Του Γιώργου Κ. Στράτου
Η κοινωνία μας θυμίζει σπίτι που δεν αερίζεται. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι συμβαίνει όπου δεν μπαίνει φρέσκος αέρας. Κυριαρχούν η βρόμα, η μούχλα και η αρρώστια. Και αυτή είναι μία από τις σοβαρότερες παθογένειες που τη χαρακτηρίζουν. Γιατί βλάπτει σοβαρά την υγεία μας, σωματική και ψυχική. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη διάθεση, στη συμπεριφορά και την αποδοτικότητά μας ως ανθρώπων, πολιτών και εργαζομένων.
Είμαστε μία γερασμένη χώρα, δίχως φρεσκάδα, όρεξη και ιδέες. Πώς και με ποιους να τα βρούμε, άλλωστε, όλα αυτά; Οι μεγαλύτερες ηλικίες δεν παραχωρούν με τίποτα τις θέσεις τους στους νεότερους! Τι και αν οι νέοι διαθέτουν περισσότερα τυπικά προσόντα και καταθέτουν προτάσεις με όραμα; Αυτά ίσως δεν λένε τίποτα στον εργοδότη, στον προϊστάμενο ή στον συνάδελφο. Δεν παν να αλλάζουν όλα με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, εδώ βασιλεύει άλλος «Θεός», σε όλους τους τομείς! Δημόσιο, ιδιωτικό, μέχρι και στον… οικογενειακό!
Πώς είναι δυνατό να προχωρήσουν τα πράγματα όταν η κυρίαρχη νοοτροπία είναι να μην κουνηθεί τίποτα; Πώς να ανασάνει η χώρα όταν η αναζήτηση της προσωπικής ασφάλειας έχει μετατραπεί σε μηχανισμό καθολικής ασφυξίας; Ποιοι θα σπάσουν τον φαύλο κύκλο που αναπαράγεται παντού; Ποιοι θα πείσουν τις νεότερες γενιές να προετοιμαστούν με όρεξη, όταν γνωρίζουν ότι η ώρα τους μπορεί να μην έρθει ποτέ;
Όποιοι προσπαθούν να διεκδικήσουν θέση και ρόλο ανάλογο της αξίας τους δέχονται γρήγορα και, καθόλου χαϊδευτικά, την «καρπαζιά» που τους επαναφέρει στα ίσα τους. Αυτό το μπλοκάρισμα έχει πολλές και πολύ δυσάρεστες επιπτώσεις πάνω στο σώμα της κοινωνίας μας. Όλες αρχίζουν από τη μεγάλη απογοήτευση που βιώνουν οι νέοι ως αποτέλεσμα των διαδοχικών ακυρώσεων. Καθώς δεν νιώθουν χρήσιμοι, ικανοί για να τους ανατεθεί κάποιο σημαντικό έργο, αφού δεν έχουν βαρύνοντα λόγο και άποψη, περιέρχονται διαδοχικά από την παραίτηση στην κατάθλιψη και από εκεί στην αδιαφορία και την αντίδραση. Όσοι δεν παίρνουν τα μάτια τους να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού. Μετά ψάξε βρες γιατί δεν ενδιαφέρονται, τι ακούνε, τι βλέπουν, πώς μιλάνε, πώς ντύνονται και άντε πες τους ότι… έχουν και άδικο!
Η μάχη με τον εγωισμό μας είναι από τις πιο δύσκολες. Δεν είναι εύκολο να παραδεχθείς ότι μεγάλωσες, ότι έρχονται άλλοι να συνεχίσουν ίσως πιο ικανοί από σένα, ότι ήρθε η ώρα να παραδώσεις το τιμόνι. Οι αποφάσεις γι’ αυτά θέλουν σωφροσύνη και ταπεινότητα και κυρίως αίσθηση πληρότητας, που οδηγεί στην αυτογνωσία. Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές αποφεύγουμε να δούμε τον ορίζοντα και τη μεγάλη εικόνα. Εγκλωβιζόμαστε αυτάρεσκα στο παρόν σαν να ‘ναι παντοτινό. Ίσως το παράδειγμα της εξαφάνισης των δεινοσαύρων και οι θεωρίες γι’ αυτήν μάς προσφέρουν χρήσιμα παραδείγματα προς αποφυγήν…
