Του Σπύρου Σουρμελίδη
Η πτώση της κυβέρνησης Μπαιρού δεν είναι ενα ακόμα επεισόδιο στην γαλλική πολιτική σκηνή. Η κατάσταση στην Γαλλία αποκαλύπτει και την οικονομική δυστοκία αλλά και την ανεπάρκεια πλέον του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί την κρίση. Οι επιπτώσεις δεν αφορούν απλώς το μέλλον του Μακρόν, υπάρχει ορατός κίνδυνος να υπάρχουν επιπτώσεις στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αλλωστε η αβεβαιότητα χαρακτηρίζει και την νεοσύστατη γερμανική κυβέρνηση, ενω και η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας , αν και εκτός ΕΕ, αμφισβητείται εντόνως, αδυνατώντας να διαχειριστεί την δυσαρέσκεια των πολιτών. ΟΙ κεντρικές πολιτικές δυνάμεις που ορίζουν την Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες, φαίνεται σήμερα ότι δεν είναι ικανές να διαχειριστούν το πρόβλημα που προκάλεσαν οι ίδιες και η πολιτική τους. Το ακόμα χειρότερο είναι πως επιλέγουν την στρατικοποίηση της οικονομίας προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους. Δεν είναι καθόλου μακριά απο το Υπουργείο Πολέμου του Ντόναλντ Τραμπ.
Η κυβέρνηση Μπαιρού οπως ήταν αναμενόμενο εχασε την δεδηλωμένη στην γαλλική εθνοσυνέλευση των 573 εδρων. Πήρε μόνο 194 ψηφους, μακριά απο τον απαιτούμενο αριθμό των 280 ψήφων. Κατα της κυβέρνηση ψήφισαν 364, το κόμμα της Λεπέν, αλλά και το η Ανυπότακτη Γαλλία του μελανσόν οπως και οι Σοσιαλιστές.
Ο Μπαιρού παρουσίασε ενα προϋπολογισμό με περικοπές πλέον των 40 δις, με μεγάλο θύμα το κοινωνικό κράτος, κυρίως σε ότι αφορά το σύστημα συντάξεων. Οι Γάλλοι θέλουν έτσι κι αλλιώς μίνιμουμ 40 χρόνια εργασίας για να βγουν στην σύνταξη οπότε κάθε αύξηση του ορίου ηλικίας (απο τα 62 στα 64) σημαίνει ότι κάποιοι πρέπει να δουλέψουν 42 ή και περισσότερα χρόνια για να βγουν στην σύνταξη.
Ο Μπαιρού είπε και αυτός περίπου οτι “ολοι μαζί τα φάγαμε” οταν ρωτήθηκε πως δημιουργήθηκε το χρέος του 114% του ΑΕΠ και το ελλειμμα του 5,8% επι του ΑΕΠ.
Ο Μακρόν επικαλείται την ανάγκη βαθιας μεταρρύθμισης, που σηματοδοτεί περικοπές σε βάρος των ασθενεστερων.
Ο Μπαιρού θα παραιτηθεί,ο Μακρόν καλείται να ορίσει νέα κυβέρνηση (την 2η απο το 2024 και την 4η απο το 2022) ή να οδηγήσει και πάλι τη χώρα σε εκλογές. Η αντιπολίτευση του ζητά να παραιτηθεί ο ίδιος για να προκηρυχθούν προεδρικές εκλογές.
Δεν αποκλείεται αυτή τη φορά να συνεργαστεί με τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει την αριστερή συμμαχία και οι οποίοι ζητούν να οριστεί σοσιαλιστής πρωθυπουργός.
Η Κρίση της Ευρώπης
Σε κάθε περίπτωση, η κρίση στην Γαλλία έρχεται σε μια στιγμή που η Ευρώπη αντιμετωπίζει πρόβλημα προσανατολισμού αλλα και εσωτερικής ενότητας. Τα διλήμματα είναι ισχυρά με τις κυρίαρχες δυνάμεις να επιλέγουν τον δρόμο της έντασης με τη Ρωσία με πρόσχημα την Ουκρανία. Αναζητούν εχθρό εξωτερικό για να διατηρήσουν την εξουσία τους στο εσωτερικό. Προσπαθούν να ξεγελάσουν τις κοινωνίες, προκειμένου να αποφύγουν την ευθύνη τους για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Δεν αλλάζουν την ακολουθούμενη πολιτική , η οποία είναι η βασική αιτία των προβλημάτων.
Η έννοια της μεταρρύθμισης χρησιμοποιείται για την προσπάθεια ολοκλήρωσης ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου, με ανύπαρκτο ή ανίσχυρο κοινωνικό κράτος, και γενικώς ενα μικρότερο, οπως θέλουν να λένε, κράτος. Ενα μοντέλο που δημιουργεί υπερπλούτο, ισοπεδώνοντας τα χαμηλότερα στρώματα.
Τα κράτη είναι υπερχρεωμένα, οι κοινωνίες καλούνται να πληρώσουν με τόκους και πανωτόκια την κρίση. Το σχήμα αυτό προκαλεί τριγμούς, άνοδο της ακροδεξιάς ή και αλλων ακραίων τάσεων, κυρίως καταστρέφει τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό.
Η οικονομική συνοχή ή το παραγωγικό μοντέλο χάνουν την όποια σημασία τους, αφού η τράπουλα είναι σημαδεμένη και το σύστημα στην πράξη “απολυταρχικό”. Λίγοι κυριαρχούν , λίγοι έχουν πραγματική εξουσία. Η πολιτική εξουσία έχει παραδοθεί στον υπεπλούτο, οι θεσμοί δεν έχουν ισχύ.
Η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα, οι επιπτώσεις θα είναι βαριές και τα συμπεράσματα πιο αδρά, σαφώς ορατά, για το πηγαίνει το τρένο που λέγεται Ευρώπη.
