Του Strange Attractor
Όσο πλησιάζει το τέλος των διακοπών, κι έρχεται η ΔΕΘ, τόσο αυξάνονται οι φανφάρες του Κυριάκου, ο οποίος ολημερίς (όταν δεν διακοπάρει) υπόσχεται χάντρες και καθρεφτάκια στους μελανιασμένους ιθαγενείς, μπας και παραμείνει στη καρέκλα του, και συνεχίσει ανεμπόδιστη η μασαμπούκα της γαλάζιας γλίτσας.
Και όσο και να τρέμει το ενδεχόμενο ενός κόμματος Σαμαρά, που θα του στερήσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία, άρα την αποκλειστική μάσα, ο μόνος με τον οποίο ασχολείται (μαζί με τα φερέφωνά του) είναι ο… Αλέξης!
Ο οποίος Αλέξης απειλεί με comeback, μιας και δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την καταστροφή της χώρας και την απαξίωση της αριστερής ιδεολογίας.
Και ο οποίος αποτελεί τον χρήσιμο ηλίθιο, τόσο του συστήματος, όσο και του ίδιου του Κυριάκου, που κόντρα σε αυτόν έχει ελπίδες παραμονής στην εξουσία. Γι’ αυτό και τον προμοτάρουν τα γαλάζια τρολ ως τον μοναδικό εν δυνάμει αντίπαλο.
Ποιος είναι όμως ο Αλέξης, με τον οποίο έχω ασχοληθεί ενδελεχώς από τότε που ήταν αρχηγός ενός κόμματος του 3%; (Scripta manent.)
Ο Αλέξης λοιπόν είναι παιδί της οργής των γεγονότων του 2008 και γέννημα θρέμμα της οικονομικής κρίσης.
Ένας καιροσκόπος αριβίστας, που κρύβει κάτω από το ζεστό του χαμόγελο έναν σκληρό και αδίστακτο άνθρωπο. Κάνουν λάθος όσοι κοιτούν τις δημοσκοπήσεις και αντιμετωπίζουν τον Αλέξη ως παρελθόν.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που εκατομμύρια Έλληνες τον ψήφισαν ως ελπίδα του Γένους τον Γενάρη του ’15, και τον ξαναψήφισαν τον Σεπτέμβριο του ’15, με κάπιταλ κοντρόλς, με κλειστές τράπεζες, με ατελείωτες ουρές στα ΑΤΜ, και με πρόσφατη τη μεγάλη κωλοτούμπα του περίφημου δημοψηφίσματος, που τον κατέστησε διάσημο «πολιτικό απατεώνα» σε κάθε άκρη του πλανήτη.
Χώρια όλα τα άλλα που είχε υποσχεθεί και τα οποία ουδέποτε σκέφτηκε καν να εφαρμόσει (751 ευρώ βασικό μισθό, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, κατάργηση του μνημονίου, κλπ, κλπ)…
Γι’ αυτό, και επειδή ο Αλέξης προσωποποιεί τον μέσο καπάτσο ημιαγράμματο μπαταχτσή νεοέλληνα, που πάντα τα καταφέρνει με απειλές, φωνές, εκβιασμούς, κούφια λόγια, γλείψιμο, κλπ… γι’ αυτό και αρέσει… ακόμα.
Ειδικά στην εποχή που η ΝΔ αποδείχθηκε νούλα, και την Αριστερά εκπροσωπούν ο γκρίζος Φάμελλος, ο μπον βιβέρ Κεν Κάσελ, και ο… Κουτσούμπας.
Ο Αλέξης λοιπόν θέλει να επιστρέψει, και θα το κάνει, μιας και είναι ο καθρέφτης της δικής μας ανεπάρκειας. Κάτι σαν παλιά ελληνική ασπρόμαυρη ταινία.
Ένας γνήσιος δηλαδή «Τζανετάκος», ένας από εμάς, που μπορεί να τον σφαλιαρίζουν οι κακοί ξένοι και τα «συμφέροντα», αλλά στο τέλος, με την αγνότητά του, με την καπατσοσύνη του, με τη λεβεντιά του, πάντα κερδίζει το κορίτσι.
O Αλέξης αποτελεί την προσωποποίηση του μέσου νεοέλληνα. Είναι το είδωλό του στον καθρέφτη.
