Του Μανώλη Κοττάκη
Ανάμεσα στα εξόχως ενδιαφέροντα που ξεχώρισα από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξαίρετη συνάδελφο του Σκάι Φαίη Μαυραγάνη είναι και τα εξής τρία: το πρώτο, η συστηματική αποφυγή να απαντήσει στο ερώτημα αν θα ηγηθεί της Ν.Δ. στις προσεχείς εθνικές εκλογές. Το κάνει για πολλοστή φορά, άρα κάτι έχει στο μυαλό του. Βγει – δεν βγει.
Το δεύτερο είναι η ειλικρινής τοποθέτησή του στο ερώτημα αν ένας πρωθυπουργός έχει αίσθηση της κοινωνίας. Απάντησε πως «κανένας δεν μπορεί να ταυτιστεί με τη ζωή του άλλου». Πράγματι. Δύσκολο. Αλλά η ουσία της πολιτικής αυτή ακριβώς είναι. Από τη στιγμή που εκλέγεσαι σε δημόσιο αξίωμα δεν ζεις για σένα. Ζεις για τους άλλους. Ακόμη και αν δεν ταυτίζεσαι μαζί τους. Η πολιτική είναι αφιέρωση. Όχι μόνο με τις πολιτικές και με τον ορθολογισμό, αλλά και με το συναίσθημα. Χρειάζεται κι αυτό.
Το τρίτο που αξίζει να υπογραμμιστεί είναι η αποκάλυψη του πρωθυπουργού ότι ο καθηγητής του ΕΚΠΑ κύριος Σωτηρόπουλος, που έχει προταθεί από τη Ν.Δ. για Συνήγορος του Πολίτη αλλά απορρίπτεται από το ΠΑΣΟΚ (για την ώρα), είναι «κεντροαριστερός».
Ο κύριος Μητσοτάκης εξέφρασε την απορία του γιατί λέει «όχι» ο κύριος Ανδρουλάκης σε έναν «κεντροαριστερό». Η επισήμανση αυτή του αγαπητού πρωθυπουργού με έκανε να θυμηθώ τη ροπή του στην Κεντροαριστερά, ειδικώς στη στελέχωση των ανεξάρτητων Αρχών, συνταγματικώς κατοχυρωμένων και μη.
Προσφάτως πρότεινε και πέτυχε την εκλογή της Άννας Στρατινάκη, θυγατέρας βουλευτού του ΠΑΣΟΚ στην Α’ Πειραιώς, στον Συνήγορο του Καταναλωτή. Στην προηγούμενη θητεία του εξέλεξε στη θέση του προέδρου του ΑΣΕΠ τον γενικό γραμματέα Προέδρων της Βουλής που εξελέγησαν με το ΠΑΣΟΚ αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, Θάνο Παπαϊωάννου. Τώρα, πάλι επιλέγει «κεντροαριστερό» για τον Συνήγορο του Πολίτη.
Μια πρόχειρη αναδρομή, μάλιστα, στην ιστορία του Συνηγόρου του Πολίτη αρκεί για να θυμηθεί κανείς ότι από το 1998, που συστάθηκε ο θεσμός, εκλέγονται διαρκώς στη θέση του Συνηγόρου διαπρεπείς πανεπιστημιακοί και επιστήμονες πάντοτε «κεντροαριστεροί».
Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, που τον στερέωσε ως θεσμό και θα έχει πάντοτε την εκτίμησή μας, ο Γιώργος Καμίνης, στον οποίο εδόθη το «δαχτυλίδι» της πρώτης διαδοχής, η καθηγήτρια και άλλοτε συνεργάτιδα του Αλέκου Παπαδόπουλου, Καλλιόπη Σπανού, ο Ανδρέας Ποττάκης και τώρα ο (προτεινόμενος) κύριος Σωτηρόπουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ, για τον οποίο πράγματι υπάρχουν καλές συστάσεις.
Αλλά το μέγα ερώτημα παραμένει: άξιοι δεν υπάρχουν στην από εδώ πλευρά; Οι φιλελεύθεροι κεντροδεξιοί είναι ελαττωματικά μοντέλα; Δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός φιλελεύθερος κεντροδεξιός, από τους χιλιάδες επιστήμονες που ψηφίζουν μια ζωή αυτή την παράταξη, να του ανατεθεί να εγγυηθεί το κράτος δικαίου και τις σχέσεις κράτους – πολίτη;
Λυπούμαι, αλλά αυτό που κάνει ο κύριος πρωθυπουργός φτάνει στα όρια του πολιτικού ρατσισμού. Ηγείται ανθρώπων που δεν εμπιστεύεται, τους θέλει μόνο για να του χτυπούν παλαμάκια σε κάνα street party και τέλος. Και μετά ενοχλείται όταν έρχεται μια Λατινοπούλου και «κόβει εισιτήρια» λέγοντας ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. έχει «κεντροαριστερή ψυχούλα». Μα ο ίδιος το επιβεβαιώνει καθημερινά.
Για να μιλήσουμε με όρους αγοράς: πρώτη φορά βλέπουμε «επιχειρηματία» να αντιπαθεί, να διώχνει την «πελατεία» του και να έχει μονίμως «μάτια» για τους «πελάτες» της απέναντι επιχείρησης. Κι αν ο έρωτας του κυρίου πρωθυπουργού με την Κεντροαριστερά περιοριζόταν στις ανεξάρτητες Αρχές, να λέγαμε «εντάξει».
Αλλά, με όσα ακούμε καθημερινά για το ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνουμε ότι δεν πρόκειται για έρωτα, αλλά, με το συμπάθιο, για… μεγάλη καψούρα!
Βγαίνουν από χθες «κορυφαία», βάσει ιεραρχίας, στελέχη της Ν.Δ., όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ., και αναγιγνώσκουν στα ΜΜΕ ένα «ποίημα» με το οποίο καταγγέλλεται το ΠΑΣΟΚ για τα 5 «όχι» στη Ν.Δ. και για την έλλειψη διάθεσης συναίνεσης.
Και πού το βρήκαν, δηλαδή, γραμμένο ότι το ΠΑΣΟΚ υπάρχει στη Βουλή για να λέει «ναι» σε οτιδήποτε επιθυμεί ο πρωθυπουργός; Το ζήτησε κανείς; Ο ελληνικός λαός έδωσε 41% και 158 έδρες στη Ν.Δ. το 2023 για να κυβερνήσει ανέτως, με τις δυνάμεις της, και όχι για να παρακαλά «γονατιστή» το ΠΑΣΟΚ να της βάλει «πλάτη».
Δεν είναι αυτός ο ρόλος της αντιπολίτευσης στις δημοκρατίες, άλλωστε. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι υπάλληλος της κυβέρνησης. Αλλά και η κυβέρνηση ούτε είναι ούτε μπορεί να εξελιχθεί σε υποκατάστημα της αντιπολίτευσης.
Οι ιδεοληψίες για το πολιτικό Κέντρο, εφόσον συνεχιστούν, δεν θα έχουν καλό τέλος. Οι αισθητήρες μας στην εορτή για τα γενέθλια της ΟΝΝΕΔ έδειξαν ότι ενοχλούν και τη Νεολαία.
Οι ψίθυροι των οννεδιτών κατά της πασοκοποίησης ξεκίνησαν από τη Ρηγγίλης και έφτασαν μέχρι την… Ερατοσθένους!
