Όμως το ζήτημα του Πάνου Ρούτσι -του απεργού πείνας που ζητά την εκταφή της σορού του παιδιού του, θύματος στα Τέμπη – λειτούργησε σαν πολιτικός καθρέφτης. Και ανέδειξε δύο εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις για το τι σημαίνει πολιτική ευθύνη, ανθρωπιά και διαχείριση κρίσης.
Ο Χρυσοχοΐδης στάθηκε στο πλευρό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του ηθικού νόμου. Παραδέχθηκε δημόσια ότι το αίτημα του Ρούτσι είναι «ανθρώπινα και ηθικά δίκαιο» και είπε ευθαρσώς ότι «πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος να ικανοποιηθεί». Δεν δίστασε να πάει κόντρα στη “γραμμή”, ούτε να εκτεθεί απέναντι στο επικοινωνιακό δόγμα της “σκληρής σταθερότητας”.
Η παρέμβασή του δεν ήταν απλώς συμβολική. Ήταν εξ αντικειμένου και πολιτικά, μια σανίδα σωτηρίας για την κυβέρνηση και -τελικά- για τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Μια παρέμβαση που δίνει διέξοδο, πριν η υπόθεση εξελιχθεί σε ηθικό και επικοινωνιακό αδιέξοδο χωρίς επιστροφή.
Αντίθετα, ο Φλωρίδης με απόλυτο σαδισμό οχυρώθηκε πίσω από τη νομική αυστηρότητα. Με στάση ψυχρή και νομικίστικη, επιμένει ότι όλα έγιναν “σύμφωνα με τον νόμο”, αγνοώντας τόσο το ηθικό όσο και το πολιτικό βάρος της υπόθεσης. Σαν να ήθελε να φρενάρει την αποδοχή της παρέμβασης του συναδέλφου του, λίγες ώρες αργότερα βγήκε και αμφισβήτησε ακόμη και την ύπαρξη αιτήματος εκταφής – για να διαψευστεί παταγωδώς από επίσημα έγγραφα στη συνέχεια.
Ακόμη και τώρα, δηλαδή, που οι αντιδράσεις αποκτούν εκρηκτική ένταση, αυτός παραμένει νομολάτρης, παγερός και άτεγκτος – στα όρια του πολιτικού προβοκάτορα. Στυγνός και απαθής. Σαν να πρόκειται για μια απλή υπόθεση υπηρεσιακής διαχείρισης. Λες και δεν αφορά έναν πατέρα που θάβει το παιδί του για δεύτερη φορά…
Η κοινή πολιτική καταγωγή τους δείχνει πως, τελικά, οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές – ακόμη και σε ζητήματα αρχών και αξιών – έχουν σε μεγάλο βαθμό όντως καταρρεύσει. Η κοινωνική ευαισθησία, η ενσυναίσθηση, αλλά και ο πατριωτισμός (καθώς και τα αντίθετά τους), διαπερνούν πλέον οριζόντια όλους τους πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους.
Το επεισόδιο αυτό αναδεικνύει και κάτι βαθύτερο από μια απλή διαφωνία: Ο Χρυσοχοΐδης αποδεικνύει ότι η πολιτική χωρίς ανθρωπιά είναι στείρα. Ο Φλωρίδης δείχνει ότι ο διοικητικός φορμαλισμός χωρίς ευαισθησία γίνεται απάνθρωπος. Και οι δύο υπήρξαν κάποτε «σωματοφύλακες» του Σημίτη. Τώρα είναι «σωματοφύλακες» του Μητσοτάκη. Αλλά, τελικά, όχι της ίδιας πολιτικής ψυχής.
