Του Χρήστου Μπολώση
Κάποτε ένας στρατηγός, που ανέλαβε φρέσκος φρέσκος τη διοίκηση μιας Μεραρχίας, ζήτησε να ενημερωθεί από τις Μονάδες που είχαν ευθύνη φύλαξης συνόρων.
Φτάνει, λοιπόν, στη ζώνη ενός τάγματος, όπου τον περίμενε ο αρμόδιος, ο οποίος όμως είχε μόλις λίγες μέρες στη Μονάδα και ο διοικητής του θώρησε ότι ήταν ευκαιρία, μια που θα ενημέρωνε τον στρατηγό, να ενημερωνόταν και ο ίδιος.
Όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι, αφού σε μια στιγμή ο στρατηγός τον ρωτά: «Παιδί μου, πώς λέγεται αυτό το ύψωμα;». Ο «αρμόδιος», αφού σκέφτηκε λίγο, συμβουλεύτηκε και τον χάρτη, του απάντησε: «Με συγχωρείται, στρατηγέ, δεν το ξέρω».
Πάνε παρακάτω, άλλη στάση, άλλη ερώτηση: «Δεν μου λες, σε παρακαλώ, μπορείς να μου πεις σε ποιου λόχου τη ζώνη βρισκόμαστε τώρα;». Νέο κόμπιασμα και η απάντηση η ίδια: «Με συγχωρείται, δεν γνωρίζω».
Αυτό συνεχίστηκε για ακόμα λίγο και η απάντηση ήταν στερεότυπη.
Τότε, ο στρατηγός, πατρικά μεν, αυστηρά τού λέει: «Εσύ, παιδί μου, δεν κάνεις ούτε για αιχμάλωτος. Θα σε συλλάβουν οι απέναντι και θα σε δέρνουν τζάμπα, αφού δεν θα ξέρεις να τους πεις κάτι».
Πού το θυμήθηκα αυτό το ανέκδοτο;
Μου το θύμισε κάποιος που δεν ήξερε, δεν του το είπαν, δεν έμαθε.
