Το φεγγάρι του Κρόνου, ο Τιτάνας, φαίνεται πως έχει πολλά από τα συστατικά που πιστεύουμε πως είναι απαραίτητα για τη ζωή. Όμως, μια νέα μελέτη υποστηρίζει ο διαχωρισμός μεταξύ τους, αποτελεί ένα σημαντικό εμπόδιο. Έτσι, η ποσότητα της ζωής για όλο τον Τιτάνα, πιθανότατα εξαρτάται από την πιο πιθανή αντίδραση, κάτι που σημαίνει πως θα μπορούσε να χωρέσει σε μια απλή βαλίτσα.
Ο Τιτάνας έχει την πιο κοντινή ατμόσφαιρα με τη Γη, στο Ηλιακό μας σύστημα. Είναι πιο κοντά στη Γη σε σχέση με την όξινη ατμόσφαιρα της Αφροδίτης ή την σχεδόν ανύπαρκτη ατμόσφαιρα του Άρη. Παρά το ακραίο κρύο που επικρατεί στον Τιτάνα, υπήρχαν ήδη μεγάλες ελπίδες για ζωή, ακόμα και πριν περάσει από την περιοχή τα Voyager. Aν και τα Voyagers είδαν κόσμους με υγρά στην επιφάνειά τους, λίμνες και βροχή, αυτά αποτελούνται από υδρογονάνθρακες και στερούνται των απαραίτητων χαρακτηριστικών για να επιβιώσει η ζωή, τουλάχιστον όπως την ξέρουμε.
Όμως οι επιστήμονες δεν εγκατέλειψαν τον Τιτάνα, όπως τους άλλους πλανήτες. Τώρα, με στοιχεία την ύπαρξη ενός εσωτερικού ωκεανού, που πιθανότατα αποτελείται από νερό και όχι από υδρογονάνθρακες, οι επιστήμονες βρίσκουν ξανά την ελπίδα τους. Το σκηνικό στον Τιτάνα, θυμίζει πάρα πολύ αυτό που έχουμε δει στην Ευρώπη και τον Εγκέλαδο, όμως οι αστρονόμοι θεωρούν πως έχει καλύτερες προοπτικές από βιολογικής άποψης. Αυτό συμβαίνει επειδή μέρος του οργανικού υλικού στην επιφάνεια μπορεί να φτάσει στον ωκεανό.
Όμως, μια νέα μελέτη από την ομάδα του διδακτορικού φοιτητή στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, Antonin Affholder, δημοσιεύθηκε για να προσγειώσει τους αισιόδοξους.
. “Στη μελέτη μας, εστιάζουμε σε αυτό που κάνει τον Τιτάνα μοναδικό σε σύγκριση με άλλα παγωμένα φεγγάρια: το άφθονο οργανικό του περιεχόμενο”, είπε ο Affholder σε μια δήλωση.
«Υπήρχε η αίσθηση ότι επειδή ο Τιτάνας έχει τόσο άφθονα οργανικά, δεν υπάρχει έλλειψη πηγών τροφής που θα μπορούσαν να συντηρήσουν τη ζωή», πρόσθεσε ο Affholder.
Όμως, οργανικά υλικά σημαίνει πως απλά περιέχουν άνθρακα. Αυτό σημαίνει πως αρκετά από αυτά τα οργανικά μόρια δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν τροφή για οργανισμούς στη Γη και πιθανότατα ούτε και στον Τιτάνα. Επιπλέον, δεν γνωρίζουμε πόση ανταλλαγή υπάρχει μεταξύ του ωκεανού και της επιφάνειας. Ο συγγραφέας και οι συν-συγγραφείς πιστεύουν ότι μπορεί να μην είναι αρκετή.
Πίστωση εικόνας: NASA/Johns Hopkins APL/Steve Gribben
Η μοντελοποίηση της ζωής θα ήταν ένα τεράστιο έργο, που πιθανότατα θα χρειαζόταν πολλές δεκαετίες. Για αυτό, η ομάδα επικεντρώθηκε στη ζύμωση, όπως συμβαίνει στο ψωμί και στη μπύρα. «Η ζύμωση πιθανότατα εξελίχθηκε νωρίς στην ιστορία της ζωής της Γης και δεν απαιτεί από εμάς να ανοίξουμε καμία πόρτα σε άγνωστους ή θεωρητικούς μηχανισμούς που συνέβησαν ή δεν συνέβησαν στον Τιτάνα», είπε ο Affholder.
