Του Κώστα Πρώιμου
Καλοκαιράκι, το οποίο στην καρδιά του φέρει υπέροχες αυγουστιάτικες βραδιές με την περίφημη και χιλιοτραγουδισμένη πανσέληνο, καθώς εμπνέει νέους έρωτες και κάνει τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους κάθε ηλικίας να κρυφοαναστενάζουν.
Όμως, ο πανάρχαιος μύθος του ολόγιομου φεγγαριού καταρρέει αίφνης, αν μπούμε μέσα σε ένα διαστημόπλοιο και μετά από ταξίδι ολίγων ημερών καταφέρουμε να προσσεληνωθούμε. Θα διαπιστώσουμε με φρίκη ότι η αλήθεια ουδεμία σχέση έχει με το όμορφο θέαμα που αποδίδεται υπό μια γήινη οπτική. Πέτρες, νέκρα, απέραντη σιωπή και ασφαλώς ακαριαίος θάνατος μας περιμένει, αν επιχειρήσουμε, εκεί στο φεγγάρι, να βγάλουμε την κάσκα του αστροναύτη.
Θα προσπαθήσουμε να «παραλληλίσουμε» το παραπάνω παράδειγμα με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που ταλανίζει τη χώρα μας.
Κινήματα, κινήσεις, συλλογικότητες, μερίδες ακαδημαϊκών, εναντιώνονται υπό τη σκέπη μιας φυσιολογικής πολιτικής αντίστασης στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό τον οποίο πρεσβεύει άριστα το πολυδαίδαλο σύστημα Μητσοτάκη.
Επιζητούν σαν άλλοι οπαδοί του ρομαντισμού και της πανσελήνου μια δημοκρατία όπου η κοινωνία μπορεί να γίνει πιο δίκαιη, το επίπεδο διαβίωσης να καλυτερεύσει, επιτέλους η ακριβοθώρητη Δικαιοσύνη ως ακρογωνιαίος λίθος για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο να πάρει μια ρεαλιστική διάσταση γύρω μας. Συνταγματικά δικαιώματα για όλους και όχι για τους προύχοντες και τους ολίγους, ψωμί, παιδεία και ελευθερία. Σαν το όμορφο φεγγάρι να επικυριαρχεί στις σκοτεινές νύχτες, η νέα μας ζωή, λούζοντας με το αιώνιο φως της πόλεις και χωριά, ανά την ελληνική επικράτεια, έστω δανειζόμενη τούτο από τον ζωφόρο ήλιο, ο οποίος θα παίρνει την αέναη σκυτάλη και θα ανατέλλει κάθε πρωί πιο ελπιδοφόρος από ποτέ.
Ναι, καλά. Τους κατοίκους αυτής της χώρας τους ρώτησε κανείς; Έχουν αποτολμήσει οι κινηματίες και οι εκπρόσωποι πολιτικών φορέων και συλλογικοτήτων να «προσεδαφιστούν» στον κόσμο του καθενός ξεχωριστά; Μπορούν να αντιληφθούν ότι η πολιτική μέθεξη είναι μια κατάσταση φανταστική και ότι ο κάθε άνθρωπος ζει στη μοναδική του υπόσταση; Δεν μπορεί να βασιστεί μια κοινωνική επανάσταση σε κοτόπουλα, ούτε η αλλαγή σε υποτελείς και εθελόδουλους. Η αλήθεια είναι πως οι πλειοψηφίες δεν ενδιαφέρονται για τίποτα και για κανέναν μήτε για τους εαυτούς τους, αυταπόδεικτα, και μόνο αν εκτιμήσουμε την καθημερινή τους κατάσταση. Ο κόσμος να χαλάσει, όσα δικαιώματα και αν τους στερήσουν τα καθεστώτα θα ξυπνήσουν το επόμενο πρωί από βιολογική συνήθεια και υποκινούμενοι από τον φόβο για να προσφέρουν την ίδιας έντασης και εξουθενωτικής διάρκειας δουλεία για οκτακόσια ευρώ.
Αν το οικογενειακό τους περιβάλλον είναι σε θέση να υποστηρίξει την άθλια διαβίωσή τους θα το κάνει ακόμη και καθ’ υπέρβαση επιβεβαιώνοντας απλώς τις κυρίαρχες αιμομικτικές τάσεις που επικρατούν στους στενούς οικογενειακούς κύκλους. Όλοι χρειάζονται «πατερίτσες», στα οικονομικά, στα προσωπικά και στα κοινωνικά. Κανείς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν έχει μάθει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, έστω για τα στοιχειώδη, πόσο μάλλον όταν πρόκειται να κληθεί να προασπίσει ιδεολογίες και διάφορα που φαντάζουν αλλόκοτα για το δικό του περιορισμένο λογισμικό το οποίο εν προκειμένω δυστυχώς δεν επιδέχεται καμία αναβάθμιση.
Πόσες φορές συγκροτημένοι άνθρωποι έχουν εκπλαγεί ή έχουν απογοητευτεί από καίριες και αρνητικές αντιδράσεις δικών τους ανθρώπων; Συγγενών ή και στενών φίλων; Μα, ήμασταν είκοσι χρόνια μαζί και ποτέ δεν το περίμενα αυτό το φέρσιμο… Κι όμως, τα σημάδια ήταν πάντα εκεί, εμείς όμως τα αγνοούσαμε γιατί απλούστατα νομίζαμε ότι ο σύντροφός μας άκουγε πραγματικά τις ανησυχίες μας, κατανοούσε τα θέλω ή ενστερνιζόταν «τα πιστεύω μας».
Αν νομίζουν κάποιοι ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων θα διώξουν οσονούπω τον Μητσοτάκη γιατί σήμερα το πρωί «ξύπνησαν αλλιώς» και ενδιαφέρονται για το καλό της χώρας καλύτερα να αλλάξουν πλευρό στον δικό τους μακάριο ύπνο. Οι μισοί, οι οποίοι εκ νέου δεν θα προσέλθουν στις κάλπες (όταν και εάν) έχουν αποτάξει την πολιτική τους ιδιότητα την οποία προφανώς διατηρούν στα χαρτιά (αν ξέρουν δε, τι είναι και αν τρώγεται) ενώ οι υπόλοιποι θα δράσουν τιμωρητικά -όπως πάντα άλλωστε- καθώς θεωρούν τους εαυτούς τους απολύτως εξαπατημένους και εν μέρει δικαίως.
Η νεοελληνική κοινωνία, έτσι εύκολα και αβίαστα όπως θεοποίησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη μέσα σε μια νύχτα, έτσι εύκολα θα τον αποκαθηλώσει μια Κυριακή, αν ασφαλώς δεν τον προλάβουν άλλα.
Η κοινή γνώμη αναμφισβήτητα δεν θα τον θυμάται για καλό ενώ άπαντες θα είναι απασχολημένοι με τα δρώμενα μιας νομοτελειακά κλιμακούμενης δυστοπίας. Η πανσέληνος θα φαντάζει πάντα όμορφη τις βραδιές του καλοκαιριού αρκεί να μην την πλησιάσεις…