Eίναι το γελαστό ντόμπρο παιδί που τα έβαλε με τους «κακοί κσένοι τοκογλύφοι», με τους ντόπιους νενέκους, που πάλεψε για τα δίκια μας, αλλά τον πούλησαν και αυτόν «οι σατανικές δυνάμεις που μας κυβερνάνε αφού»… διότι μας θέλουν γονατισμένους, μας ζηλεύουν, κλπ.
Για τις γυναίκες, και δη εκείνες σε προχωρημένη κλιμακτήριο, ο Αλέξης είναι το απόλυτο τεκνό, ο γλυκούλης, ο ποθητός «κρυφός εραστής», ή ο ιδανικός γαμπρός για την κόρη μας, που μπορεί μερικές φορές να είναι ατσούμπαλος, να στραβοστομιάζει, να γέρνει από την πολλή μαγκιά, να έχει χοντρά μπούτια, αλλά στο φινάλε είναι σαν κι εμάς. Δικό μας παιδί. Με ατέλειες. Μας εκφράζει.
Κάνει λάθη, δεν το παίζει διανοούμενος ή μορφωμένος, δεν διαβάζει βιβλία, παλεύει όπως όλοι μας με τα «εγγλέζικα», είναι απλός στο ντύσιμο, κλπ.
Για τους περισσότερους άνδρες ο Αλέξης είναι ιδανικός για πολιτικός ηγέτης, αφού ο Έλληνας δεν θέλει να αισθάνεται κατώτερος κανενός, και δη εκείνων που τον εκπροσωπούν.
Πιο συγκεκριμένα, ο Αλέξης δεν είναι ιδιαίτερα όμορφος, ψηλός, ή γυμνασμένος ώστε να συνιστά απειλή και πηγή ζήλειας μη τυχόν μας φάει τη γκόμενα.
Παράλληλα είναι καπάτσος, επιτήδειος, ψευτόμαγκας, ολίγον τι κάγκουρας, και πάνω απ’ όλα παρλαπίπας, ιδιότητες δηλαδή που εκφράζουν τον μέσο νεοέλληνα κλαρινογαμπρό, που και αυτός με τα ψέματα, και εν μέσω καταλήψεων για την τιμή της τυρόπιτας τελείωσε το λύκειο, που δεν έμαθε ποτέ σωστά μια ξένη γλώσσα, που με τα ψέματα (δημοκρατικό πεντάρι) τελείωσε και το πανεπιστήμιο, και που επίσης με τα ψέματα έφτασε εκεί που έφτασε.
Τι να τα κάνουμε τα Χάρβαρντ, τα γαλλικά, τις γραβάτες, και τα διδακτορικά; Τους είδαμε και τους κουστουμαρισμένους γόνους… τον είδαμε και τον Κυριάκο, που δεν μπορεί να γράψει ούτε μια πρόταση χωρίς ορθογραφικά λάθη.
Αυτό είναι εν ολίγοις το μυστικό με το οποίο ο Αλέξης συνεχίζει να είναι «πρωταγωνιστής» στην πολιτική μας σκηνή, και να φαντάζει ξανά ως η νέα ελπίδα αναγέννησης της χώρας!
Όπως και να έχει, το φαινόμενο Αλέξης δεν τέλειωσε το ’19, και μάλλον θα μας απασχολεί για πολύ.
Μπορεί η διακυβέρνησή του να αποδείχτηκε όντως μια θλιβερή για τη χώρα αριστερή παρένθεση, αλλά μπροστά στη λαίλαπα του Κυριάκου όλα σχεδόν ξεχάστηκαν, και ο ίδιος επανέρχεται ως σωτήρας, αφού αποδείχθηκε και αποδεικνύεται ως μαέστρος της κυβίστησης, μάγος της εξαπάτησης, άρα ο ιδανικός πολιτικός ηγέτης για έναν λαό που έχει χάσει από καιρό τη μπάλα…
Του βαράω λοιπόν προσοχή, και αναφωνώ: Ave Alexis, morituri te salutant… και σε περιμένουμε πώς και πώς, έστω κι αν το μόνο καλό που εμμέσως μπορείς να κάνεις είναι να στερήσεις 2-3 μονάδες από τη γαλάζια γλίτσα του ανέμελου γόνου.
Κάτι θα είναι και αυτό!