Η ομάδα περιόρισε περαιτέρω την αναζήτησή της στους ωκεανούς του Τιτάνα, για οργανισμούς που τρέφονται με γλυκίνη. Η γλυκίνη επιλέχθηκε επειδή είναι το απλούστερο αμινοξύ και θεωρείται ότι παράγεται από κοινά μόρια στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα. Επιπλέον, η ζύμωσή του δεν βασίζεται στην παρουσία οξειδωτικών που απαιτούνται από κάποιες άλλες αντιδράσεις από τις οποίες εξαρτώνται οι μορφές ζωής. Αυτός ο περιορισμός ήταν σημαντικός, γιατί τα οξειδωτικά αυτά είναι πιθανότατα πολύ σπάνια σε έναν ωκεανό σαν αυτόν του Τιτάνα.
«Γνωρίζουμε ότι η γλυκίνη ήταν σχετικά άφθονη σε κάθε είδους πρωταρχική ύλη στο Ηλιακό Σύστημα», είπε ο Affholder. «Όταν κοιτάζετε αστεροειδείς, κομήτες, σύννεφα σωματιδίων και αερίων από τα οποία σχηματίζονται αστέρια και πλανήτες όπως το Ηλιακό μας Σύστημα, βρίσκουμε τη γλυκίνη ή τους προδρόμους της σε σχεδόν όλα αυτά τα μέρη». Οι οργανισμοί που ζουν με τη ζύμωση της γλυκίνης επιβιώνουν σε μέρη στη Γη που οι περισσότερες άλλες μορφές ζωής δεν μπορούν.
Ωστόσο, αν κάποιος από τους οργανισμούς στους ωκεανούς του Τιτάνα εξαρτάται από την γλυκίνη, θα ήταν πιο πεινασμένος και από τον Όλιβερ Τουίστ. Αυτό συμβαίνει γιατί το παγωμένο κέλυφος του Τιτάνα είναι τρομερά παχύ, πιθανότατα 300 χιλιομέτρων. Δεν έχουμε μια κατάσταση σαν τον Εγκέλαδο, που διαθέτει τεράστιες ρωγμές στον πάγο, που πιστεύεται πως ενώνουν τον ωκεανό με την επιφάνεια.
Η ίδια ομάδα έδειξε σε προηγούμενη εργασία ότι πιθανώς υπάρχουν προσωρινές συνδέσεις μεταξύ επιφάνειας και ωκεανού, επειδή όταν οι αστεροειδείς χτυπήσουν τον Τιτάνα θα λιώσουν τοπικά τον πάγο, δημιουργώντας μια λίμνη υγρού νερού που θα βυθιστεί. Εάν η πισίνα είναι αρκετά μεγάλη, το νερό μπορεί να φτάσει στον ωκεανό πριν παγώσει, μεταφέροντας οργανικό υλικό μαζί του.
Όμως ο Τιτάνας έχει ατμόσφαιρα και όπως και στη Γη, οι μικρότεροι αστεροειδείς καίγονται όταν μπαίνουν σε αυτή. Ακόμα και οι αστεροειδείς που δεν χάνουν αρκετή ταχύτητα και έχουν αρκετά μεγάλο μέγεθος, καταλήγουν αρκετά μικρότεροι στην επιφάνεια του Τιτάνα και δημιουργούν μικρότερες πισίνες. Έτσι, το να καταφέρει ένας αστεροειδής να δημιουργήσει αρκετά μεγάλη πισίνα νερού, που θα φτάσει στον ωκεανό, είναι ένα σπάνιο φαινόμενο.
«Η νέα μας μελέτη δείχνει ότι αυτή η προσφορά μπορεί να είναι επαρκής μόνο για να συντηρήσει έναν πολύ μικρό πληθυσμό μικροβίων που ζυγίζουν συνολικά μόνο μερικά κιλά το πολύ – ισοδύναμο με τη μάζα ενός μικρού σκύλου», είπε ο Affholder. «Μια τόσο μικροσκοπική βιόσφαιρα θα ήταν κατά μέσο όρο λιγότερο από ένα κύτταρο ανά λίτρο νερού σε ολόκληρο τον απέραντο ωκεανό του Τιτάνα».
Για να μπορέσει να ανθήσει η βιολογία στον ωκεανό του Τιτάνα, θα απαιτούσε πιθανότατα η ήδη χαμηλή παροχή γλυκίνης, να είναι αρκετά συγκεντρωμένη. Η ομάδα δεν έχει ασχοληθεί με το πως θα μπορούσε να ξεκινήσει η ζωή στον Τιτάνα.
Αυτό το έργο δεν αποκλείει την πιθανότητα ζωής στον Τιτάνα να τρέφεται με θρεπτικά συστατικά από διαφορετική πηγή, αλλά στην περίπτωση αυτή, ο τεράστιος Τιτάνας χάνει το πλεονέκτημά του έναντι των ομολόγων με τους δικούς του εσωτερικούς ωκεανούς. Με δεδομένο πως οι ωκεανοί αυτοί είναι πιο κοντά στην επιφάνεια, και άρα είναι πιο εύκολα προσβάσιμοι, φαντάζουν με καλύτερες προοπτικές για την εύρεση ζωής.
Πηγή: Techmaniacs
