Κάθε είδος ακολουθούσε δική του… στρατηγική δολοφονίας.
Ο βασιλίας των δεινοσαύρων, ο Τυραννόσαυρος υπέτασσε τα θηράματά του με ωμή δύναμη, χρησιμοποιώντας μια δαγκωματιά ικανή να συνθλίψει κόκαλα. Όμως άλλοι σαρκοφάγοι δεινόσαυροι που ήταν αντίστοιχου μεγέθους με τον T. rex ακολουθούσαν διαφορετικές προσεγγίσεις σύμφωνα με νέα μελέτη.
Ο Γιγαντόσαυρος βασιζόταν περισσότερο στο κόψιμο και το σκίσιμο της σάρκας. Και το μακρύ, στενό ρύγχος του Σπινόσαυρου ήταν άριστα προσαρμοσμένο για το ψάρεμα.
Οι ερευνητές κατέγραψαν τη εμβιομηχανική της σίτισης των σαρκοφάγων δεινοσαύρων μέσα από μια ολοκληρωμένη ανάλυση της σχεδίασης του κρανίου και της δύναμης της δαγκωματιάς 17 ειδών που περιπλανήθηκαν στη Γη από την αρχή έως το τέλος της εποχής των δεινοσαύρων.
Η μελέτη έδειξε ότι ο Τυραννόσαυρος διέθετε μακράν την υψηλότερη εκτιμώμενη δύναμη δαγκώματος, με ένα ιδιαίτερα ενισχυμένο κρανίο και τεράστιους μύες στη γνάθο. Ωστόσο, φάνηκε ότι άλλοι σαρκοφάγοι δεινόσαυροι ανέπτυξαν επιτυχημένες στρατηγικές για να εξουδετερώνουν τα θηράματα τους, ακόμη και χωρίς να πλησιάζουν τη δύναμη δαγκώματος του T. rex.
«Διαπιστώσαμε ότι οι μεγάλοι σαρκοφάγοι δεινόσαυροι δεν εξελίχθηκαν όλοι με τον ίδιο τρόπο για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της σίτισης σε τεράστιο μέγεθος», δήλωσε ο Αντρέ Ρόου παλαιοντολόγος σπονδυλωτών από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ στην Αγγλία, επικεφαλής της μελέτης.
«Κάποιοι, όπως ο T. rex, ενίσχυσαν το κρανίο για να αντέχει εξαιρετικά υψηλές δυνάμεις δαγκώματος και τις αντίστοιχες καταπονήσεις. Άλλοι, όπως ο Αλλόσαυρος ή ο Σπινόσαυρος, ακολούθησαν ελαφρύτερες ή ενδεχομένως πιο εύκαμπτες κατασκευές που διέσπειραν την πίεση με διαφορετικό τρόπο. Δεν υπάρχει ένας ‘σωστός’ τρόπος να είσαι ένας γιγαντιαίος σαρκοφάγος – και αυτό είναι το νόημα» εξηγεί ο Ρόου.
Η μελέτη επικεντρώθηκε σε είδη της ομάδας (ή κλάδου) που ονομάζεται θερόποδα, τα οποία περιλάμβαναν τους σαρκοφάγους δεινόσαυρους. Αυτά εκτείνονταν από τον Ερρερασαύρο, που έζησε στην Αργεντινή πριν από περίπου 230 εκατομμύρια χρόνια και είναι από τους αρχαιότερους γνωστούς δεινοσαύρους, έως τον Τυραννόσαυρο, που υπήρχε κυρίως στη δυτική Βόρεια Αμερική όταν σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία ένας γιγάντιος αστεροειδής έπληξε τη Γη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια και έβαλε τέλος στην εποχή των δεινοσαύρων.
Η μελέτη
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τρισδιάστατα μοντέλα των κρανίων των 17 ειδών, συμπεριλαμβανομένων δύο διαφορετικών δειγμάτων Τυραννόσαυρου, και εφάρμοσαν μια μέθοδο προσομοίωσης του πώς οι δομές ανταποκρίνονται σε φυσικές καταπονήσεις. Εκτίμησαν τις μυϊκές δυνάμεις μέσω ψηφιακής ανακατασκευής μυών βασισμένης σε σύγχρονους συγγενείς των δεινοσαύρων – πτηνά και κροκόδειλους – και στη συνέχεια εφάρμοσαν αυτές τις δυνάμεις στα μοντέλα των κρανίων για να προσομοιώσουν τις δαγκωματιές.
«Η έμφαση μας δεν ήταν στη μέγιστη δύναμη δαγκώματος. Εξετάζαμε πώς τα κρανία κατανέμουν αυτή τη δύναμη υπό πίεση και πώς αυτές οι κατανομές διαφέρουν ανά γενεαλογική γραμμή σαρκοφάγων» λέει ο Ρόου.
Naftemporiki.gr
