Οι ηλιακές κηλίδες έχουν γοητεύσει τους επιστήμονες καθώς οι σκοτεινές αυτές κηλίδες στην επιφάνεια του Ήλιου μπορούν να παραμείνουν για μέρες ή και μήνες. Μέχρι τώρα οι ερευνητές δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πλήρως γιατί παρέμειναν σταθερές για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Σύμφωνα όμως με μια νέα μελέτη μια διεθνής ομάδα επιστημόνων, με επικεφαλής ερευνητές από το Γερμανικό Ινστιτούτο Ηλιακής Φυσικής, ανέπτυξε μια επαναστατική νέα μέθοδο για την ανάλυση της σταθερότητας των ηλιακών κηλίδων που αποκαλύπτει την ευαίσθητη ισορροπία που διατηρεί άθικτα αυτά τα ηλιακά χαρακτηριστικά. Οι ηλιακές κηλίδες είναι περιοχές όπου το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου είναι ισχυρό, συγκρίσιμο με το μαγνητικό πεδίο σε μια νοσοκομειακή μηχανή μαγνητικής τομογραφίας , αλλά καλύπτουν μια περιοχή μεγαλύτερη από την ίδια τη Γη. Αυτές οι συγκεντρώσεις μαγνητικού πεδίου εμφανίζονται ως σκοτεινές κηλίδες επειδή είναι ψυχρότερες από την περιβάλλουσα ηλιακή επιφάνεια.
Ο αριθμός των ηλιακών κηλίδων ακολουθεί έναν κύκλο 11 ετών, φτάνοντας στο μέγιστο της δραστηριότητάς τους όταν είναι πιο πιθανό να εμφανιστούν ηλιακές καταιγίδες. Κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων οι ασταθείς μαγνητικές διαμορφώσεις κοντά στις ηλιακές κηλίδες μπορούν να προκαλέσουν εκρηκτικά συμβάντα που ονομάζονται στεμματικές εκτινάξεις μάζας και ηλιακές εκλάμψεις. Αυτά τα διαστημικά καιρικά φαινόμενα μπορούν να διαταράξουν τις δορυφορικές επικοινωνίες και, σε ακραίες περιπτώσεις, να προκαλέσουν διακοπές στο ηλεκτρικό δίκτυο της Γης.
Η ερευνητική ομάδα σημείωσε μια κρίσιμη ανακάλυψη βελτιώνοντας μια τεχνική που αναπτύχθηκε αρχικά στο Γερμανικό Ινστιτούτο Max Planck για την Έρευνα του Ηλιακού Συστήματος. Η βελτιωμένη μέθοδός τους αφαιρεί τα θολά φαινόμενα της ατμόσφαιρας της Γης από τις παρατηρήσεις που έγιναν με το γερμανικό ηλιακό τηλεσκόπιο GREGOR. Οι μετρήσεις τους πλέον επιτυγχάνουν αποτελέσματα δορυφορικής ποιότητας από επίγεια τηλεσκόπια με ένα κλάσμα του κόστους. Η ανάλυση αποκάλυψε ότι οι μαγνητικές δυνάμεις στο εσωτερικό των ηλιακών κηλίδων εξισορροπούνται τέλεια από τις δυνάμεις πίεσης, διατηρώντας αυστηρή ισορροπία. Αυτή η λεπτή ισορροπία εξηγεί γιατί οι ηλιακές κηλίδες μπορούν να επιβιώσουν για τόσο παρατεταμένες περιόδους στην ταραγμένη επιφάνεια του Ήλιου.
Αυτή η ανακάλυψη έχει σημαντικές πρακτικές εφαρμογές καθώς οι επιστήμονες μπορεί να είναι σε θέση να προβλέψουν πότε αυτά τα ηλιακά χαρακτηριστικά γίνονται ασταθή και πιο πιθανό να προκαλέσουν επικίνδυνα διαστημικά καιρικά φαινόμενα. Η καλύτερη πρόβλεψη των ηλιακών καταιγίδων θα μπορούσε να βοηθήσει στην προστασία των δορυφόρων, των δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας και των αστροναυτών από την επιβλαβή ακτινοβολία.
