Στο Ζάππειο προχθές δεν είχαν απλώς μια πολιτική εκδήλωση. Είχαν αναπαράσταση. Όχι της 3ης του Σεπτέμβρη, αλλά της εικονικής πραγματικότητας στην οποία έχει επιλέξει να ζει το ΠΑΣΟΚ του 2025. Ανάμεσα σε σημαίες, πράσινα φώτα, βαρύγδουπα ονόματα και μουσικές αναδρομές, το κλίμα ήταν περισσότερο vintage-fest παρά πολιτική ανασυγκρότηση…
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, αφού εξαπέλυσε μια «ξύλινη» επίθεση στη ΝΔ, εμφανίστηκε αποφασισμένος να υπενθυμίσει ότι το ΠΑΣΟΚ «είναι εδώ». Πού ακριβώς είναι, κανείς δεν διευκρίνισε. Κυβερνητικά ποσοστά δεν έχει. Κομματική συνοχή συζητείται. Προοπτική εξουσίας; Ούτε στον ορίζοντα. Κι «η μεγάλη πολιτική αλλαγή» πώς ακριβώς έρχεται δεν εξήγησε. Αλλά η σκηνοθεσία πέτυχε: κόσμος ήταν εκεί, στελέχη -κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας όμως- έδωσαν το παρών, οι κάμερες γράφανε…
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στον εξώστη ιδιαίτερα διαχυτικός (λόγω της πρότασης για το Επικρατείας, άραγε;), η Άννα Διαμαντοπούλου με χαμόγελο ευρωπαϊκό αλλά χωρίς να φέρει μαζί της την … κούπα του Πυθαγόρα, ο Χάρης Δούκας καραδοκώντας και κάποιοι νεολαίοι με πλαστικές σημαίες. Ο Γιώργος Παπανδρέου όμως απών — για άλλη μια χρονιά. Ούτε μια βιντεοσκοπημένη ευχή, ούτε ένα ηχητικό από εκείνα τα βαθιά, δραματικά του. Η παρουσία του στο Πεκίνο ειδικά αυτές τις ημέρες είχε μεγαλύτερο συμβολισμό…
Και ο Ανδρέας; Καμία προβολή, κανένα βίντεο, ούτε ένα «Αλλάζουμε την Ελλάδα» να ακουστεί. Για τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ο πρόεδρος Νίκος περιορίστηκε σε μια ρητορική αναφορά περί «μη προνομιούχων» και μιας «πατριωτικής κεντροαριστεράς». Αν μη τι άλλο, το πνεύμα του Ανδρέα ίσως να ανακουφίστηκε που δεν είδε το ζαππειοποιημένο του όραμα…
Αντίθετα, ο Κώστας Σημίτης είχε την τιμητική του: βίντεο αφιέρωμα, εγκώμια για τον «εκσυγχρονισμό» και αναφορές σε «μεταρρυθμιστικό ΠΑΣΟΚ». Ο Ανδρουλάκης -του οποίου άλλωστε οι σημιτικές καταβολές είναι γνωστές- προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα στο παλιό και το νέο, αλλά τελικά το νέο έμοιαζε παλιό και το παλιό έβγαζε νοσταλγία.
Παρεμπιπτόντως θα έπρεπε να γιορτάζει ταυτοχρόνως και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη: Σχεδόν τα μισά μέλη και ακόμη περισσότερα στελέχη της από το σημιτικό ΠΑΣΟΚ προέρχονται…
Όσο για την ατμόσφαιρα; Μείγμα από reunion σχολής πολιτικών επιστημών και παλιά συγκέντρωση με low-budget glamour. Το ΠΑΣΟΚ, αντί να αναμετρηθεί με το παρόν, φαίνεται να παλεύει με το παρελθόν και κινδυνεύει να χάσει και στα δύο…
Το καλύτερο; Η βραδιά έκλεισε με μουσική. Όχι, δεν έπαιξε το «Καλημέρα Ήλιε». Έπαιξε όμως… ζεϊμπέκικο. Και ήταν ίσως η πιο αυθεντική στιγμή: λιγότερο πολιτική, περισσότερο συναισθηματική. Ένα ΠΑΣΟΚ που μάλλον δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν είναι κόμμα, ανάμνηση ή πολιτιστικό σωματείο με μνήμη πράσινου ήλιου, ζει αλλά σε timeline άλλης εποχής.
Απορίας άξιον είναι πώς, με δεδομένα όλα αυτά, ο Νίκος Ανδρουλάκης σε συζητήσεις του με ισχυρούς παράγοντες του δημοσίου βίου λέει, στα σοβαρά, ότι «θα γίνει πρωθυπουργός». Απορούν κι οι ίδιοι που τον ακούν…
