Είναι η υπόθεση της παιδοκτόνου επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τη «γαλάζια» κομπίνα του ΟΠΕΚΕΠΕ;
Του Δημήτρη Παπαθανασίου
Δημοσιογράφοι, ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας αλλά και πλήθος πολιτών -σύμφωνα με τις αντιδράσεις τους όπως αυτές καταγράφονται στα σόσιαλ μίντια- θεωρούν ότι υπήρξε μεθόδευση εκ μέρους της κυβέρνησης στην υπόθεση Μουρτζούκου, προκειμένου να υπάρξει αντιπερισπασμός στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Από την άλλη, δεν γνωρίζω αν όντως υπήρξε άνωθεν παρέμβαση και αν επιλέχθηκε ο χρόνος για τη σύλληψη της παιδοκτόνου, η υπερπροβολή όμως της υπόθεσης από τα ΜΜΕ που εργολαβικά έχουν αναλάβει τη στήριξη της κυβέρνησης και η ταυτόχρονη εξαφάνιση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ ενισχύουν τις υποψίες αυτές.
Σε κάθε περίπτωση, την ώρα που στον δημόσιο διάλογο γίνεται λόγος για επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από το μέγα σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, την ίδια ώρα η Μουρτζούκου μονοπωλεί το ενδιαφέρον και τα δελτία ειδήσεων.
Δεν είναι παράλογο, όμως, να θεωρείται αποπροσανατολισμός η δολοφονία τεσσάρων παιδιών; Δεν είναι παράλογο κάποιοι να θεωρούν τον θάνατο τεσσάρων παιδιών ήσσονος σημασίας σε σχέση με το «γαλάζιο» παρακράτος που λυμαινόταν τις κοινοτικές επιδοτήσεις για τα γιδοπρόβατα; Δεν είναι παράλογο να μετατρέπονται σε «εργαλείο» συμπολίτευσης ή αντιπολίτευσης οι θάνατοι τεσσάρων παιδιών; Κατά τη γνώμη μου, είναι και παράλογο, και ανόητο, μα κυρίως απογοητευτικό.
Καθρέφτης του κράτους
Η υπόθεση Μουρτζούκου θεωρώ ότι είναι σαφώς μεγαλύτερο σκάνδαλο από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Γιατί η υπόθεση Μουρτζούκου είναι ο καθρέφτης ενός κράτους πρόνοιας που έχει καταρρεύσει οριστικά, είναι ο καθρέφτης ενός κοινωνικού κράτους που δεν παρέχει πλέον καμία προστασία και πρόληψη ακόμα και στο πλέον ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας που είναι τα παιδιά.
Από το 2019 έως το 2023, σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια και σε μια ακτίνα που δεν ξεπερνά τα 100 χιλιόμετρα (Πάτρα – Αμαλιάδα), δολοφονήθηκαν 6 παιδιά. Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο. Εγκλήματα καρμπόν. Εγκλήματα που, πριν αποκαλυφθούν, απασχόλησαν πρώτα το φιλοθεάμον κοινό και πολύ αργότερα τις Αρχές.
Η Πισπιρίγγου και η Μουρτζούκου είναι τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του Μητσοτάκη. Έβγαιναν στις τηλεοράσεις και διαφήμιζαν τα εγκλήματά τους, και δεν βρέθηκε ένας κρατικός λειτουργός να τις σταματήσει. Εγείρονται πολλά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις λεπτομέρειες των δολοφονιών των παιδιών, αλλά το μέγα ερώτημα που απασχολεί το σύνολο της κοινωνίας είναι ένα: Ένας αστυνομικός, ένας δικαστικός, μια κοινωνική λειτουργός, ένας γιατρός, ένας ιατροδικαστής, ένας εκλεγμένος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν βρέθηκε ώστε να κινητοποιήσει τα απομεινάρια έστω αυτού που αποκαλούμε κοινωνικό κράτος προκειμένου να κάνουν κάτι και να σωθούν τα παιδιά;
Προσωπική εμπειρία
Θα γυρίσω το ρολόι του χρόνου λίγο πιο πίσω και θα επικαλεστώ μια προσωπική εμπειρία. Ήταν λίγο πριν, λίγο μετά το 2015, εποχή βαθιών Μνημονίων, όταν πήγαμε άρον άρον, μεσάνυχτα, τον περίπου δύο ετών τότε γιο μου στο Παίδων, καθώς στο χέρι του είχε ένα σημάδι το οποίο δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε από που προήλθε. Οι εξαιρετικοί γιατροί που τον εξέτασαν, αφού διέγνωσαν πως πρόκειται για κάψιμο (προκλήθηκε από αναδευτήρα του τζακιού στο σπίτι των παππούδων), μας κάλεσαν και τους δύο γονείς και άρχισαν να μας ρωτάνε λεπτομέρειες (σαν μια μικρή ανάκριση) για το πώς προήλθε το κάψιμο. Θυμάμαι ότι τότε είχα ενοχληθεί, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα ότι είχαν απόλυτο δίκιο και πολύ σωστά έπραξαν οι γιατροί.
