Θα ρίξει τη δεξιά κυβέρνηση και ακόμα περισσότερο τη δεξιά πολιτική ο ΟΠΕΚΕΠΕ; Όχι φυσικά.
Του Θέμη Τζήμα
Κλυδωνίζεται η κυβέρνηση εξαιτίας ακόμα ενός σκανδάλου. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ πράγματι εκθέτει τη βαθιά διαφθορά της κυβέρνησης όπως και σε άλλες περιπτώσεις έχει συμβεί. Εκθέτει επίσης τον καθεστωτισμό της, τα κυκλώματα της δεξιάς, την υποκρισία της, την ανικανότητά της να προωθήσει έναν έστω αστικό εκσυγχρονισμό.
Και λοιπόν; Θα ρίξει τη δεξιά κυβέρνηση και ακόμα περισσότερο τη δεξιά πολιτική ο ΟΠΕΚΕΠΕ; Όχι φυσικά. Δεν θα ρίξει μάλλον ούτε την πρώτη και σίγουρα, ούτε τη δεύτερη. Η απάντηση στο γιατί είναι αρκετά απλή: επειδή καμιά διαφορετική στρατηγική, καμία διαφορετική συνολική πολιτική για τον Ελληνισμό δεν προτείνεται από οποιοδήποτε εκ των κοινοβουλευτικών (ή και όχι μόνο) κομμάτων, με τρόπο μάλιστα γειωμένο στην ζώσα πραγματικότητα των λαϊκών στρωμάτων.
Το νόημα δεν είναι η περιγραφή του ζητήματος όμως και πάλι αλλά η αντιμετώπισή του. Υπάρχει ένα διπλό πρόβλημα: δυσφορούσα αλλά χωρίς μαζικούς κοινωνικούς χώρους κοινωνία (επομένως εκτός της πολιτικής), κόμματα χωρίς ενδιαφέρον να ριζώσουν στην κοινωνία, προκειμένου να μην απειληθούν οι γραφειοκρατικές κάστες τους από την είσοδο του κοινωνικού στοιχείου στο πολιτικό. Κοινώς, υπάρχει ένα βόλεμα όλων των εντός των τειχών, στην υπό τον Μητσοτάκη καθήλωση.
Το πρόβλημα με την συγκεκριμένη εξίσωση συνίσταται στο ότι δεν διασφαλίζει σταθερότητα αλλά διαρκή πορεία προς την αποσύνθεση του Ελληνισμού τόσο στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων, όσο και των παραγωγικών του δυνάμεων, όπως τα δύο πεδία διαμορφώνονται στα δύο κράτη του. Στο μεν επίπεδο των διεθνών σχέσεων η αποσύνθεση έρχεται μέσα από τον Ατλαντισμό, στο δε επίπεδο των παραγωγικών σχέσεων, μέσα από την έμφαση στο real estate και σε μεταπρατικές δραστηριότητες διαφόρων μορφών.
Αντιπολίτευση η οποία επιδιώκει να καταστεί μελλοντική κυβέρνηση προς υλοποίηση άλλης πολιτικής σημαίνει τοποθέτηση μέσα στα πράγματα πάνω στα μεγάλα, στα στρατηγικά, με τρόπο γειωμένο στην καθημερινότητα των πολλών.
Αυτή η αντιπολίτευση θα εξηγήσει πώς θα στέκεται ο Ελληνισμός στις διεθνείς σχέσεις, στο πλευρό τίνος, με ποιες επιδιώξεις και με ποιον τρόπο διαμόρφωσης εθνικής πολιτικής αρχών. Πώς ο Ελληνισμός και τα κράτη του θα συνδεθούν με τη Δυτική Ασία, με την Κίνα, με τη Ρωσία, τι ρόλο θα έχει στην Ε.Ε., πώς θα αντιμετωπίζει τις ΗΠΑ και φυσικά τον τουρκικό νέο-οθωμανισμό.
Επίσης αυτή η αντιπολίτευση θα εξηγήσει πώς θα διαμορφώσει και ποια, βιομηχανική πολιτική, ποια αγροτική πολιτική, με ποιες παραγωγικές δυνάμεις, πώς θα αντιστρέψει τη δημογραφική υποχώρηση, πώς θα αυξήσει τον οικονομικώς ενεργό πληθυσμό, πώς θα αντιμετωπίσει ευρέως ολιγοπωλιακές, μεταπρατικές και κερδοσκοπικές πολιτικές, πώς θα ρυθμίσει τον τομέα των υπηρεσιών έτσι ώστε να μην είναι ο στόχος να είμαστε εσαεί τα γκαρσόνια της Ευρώπης και πλουσίων από άλλες ηπείρους.
Όλα αυτά θα πρέπει να εξειδικευτούν στους επιμέρους τομείς αλλά και να γειωθούν. Η γείωση προϋποθέτει ότι υπάρχει αντίληψη κοινωνικού μπλοκ, το οποίο κατεξοχήν θα εκφράσει αυτή η αντιπολίτευση. Ποιες τάξεις, ποιες μερίδες εντός αυτών, ποιες ομάδες εντός αυτών των μερίδων, ποιους κοινωνικούς χώρους. Κατ’ επέκταση ποια ιδεολογία με ποιο μεταβατικό κυβερνητικό πρόγραμμα.
Αυτή η δουλειά δεν εξαγγέλλεται κατά βάση αλλά γίνεται. Χρειάζεται βάση, μαζικούς χώρους, στελέχη, έμπνευση. Δεν είναι το μείζον να πειστεί για κάτι τέτοιο ένα κοινοβουλευτικό κόμμα (παρότι αυτό θα βοηθούσε) όσο να υπάρξει μια κρίσιμη ποιοτικώς και ποσοτικώς μαγιά.
Ο ίδιος ο στόχος (να πέσει ο Μητσοτάκης) όσο και αν ως άμεσος μπορεί να δώσει μια αναγκαία σπίθα δεν παύει να είναι προβληματικός. Το ζήτημα δεν είναι να πέσει μια κυβέρνηση αλλά ένα σύστημα εξουσίας, που θα φέρει αλλαγή οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου. Αυτό είναι το κλειδί της κινητοποίησης και της στράτευσης των κοινωνικών δυνάμεων. Να μην περιμένουμε λοιπόν, ο ΟΠΕΚΕΠΕ να κάνει τη δουλειά της πραγματικής, δομικής αντιπολίτευσης. Αυτές είναι χαρακιές ακόμα και σημαντικές. Η αλλαγή και ο μετασχηματισμός έρχονται από την άλλη στρατηγική και τη γείωση.
