βλέπουμε έτσι ένα πολιτικό σόου διασκευασμένο κατά περίπτωση και γιατί όχι και κατ’ εντολή. Όλα λειτουργούν παγιδευτικά για τον πολίτη. Ασημαντολόγοι ψευδο-αναλυτές μέσα στην ωκεάνια ημιμάθειά τους, πολιορκούν τους πολίτες με απίστευτο θράσος προσπαθώντας να χειραγωγήσουν και πάλι τις μάζες δοξολογώντας τους παλαιο-ανανεωμένους Μεσσίες της πολιτικής μας κατάντιας.
Και μπροστά στο παλιό που βαφτίζεται νέο, υπάρχει ο παλιός Μεσσίας Κυριάκος Μητσοτάκης που συνεχίζει την πλεονεξία, την υπερβολή της πολιτικής του διαχείρισης. Όλα αυτά αποτελούν τυπικά δείγματα πολιτικού κυνισμού σ΄ όλο τους το μεγαλείο. Από την «κομπάζουσα» εκσυγχρονιστική πολιτική του κ. Τσίπρα μέχρι την πολιτική τρομοκρατία του κ. Μητσοτάκη (μετά τον Μητσοτάκη το χάος) δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά και αυτό γιατί και οι δύο είναι προμηθευτές της ίδιας πολιτικής ατζέντας. Στις ίδιες σκιές οπισθοδρόμησης πάνε και οι δύο. Έχοντας και οι δύο τις ίδιες τσαλακωμένες σκέψεις με κάποιες βέβαια τεχνητές διαφοροποιήσεις, συναποτελώντας έτσι ένα σώμα (corpus) κυβερνητικής άσκησης που προσομοιάζει στις τρέχουσες επιταγές και ανάγκες.
Γιατί όμως μας συμβαίνουν όλα εκείνα τα παράλογα; Ο Τζ. Αγκάμπεν έχει πει ότι οι δημοκρατίες της Δύσης αναπτύσσονται μέσα σ’ ένα κλίμα, σ’ ένα περιβάλλον και σε μια λογική ενός διαρκούς καθεστώτος, δηλαδή μιας κατάστασης ανάγκης. Έτσι είναι αδύνατο οι πολίτες να ξεφύγουν και να διεκδικήσουν καινούργιες ιδέες ή θα λέγαμε καινούργιες ουτοπίες. Εξάλλου η λέξη ουτοπία σήμερα έχει τόσο χρεωθεί από την οικτρή παρα-δημοκρατία του τίποτα, που έχει σχεδόν εξαφανιστεί.
Να γιατί τα ερωτήματα, οι επιλογές, είναι κενά μιας απάντησης, μιας κρίσης από τους πολίτες. Ας δούμε κάποια παραδείγματα από την ελληνική πραγματικότητα για να πειστούμε. Ο κ. Μητσοτάκης βλέποντας ότι η εικόνα του έχει φθαρεί θριαμβολογεί για το κάλεσμα που του έγινε ώστε να συμμετάσχει στη «Σύνοδο Ειρήνης» για τη Γάζα. Το έκανε σημαία λέγοντας ότι η ασκούμενη εξωτερική πολιτική του δεν είναι πολιτική της ακινησίας. Βέβαια η αλήθεια κρύβεται εντέχνως. Γιατί το κάλεσμα έγινε για να ενισχυθεί η εικόνα του Τραμπ, στην ειρηνοποιητική του δράση, πράγμα που σημαίνει ότι θέλει πολλούς κομπάρσους στη Σύνοδο και ένας από αυτούς είναι και ο κ. Μητσοτάκης. Και επίσης για να ισχυροποιηθεί ο Σίσι, αλλά και η Αίγυπτος να αποκτήσει κύρος ως «γέφυρα» μεταξύ αραβικού κόσμου και Δύσης, αλλά και για να τονωθεί ο Νετανιάχου περαιτέρω ώστε να μη δημιουργηθούν αντιδράσεις από τους υπερεθνικιστές συμμάχους του. Και πέραν τούτου ο μεγάλος αριθμός παραβρισκόμενων (κομπάρσων) θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μοχλός υποστήριξης για τη «Συμφωνία Αβραάμ» που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και η οποία προσδοκά να υλοποιήσει καινούργιες σχέσεις μεταξύ αραβικών χωρών και Ισραήλ. Αναγκαία λοιπόν η παρουσία πολλών προθύμων να συμμετάσχουν στο αμερικανικό σόου.
Ωστόσο όλο αυτό χαιρετίστηκε από τον πρωθυπουργό ως δείγμα αναγνώρισης μιας δήθεν διπλωματικής ικανότητας. Αλλά όταν υπάρχει στη χώρα μας ένας πολιτικός ιδεολογικός παρασιτισμός ακόμη και η παρανυχίδα, εμφανίζεται ως επιτυχία. Όλα αυτά αποτελούν θορυβώδεις κινήσεις του τίποτα.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
