Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Πάνω από έναν αιώνα τώρα το έθνος των Ελλήνων βρίσκεται σε μια κατηφορική πορεία, διαρκούς συρρίκνωσης. Ταυτίζεται πλέον με τα όρια του κράτους. Και χωρίς να διαθέτει ζωτικές εφεδρείες. Ο Ελληνισμός λιγοστεύει στα χέρια αστόχαστων κληρονόμων χωρίς ιστορική γνώση, που από αμορφωσιά, ανικανότητα και ιδιοτέλεια αδυνατούν να διαχειριστούν με εθνική ευθύνη αξίες υπέρτερες του ασήμαντου σαρκίου τους. Εγκαταλείπουν ακραία όρια, προαιώνιες επάλξεις του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας με ευκολία που προκαλεί δέος…
Πώς επέτρεψε, αλήθεια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης να φτάσουμε στο σημερινό τσίρκο στη Μονή του Σινά και σε όσα συμβαίνουν στην ορθόδοξη εκκλησία της Ιερουσαλήμ; Γιατί άφησε να ζούμε αυτές τις εικόνες ντροπής, που προσβάλλουν βαθιά τους Έλληνες; Διοικούνται σύμφωνα με τους κανόνες αυτές οι μονές ή έχει επικρατήσει κι εδώ η νοοτροπία του real estate της οικογένειας Μητσοτάκη, όπως συζητείται έντονα στη Βουλή; Τα λεφτά είναι πολλά. Και μπροστά στη θέα τους, ορισμένοι… εθνοπατέρες και μητέρες έχουν αποδείξει ότι δεν μένουν ασυγκίνητοι. Μας χωρίζει άβυσσος από εποχές μόλις λίγων δεκαετιών νωρίτερα.
Το παρακάτω κείμενο είναι αυτό που έγραψε ο Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο επισκεπτών της Μονής Σινά κατά την επίσκεψή του στις 15/2/1927…
«Έπειτα από 3ήμερη πορεία στη φοβερή έρημο, ευτύς αντίκρισα τις μοναστηριακές ανθισμένες μυγδαλιές, η καρδιά μου εσκίρτησε. Εδώ διαλογίστηκα, υπάρχει μια ανώτερη ανθρώπινη συνείδηση, εδώ νικά η αρετή του ανθρώπου την έρημο. Κι ύστερα, αναπνέοντας τον υψηλό αέρα απάνω στα ιερά τείχη της μονής, ένιωσα τούτο: το ακρότατο, το πιο επικίνδυνο φυλάκιο της ελληνικής παρατάξεως είναι η Ιερά Μονή του Σινά, όχι μόνο γιατί υψώθη πάντα φρούριο της ελληνικής και της χριστιανικής ιδέας, αλλά προπάντων γιατί μέσα στην έρημο επί 14 αιώνες από τα τείχη τούτα ο Σιναΐτης Ακρίτας μάχεται και νικά με την πίστη, με την επιμονή, με την αγάπη τις σκοτεινές φυσικές και ανθρώπινες δυνάμεις που θέλουν να πνίξουν την ψυχή – την καιόμενην και ου κατακαιόμενην του μαχόμενου ανθρώπου. Εμπιστοσύνη στην αξία της πίστεως, της επιμονής και της αγάπης, ιδού το ανώτατο μάθημα που μου έδωσε το φρούριο της Αγίας Αικατερίνης».
Επίσης, στο ταξιδιωτικό βιβλίο του με τίτλο «Ιταλία, Αίγυπτος – Σινά, Ιερουσαλήμ, Κύπρος, Μοριάς», απ’ όπου και το παραπάνω απόσπασμα, σημειώνει: «Το Μοναστήρι τούτο του Σινά είναι ένα ψυχικό θάμα. Μέσα σε αγριότατην έρημο, ανάμεσα σε αρπαχτικές, αλλόθρησκες, αλλόγλωσσες φυλές, γύρα από ένα πηγάδι νερό, δεκατέσσερεις αιώνες τώρα υψώνεται σα φρούριο το Μοναστήρι τούτο κι αντιστέκεται στις φυσικές κι ανθρώπινες δυνάμεις που το πολιορκούν».
Η «αγέλαστη έρημος» του μεγάλου Κρητικού, του σπουδαιότερου συγγραφέα που έχουμε, αυτό το προκεχωρημένο εθνικό φυλάκιο, γίνηκε μπαίγνιο στα χέρια ενός ασυνάρτητου και ξεκούρδιστου συντοπίτη του, που δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται…
