Του Γιώργου Κ. Στράτου
Ήταν ζήτημα χρόνου να το δούμε κι αυτό. Με τόσες και τόσους που μπήκαν στην πολιτική, πώς θα «έλειπε ο Μάρτης από τη Σαρακοστή»; Καθώς γεμίσαμε από ντεμέκ, δήθεν πολιτικούς, καιρός ήταν να συμπληρωθεί η παρέα και από γιαλαντζί μάγκες, ήτοι μαχαλόμαγκες. Το λέει η λέξη ακριβώς: οι μάγκες του μαχαλά, της συνοικίας, εκεί που τους παίρνει και με όποιους τους παίρνει, δηλαδή δίχως περαιτέρω αναγνώριση και σεβασμό, όπως οι πραγματικοί μάγκες. Το είδος συναντάται εν ανεπαρκεία σε όλα τα κόμματα και από τα δύο φύλα, δυστυχώς, αφού η χώρα είναι γεμάτη από τζάμπα μαγκιά! Η αναγνώρισή τους είναι πανεύκολη, γιατί ο λαός είναι από παλιά εξοικειωμένος με αυτές τις «μορφές», που, όταν δεν σε βγάζουν εκτός εαυτού με τα λεγόμενά τους, σου προσφέρουν άφθονο γέλιο με τα καμώματά τους!
Για του λόγου το αληθές, τον τύπο περιγράφει προφητικά το ομώνυμο τραγούδι σε μουσική και στίχους του αείμνηστου Βασίλη Τσιτσάνη από το 1949 που ερμήνευσε μοναδικά η μακαρίτισσα Σωτηρία Μπέλλου. Κάθε στίχος του λες και είναι γραμμένος αυτολεξεί για τη συμπεριφορά τους! Ας τους περιδιαβούμε για να το διαπιστώσετε.
«Τον ξέρετε, μωρέ παιδιά, της γειτονιάς τον βλάμη, τον λένε μαχαλόμαγκα, μυαλό δεν έχει δράμι»: καταρχάς πληροφορούμαστε τη διανοητική επάρκεια του ανδρός. Στη συνέχεια τον τρόπο ανάδειξής του στο πολιτικό προσκήνιο αλλά και τα «προσόντα» του: «Να τος κι έρχεται με φούρια και με κουστουμιά καινούργια». Αυτοί οι τύποι μάς κατσικώνονται πολύ γρήγορα, ως διάττοντες αστέρες, σε εξαιρετικό περιτύλιγμα. Πολλών η «κουστουμιά» έχει ραφτεί νωρίτερα, σε άλλες δραστηριότητες, και για όσους τους «ντύνουν» χρόνια, ήρθε η ώρα να εξαργυρώσουν τα… ραφτικά! Ακολουθεί το κύριο χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς τους προς όλους και για όλα: «Τον άντρα κάνει τον σκληρό, και τη δουλειά βαριέται, και για του ψύλλου πήδημα, ευθύς παρεξηγιέται». Οι κοκορομαχίες είναι το φόρτε τους! Αρπάζονται με το παραμικρό, προκαλούν με κάθε τρόπο. Θρέφονται από την ένταση, γιατί η υπεύθυνη και σοβαρή αντιμετώπιση των θεμάτων απαιτεί δουλειά και γνώση και αυτά δεν είναι τα δυνατά τους σημεία! Αντιθέτως, όταν πρόκειται για πρώτο τραπέζι πίστα, όλα πληρωμένα και «πρώτη μούρη στο Καβούρι», τότε: «Μαχαλόμαγκας στο κέφι, με λατέρνα και με ντέφι»! Επειδή όμως ανακατεύονται όπου δεν τους σπέρνεις μόνο και μόνο για το θεαθήναι, για λόγους επικοινωνίας, ντε, συχνά βρίσκονται εκτεθειμένοι: «Στις ξένες έγνοιες πάντοτε μεγάλο δείχνει ζήλο, κι όπου καβγάς στον μαχαλά, μαζεύει πρώτος ξύλο»! Και μυαλό δεν βάζουν.
Μάταια οι σοβαροί δίπλα τους προσπαθούν να τους συγκρατήσουν, αλλά έλα που τα «καμάρια» αυτά, εκτός από το δικό τους μπαϊράκι, διεκδικούν να είναι σημαιοφόροι των κομμάτων τους… Ίσως η επίκληση στο φιλότιμό τους, όσο τους έχει απομείνει, τέλος πάντων (!), είναι πιο αποτελεσματική από κάθε άλλη παραίνεση: «Μαχαλόμαγκα, να ζήσεις, άσε τις παρεξηγήσεις». Για το καλό μας!
