Η αρένα της γενοκτονίας είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού και σε ζωντανή μετάδοση. Από τις ΗΠΑ και την ΕΕ που αποτελούν τους άμεσους συνεργούς στο έγκλημα (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φανερά ή δια της σιωπής, της ανοχής και της ουδετερότητας) και βέβαια από το περιφερόμενο όνειδος που λέγεται κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο οποίος προσωπικά ηγείται στην εκστρατεία απόλυτης υποστήριξης του Νετανιάχου, με διάφορα τρισάθλια εξαπτέρυγα να ουρλιάζουν – ατιμάζοντας το είδος του Ανθρώπου – “είμαστε με το Ισραήλ και αν σας αρέσει!” (βλ. Αδ. Γεωργιάδης).
Οσοι, λοιπόν, είναι μαζί τους, με τους φονιάδες του Ισραήλ, έχουν βουτήξει τα χέρια τους και το γλοιώδικο προσωπείο τους μέσα σε ένα φρικαλέο θανατικό…. 62.000 ανθρώπων, 17.000 παιδιών, χιλιάδων ανήλικων ακρωτηριασμένων και δια βίου τραυματισμένων από την “αυτοάμυνα” του δολοφόνου.
Εχουν συνομολογήσει ότι δεν πρόκειται για το τέρας του Ιμπεριαλισμού, που στο κράτος του Ισραήλ βρίσκει τον πιο φανατισμένο εκπρόσωπό τους, αλλά απλώς για μία… «δυσανάλογη» πράξη! Αλλα κυρίως για … “δικαίωμα στην αυτοάμυνα”! Και αυτό το δικαίωμα δεν έχει όρια… Η άσκησή του, δε, είναι γίνεται χωρίς περιττούς δισταγμούς. Τόσο ώστε “δικαιούνται” οι “αυτοαμυνόμενοι να δολοφονούν οικογένειες και παιδιά την ώρα που περιμένουν στην ουρά του συσσιτίου!
Και η ιστορία φωνάζει: Ο,τι συμβαίνει στη Γάζα είναι ιμπεριαλισμός. Για τις εικόνες των βομβαρδιστικών να σημαδεύουν την κατεχόμενη επί δεκαετίες Παλαιστίνη, για τα διαμελισμένα κορμιά, για τα σκοτωμένα παιδιά, ο ένοχος δεν είναι απλά το Ισραήλ. Είναι ό,τι εκπροσωπεί το Ισραήλ και οι προστάτες του, οι οποίοι δεν διστάζουν να εφαρμόσουν τις “διδαχές” του Αουσβιτς, αν οι ανάγκες τους το απαιτούν.
έχουν μια οδό:
Εκείνη του ξεσηκωμού, παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη ετούτου του πλανήτη, μέχρι να σταματήσει το έγκλημα στην Παλαιστίνη.
Εχουν ένα δρόμο:
Εκείνον που βρίσκεται κάτω από την σημαία της Παλαιστίνης.
Για να μπει τέλος στις εκατόμβες, για να μην θρηνούν οι λαοί της περιοχής, ο παλαιστινιακός λαός, ο ισραηλινός λαός, οι υπόλοιποι λαοί της Μέσης Ανατολής, συστράτευση στον αγώνα να υπάρξει ένα πραγματικά ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, σύμφωνα με τις δεκάδες αποφάσεις του ΟΗΕ, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, με άμεση αποχώρηση όλων των κατοχικών στρατευμάτων του Ισραήλ από τα παλαιστινιακά εδάφη, με εγγυήσεις ασφάλειας από όλους και για όλες τις πλευρές.
