Του Δημήτρη Παξινού
Πατριώτες και θρησκευόμενοι. Αλήθεια, τι σημαίνει αυτό; Το έχεις μέσα σου. Το εκφράζεις, όταν χρειασθεί. Δεν έχουν ανάγκη επίδειξης. Το πιστεύεις χωρίς να το διαλαλείς, σαν πραματευτής. Είναι κάτι πολύ προσωπικό. Το εξωτερικεύεις, αν έλθει η ώρα κι αν το κρίνεις εσύ ο ίδιος.
Κάνεις την αυτοκριτική σου κάθε τόσο. Χωρίς αυτή δεν υπάρχεις ή υπάρχεις λειψός. Χωρίς επίγνωση. Χωρίς την αναγκαία γνώση των πραγμάτων που συμβαίνουν στον μικρό ή μεγάλο περίγυρο. Γιατί είσαι πολίτης ενεργός κι έχεις άποψη. Σε ενδιαφέρουν τα κοινά. Κι αυτό, πάρα τις προσπάθειες των ηγητόρων να αποσπάσουν την προσοχή σου από τα κοινά. Ενώ θα πρεπε να επιδιώκουν το αντίθετο.
Τους προσελκύουν, συνήθως, για την απόσπαση ψήφων στις εκλογές. Έτσι αποστασιοποιείται ο πολίτης και μετατρέπεται σε άβουλο ον, ευχερώς χειραγωγούμενο. Χρησιμοποιώντας τα εθνικά και τα θρησκευτικά θέματα και φανατίζοντας για τον ίδιο σκοπό. Εξάπτοντας τα πάθη και περιορίζοντας τη βούληση του πολίτη μερικώς ή ολικώς. Εύκολα αντιληπτά από τους μεν, δυσχερέστερα για τους δε, που μια μεμβράνη θολώνει τη νόηση.
Όλα αυτά αποβλέπουν στο πλήθος, που κατευθύνεται επιτηδείως από το σύνολο των κοινωνικών δικτύων και ομοιόμορφα προβάλλει ή αποσιωπά και δεν προβάλλει ως όφειλε τα σημαίνοντα. Ψιλά γράμματα. Κι έτσι προχωρούν με κίνητρο τα δικά τους «καλά» που ελάχιστοι γνωρίζουν και παίζουν με αυτά.
Παιχνίδια που λίγοι γνωρίζουν κι αποτελούν κοινό μυστικό, σε βάρος των συμφερόντων της χώρας. Ποια χώρα, θα μου πείτε, αφού θεωρείται ιδιοκτησία των εκάστοτε κυβερνώντων και πουλάνε και ξεπουλάνε για μια χούφτα ευρώ; Ή και δωρεάν. Μέχρι και γήπεδα μοιράζουν. Με τίνος χρήματα; Δικά μας. Και ποιος να τους συγκρατήσει, αφού η Βουλή τα ξεπλένει όλα, με την εκάστοτε πλειοψηφία να διαμορφώνεται εν τοις πράγμασι, αν απαιτηθεί.
Η επίκληση λόγων εθνικού συμφέροντος είναι η επικρατούσα και κυρίαρχη, που κατισχύει κάθε άλλου λόγου. Και συμφέρει. Η σωτηρία της πατρίδας που έφερε και τα Μνημόνια, με υπαιτιότητα μιας κάκιστης διαχείρισης και διαφθοράς, που στις μέρες μας έχει ξεπεράσει κάθε όριο αναισχυντίας, αμοραλισμού και ξεπεσμού των θεσμών. Κι εξακολουθούν κι όλοι δηλώνουν αθώοι και η Βουλή με ευχαρίστηση τους ξεπλένει και τους καθαγιάζει ή προσπαθεί. Τι μένει, λοιπόν; Μια γενικευμένη αδιαφορία και ντροπή για όσα συμβαίνουν.
Υπάρχει, όμως, κι ο τηλεκατευθυνόμενος κόσμος που έχει αρπαχτεί απ’ την εξουσία, τη σφικτοαγκαλιάζει και δεν την αφήνει. Χρωματιστά γυαλιά κατευθυνόμενης όρασης και νόησης. Πάντα υπάρχουν κι έτσι οι Δημοκρατίες χάνονται. Λιγοστεύουν. Κι είναι αυταρχικές, με ηγέτες αντίστοιχης εμβέλειας με την κοινωνία.
Κάθε διαφορετική φωνή πρέπει να μην υπάρχει, να σβήσει και πρώτος δίνει το σύνθημα ο Τραμπ, που μεταφέρεται απ’ την Αμερική σ’ όλο τον κόσμο και κυρίως στη μαρτυρική Γάζα, σύμβολο αντίστασης σε κάθε Νετανιάχου εγκληματία πολέμου και στην ακροδεξιά κυβέρνησή του. Χωρίς έλεος. Νέα κρεματόρια.
Μα πού βρίσκεται ο αποκαλούμενος ανθρωπισμός των Ευρωπαίων; Ψάχνεις να τον βρεις. Υποκρισία, ψέματα και ευμάρεια. Μέχρι να έρθει κι η σειρά μας.
