Του Κώστα Πρώιμου
Εμφανώς πλέον δεν… χρειάζονται εξειδικευμένες έρευνες ή επιστημονικές αναλύσεις, για να αντιληφθεί ακόμη και ο πιο αδιάφορος κάτοικος τούτης της δύσμοιρης χώρας, ότι ο κόσμος έχει αποτρελαθεί. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην καθιερωμένη και καθημερινή «ειδησεογραφία» για να το διαπιστώσουμε. Με όλα όσα σκοπίμως διακινούνται κυρίως από τα συστημικά μέσα, τα οποία αναφέρονται στα πανανθρώπινα ευτράπελα και πεπραγμένα, εγείρονται σοβαρές αμφιβολίες για την ψυχική ισορροπία των μαζών αλλά και για την ανέλεγκτη διαστροφή που διακατέχει τους κυβερνώντες. Από το έγκλημα της διπλανής πόρτας, μια αιματηρή ληστεία για πενήντα ευρώ στη μέση του δρόμου, την επέλαση της φτωχοποίησης την οποία βιώνουν μεγάλα τμήματα του λαού, μέχρι τις ανεκδιήγητες πολιτικές αποφάσεις μιας πρωτοφανούς στο εγχώριο πολιτικό πεδίο ληστρικής συμμορίας που απαρτίζεται από ηλιθίους στην πλειονότητά της, οι οποίοι λειτουργούν κυρίως ως μπροστινοί μεγαλοσυμφερόντων.
Θα μου πείτε ευλόγως, καλά, αυτά που μας γράφεις είναι λίγο-πολύ γνωστά. Σωστά. Το ζήτημα είναι αλλού: όλοι όσοι εντάσσονται σε οργανωμένες κοινωνίες έστω τύποις, έχουν την υποχρέωση να θυσιάζονται για το σύνολο όταν αυτό απαιτείται αλλά: οφείλουν στον εαυτό τους να διατηρούν και το δικαίωμα να ζουν υπό βασικές οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες . Πόσοι από εμάς σήμερα αισθάνονται ότι η ζωή τους κινείται μέσα στο πλαίσιο της στοιχειώδους αξιοπρέπειας; Πόσες οικογένειες (φερειπείν) δεν παρακαλάνε κάθε μήνα για χρονικές παρατάσεις στους οικιακούς λογαριασμούς; Πόσα νοικοκυριά διανύουν μέρες χωρίς επάρκεια στη σίτιση των μελών τους; Κυκλοφορούν σχετικές μελέτες, τα στατιστικά τους είναι αν μη τι άλλο σοκαριστικά συγκριτικά όχι φυσικά με χώρες τριτοκοσμικές, αλλά: για τα ευρωπαϊκά στάνταρ της καθημερινής διαβίωσης.
Και, μέσα σε όλη αυτή την κλιμακούμενη δυστοπία, ενώ έχουμε παραδώσει αμαχητί (για να μη γράψω οικειοθελώς) τις ζωές μας σε ένα τσούρμο γκλαμουρολιγούρηδων και γεννημένων πειναλέων-αχόρταγων, ασπαζόμαστε αρκετοί με μια εμετική εγκαρδιότητα μηνύματα προπαγανδιστικά τα οποία θα ξεπερνούσαν ευκόλως σενάρια και της πιο ευφάνταστης μαύρης κωμωδίας. Ως αναντικατάστατο μάς τον ανεβάζουν τον κύριο Μητσοτάκη, πυλώνα σταθερότητας για τη χώρα μάς τον κατεβάζουν. Θεός φυλάξοι…
Ασφαλώς, καθείς με τα όπλα του, εν προκειμένω το τρέχον καθεστώς διατηρεί μια υπεροπλία μέσω επικοινωνιακής στήριξης, ενός πολυπλόκαμου κομματικού μηχανισμού αλλά κυρίως επειδή κρατά τον δημόσιο κορβανά υπό την απόλυτη διαχείρισή του.
Στο δια ταύτα: κόμμα ο κύριος Σαμαράς μάλλον δεν θα κάνει. Ο κ. Τσίπρας έχει μπει σε ατραπούς «μυστήριες» ωσάν να έχει άνωθεν διαβεβαιώσεις περί της θριαμβευτικής του επιστροφής στην πρωθυπουργία, αλλά από ποιους; Από κείνους που μέχρι χθες τον εχθρεύονταν όσο δεν πάει. Η κ. Καρυστιανού κινδυνεύει να καταστεί «μια συνήθεια που θα’ χει πια περάσει», όχι διότι η ίδια το επέλεξε αλλά κυρίως λόγω της τρελής συγκυρίας.
Μην ψάχνετε στους υπολοίπους του εγχωρίου πολιτικού πάνελ τη σωτήρια λύση, περί της απελευθέρωσης της χώρας από την υπάρχουσα «πολιτειακή αλητεία» και μην εναποθέτετε πάνω τους τις όποιες ελπίδες επαναφοράς των ζωτικής σημασίας κοινωνικών θεσμών σε μια φρόνιμη λειτουργία.
Αν δεν θάψουμε πρώτα εμείς τα μικροσυμφέροντα στα βάθη του δικού μας μυαλού και αν δεν απαγκιστρωθούμε από την κακή συνήθεια της αδικαιολόγητης ανοχής μας στη χείριστη και άκρως επικίνδυνη διακυβέρνησή τους θα τους «τρώμε στη μάπα» για γενιές και γενιές, ενώ κάποια στιγμή ενδέχεται και να μας… αρέσει…
Εν κατακλείδι: Η ζωή μας αυταπόδεικτα είναι μικρή για να την κυβερνά ένας Μητσοτάκης και ο νοών νοείτω. Αλήθεια, πώς πέρασαν τόσο γρήγορα σχεδόν εξίμισι χρόνια; Ποιοι ήμασταν πριν; Πώς έχουμε καταντήσει; Πώς φανταζόμαστε τις ζωές μας, τους εαυτούς μας και τους δικούς μας ανθρώπους το 2027; Και πάλι ο νοών νοείτω…