Αυτές τις μέρες, διαβάζοντας για τα εγκλήματα της Μουρτζούκου, συνειδητοποιώ ότι μηχανισμοί άμυνας απέναντι σε τέτοια ακραία φαινόμενα όπως οι γιατροί των δημόσιων νοσοκομείων, οι γιατροί του ΕΣΥ, έχουν υποστεί ανελέητο διωγμό από το δίδυμο Μητσοτάκη – Άδωνη. Το ΕΣΥ ισοπεδώνεται, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δεν επαρκεί, τα δημόσια νοσοκομεία ασφυκτιούν. Οι υπεράνθρωπες προσπάθειες γιατρών και νοσηλευτών που απέμειναν δεν αρκούν πλέον…
Υποτυπώδης αυτοκριτική
«Ας είμαστε ειλικρινείς. Αποτύχαμε» δήλωσε σε μια υποτυπώδη στιγμιαία αυτοκριτική για τους «γαλάζιους» Γκρούεζες του επιτελικού παρακράτους που καταβρόχθιζαν το κοινοτικό χρήμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Εννοείται ότι για τις δολοφονίες των παιδιών και την ολοκληρωτική απουσία του κράτους δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει καμία δήλωση. Γιατί να ασχοληθεί άλλωστε με τους φτωχούς, τους απελπισμένους, τους απεγνωσμένους…
Αξίζει, πάντως, να υπενθυμίσουμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός καθώς μεταξύ άλλων υποσχέθηκε γενναία στήριξη της οικογένειας, ενίσχυση των νέων ζευγαριών και κυρίως μέτρα για την αντιμετώπιση του υπ’ αριθμόν ένα προβλήματος της χώρας, του Δημογραφικού.
Αντί αυτών, η πραγματικότητα είναι απογοητευτική. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. για την παιδική φτώχεια, η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης, καθώς όλο και περισσότερα παιδιά (27,9%) βρίσκονται αντιμέτωπα με τον κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
Σε αυτό το κράτος που καταρρέει, σε αυτή τη χώρα όπου δεν έχει μείνει όρθιος κανένας κοινωνικός ιστός, η αντιπολίτευση, αντί να καλέσει πρώτο τον πρωθυπουργό της χώρας να απολογηθεί για την κατά συρροήν υπονόμευση του κοινωνικού κράτους και των μηχανισμών προστασίας των αδύναμων, φαντάζεται αποπροσανατολισμούς…
Κι από κοντά και ένα μέρος της κοινωνίας που, αντί να ζητήσει ενίσχυση των κοινωνικών δομών και του κοινωνικού κράτους, αντί να στήσει τον Μητσοτάκη στον τοίχο που είναι πρωθυπουργός σε μια χώρα που συμβαίνουν απανωτές δολοφονίες παιδιών και κινητοποιούνται μόνο τα κανάλια, φαντάζεται τεχνάσματα.
Θα το ξαναπώ: Το σκάνδαλο Μουρτζούκου είναι σαφώς μεγαλύτερο από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Γιατί, ακόμα κι αν κλείσουν όλους τους Γκρούεζες φυλακή, καμία χώρα δεν έχει μέλλον αν δολοφονήσουν τα παιδιά της…
