Του Κώστα Πρώιμου
Κλαίνε τη μοίρα τους, καθήμενες διακριτικά σε τραπεζάκι της γωνίας, δύο μεσόκοπες- λαϊκιστί- μεγαλοκοπέλες. Προφανώς ψιλoάφραγκες και εμφανώς «βουτηγμένες» στη μανιοκατάθλιψη μέχρι το μεδούλι. Η αύρα τους εκπέμπει μια «θαμπή λάμψη» ενός ένδοξου παρελθόντος…
-Ρε, τι δούλεμα είχαμε «φάει» και μεις στα νιάτα μας φιλενάδα!
Σιγοψιθυρίζουν η μία με την άλλη πίνοντας τον πρωϊνό καφέ της παρηγοριάς, φυσικά όχι και κάθε μέρα σαν άλλοτε, για ευνόητους λόγους και βέβαια πλέον σε μαγαζί δεύτερης κατηγορίας «συνοικιακόν» μιας και τα πεντάευρα για μια κουπίτσα στα γκλαμουράτα καφενεία με τα lobby αποτελούν οριστικά περασμένα μεγαλεία.
-Και που ερωτευτήκαμε τόσες φορές τι κερδίσαμε;
Η άλλη ούτε που απαντούσε παρά κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι της.
-Τα ήθελε κι ο κώλος μας τα κυριλίκια και τις λεζάντες αλλά τότε ήταν διαφορετικές εποχές. Στο κάτω κάτω, ήμασταν κι δυο γυναικάρες, κλασάτες με τα όλα μας, καλοβλέπαμε τους «φορτωμένους» αλλά θέλαμε και το παραμύθι μας βρε αδερφούλα! Τι είναι αυτό το πράμα και η σιχασιά σήμερα; Μια που τον γνωρίζουν διαδικτυακά και μισή που του «κάθονται», με όλους τους τρόπους, έτσι για την πλάκα! Άσε τις υπόλοιπες! Χαμός γίνεται και ουρά κάνουν για να μπούνε στο κόλπο με το Ντουμπάι και μετά αρχίζει το Ντιμπιντάι- ντιμπιντάι!
Έβαλαν τα γέλια με τον αυθόρμητο συνειρμό που σχημάτισε η εξέλιξη της κουβέντας.
-Εντάξει, ούτε μεις ήμασταν τίποτα αθώες. Λεφτά στο χέρι δεν παίρναμε όμως ρε γαμώτο! Ήταν μεγάλη ντροπή! Δεν μπορούσαμε να το διανοηθούμε! Θέλαμε το παιχνίδι μας, να βγούμε έξω και να γνωριστούμε, να πάμε στα μπουζούκια μας, να κάνουμε τις βόλτες μας, μήτε ανοίγαμε τα πόδια μας από το πρώτο ραντεβού. Το ζητούσαμε το ρομάντζο, βιώναμε στο πετσί μας το σκηνικό, επιθυμούσαμε να νιώσουμε ότι και ο άλλος την «έβρισκε» χοντρά μαζί μας. Τότε δεν υπήρχε και το παραμύθι του φουμπού όπου ο καθένας σαλταρισμένος – χλιμίτζουρας δηλώνει μέχρι και πρωθυπουργός της χώρας ανενόχλητος.
Σήμερα, οι άνδρες έχουν αλλάξει. Μετάλλαξη έχουν υποστεί φιλενάδα, κάπου το διάβασα προχτές. Δεν κυνηγάνε, δεν φλερτάρουν, έχουν αποτάξει τη φύση τους. Και μεις όμως, δες τις νεότερες! Έχουμε εκφυλιστεί. Κάνουν τα πάντα πλέον για μια χούφτα πενηντάρικα και το δηλώνουν ρε δημοσίως! Χαμός γίνεται στις ιστοσελίδες! Ο κυρ-Νίκος «μαρή» θα με είχε ξεμαλλιάσει και θα με έστελνε στις καλόγριες νύχτα αν έκανα τότε αυτά τα αίσχη που κάνουν αυτές σήμερα και το μάθαινε! Τώρα, μη σου πω ότι μερικοί υπερηφανεύονται κιόλας, που οι κοράκλες τους βγάζουν τρελό χρήμα στους καιρούς της φτώχιας! Και τα αγοράκια όμως, δεν πάνε πίσω… Πολλά ακούγονται, κάπου έχουν μπερδέψει το ρόλο τους σήμερα, με όλο αυτό τον βομβαρδισμό και τη woke ατζέντα. Τι ήταν και πάλι τούτο βρε φιλενάδα; Ακόμη δεν έχω καταλάβει! Μου θυμίζει εκείνο το: δύο λεπτά ρε παιδιά να οργανωθούμε! Που λέγαμε τότε για τον τύπο στο σκοτεινό δωμάτιο, ως ανέκδοτο και γελούσαμε στις παρέες. Τώρα σαν κανονικότητα μου φαίνεται. Μα, δεν τα βλέπεις; Άντε να ξεχωρίσεις ποιο είναι αρσενικό, ποιο δεν είναι, και κυρίως ποιες ώρες, γιατί αυτά τα καημένα μάλλον αλλάζουν γούστα έτσι μπερδεμένα όπως τα’ χουν γρηγορότερα και από τον καιρό στο βουνό τον χειμώνα. Τι να λέμε τώρα…
– Αχ, κάποτε σαν σήμερα, ήμασταν στον πρώτο καφέ στη Μύκονο…
– Πω πω, μα τι θυμήθηκες τώρα ρε φιλενάδα. Δε μου λες, αρνί θα φάτε εφέτος;
