Της Κύρας Αδάμ
Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη δεν μπορεί να λογίζεται ως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην κατάσταση που βρίσκεται. Ένα κόμμα που έχει υποστεί βαριά ήττα στις εθνικές εκλογές, δεν έχει καλύψει τις απώλειές του σε ποσοστά και αριθμό ψηφοφόρων στις ευρωεκλογές και βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση εσωτερικής αναταραχής και διασπάσεων που δεν κοπάζουν δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αντιμετωπίζεται ως το «στιβαρό» κόμμα που αντιμετωπίζει μια κυβέρνηση με εμφανή τα σημεία κόπωσης στη διακυβέρνησή της και την απουσία πολιτικής και έργων για το υπόλοιπο διάστημα.
Ακριβώς αυτή η εμφανής κόπωση της κυβέρνησης της Ν.Δ. σε έργο και λόγο θα ήταν θεωρητικώς η χρυσή ευκαιρία για ανασύνταξη και αναδιάταξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης με πρόγραμμα εξουσίας.
Αντ’ αυτού, όλο το διάστημα από τις ευρωεκλογές μέχρι τώρα, οι ενδιαφερόμενοι πολίτες -όσοι έχουν απομείνει- είναι θεατές του καναπέ στα σόσιαλ μίντια για βόθρους και πισίνες, προσωπικά ενσταντανέ, που θα κορυφωθούν σε τετραήμερο(!) γαμήλιο γλέντι, μαλλιοτραβήγματα στελεχών, πισώπλατες μαχαιριές, απαράδεκτες βωμολοχίες σε βιντεάκια, μαζί με τις προσβλητικές εικόνες απλήρωτων συναδέλφων στο πεζοδρόμιο του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας ευγενικά -ακόμα;- τα δεδουλευμένα τους.
Αυτή δεν είναι εικόνα κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και όσοι έχουν απομείνει στο πάλαι ποτέ ιστορικό κόμμα οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν και να πάρουν τις αποφάσεις τους απέναντι σε έναν ουρανοκατέβατο αρχηγό, που διάλεξαν μέσα στην απόγνωσή τους όταν το κόμμα τους ξέμεινε από αρχηγό, αφού ο Α. Τσίπρας τούς άφησε στα κρύα του λουτρού για να περισώσει το προσωπικό πολιτικό κύρος του και -γιατί όχι;- το προσωπικό πολιτικό του μέλλον.
Το ωραίο της ιστορίας είναι ότι ο νυν ουρανοκατέβατος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι… ο συνεπέστερος όλων μέσα στο κόμμα. Δεν έκρυψε ποτέ ότι θέλει να είναι ο απόλυτος αρχηγός του, δεν έκρυψε ποτέ ότι δεν θέλει να συνεργαστεί, ούτε να είναι υπόλογος σε όσους δεν συμφωνούν με αυτόν και δεν υποκύπτουν στη «γραμμή» του, δεν έκρυψε ποτέ ότι θα κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, όταν το θέλει και όπως το θέλει. Τελικώς, δεν έκρυψε ποτέ ότι θέλει ένα προσωπικό κόμμα «φαν κλαμπ», όχι γιατί θέλει να προσομοιάσει στην… Τέιλορ Σουίφτ (που δεν μπορεί), αλλά για να κατοχυρώσει ένα «κομψό κόμμα παντός καιρού» – στην Ελλάδα βρισκόμαστε, άλλωστε, και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει το μέλλον…
Το πρόβλημα, επομένως, την ευθύνη και -γιατί όχι;- την πολιτική ενοχή έχουν όλοι οι άλλοι τωρινοί «αντικασελακικοί» -με βαριά πολιτική πείρα στις κουζίνες της Αριστεράς-, που προσπάθησαν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι θα κατόρθωναν να… φέρουν στα μέτρα τους τον Κασσελάκη και θα του δίδασκαν την ιστορία της Αριστεράς, τον αριστερό πολιτικό λόγο και συμπεριφορά. Απλώς εξαπάτησαν τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Και τούτο διότι δεν μπορεί η μεγάλη πείρα τους στα πράγματα της Αριστεράς να μην τους έδειχνε το αδιέξοδο στον οποίο οδηγούνταν το κόμμα και στους συνεχείς πολιτικούς εξευτελισμούς που θα δέχονταν όλο αυτό το διάστημα.
Εκτός και αν τυφλώθηκαν από πολιτική ματαιοδοξία και πολιτική σκοπιμότητα ότι θα «άλλαζαν το παιχνίδι» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι αυτοί οι σημερινοί εσωκομματικοί αντίπαλοι του Κασσελάκη είχαν την ευκαιρία και τη δυνατότητα, αλλά δεν είχαν το πολιτικό κουράγιο να αποχωρήσουν με πολιτική αξιοπρέπεια και με ψηλά το κεφάλι στην πρώτη και μοναδική μέχρι τώρα πολιτική αποχώρηση των στελεχών της Νέας Αριστεράς.
Δεν το έπραξαν, και έτσι δεν άλλαξαν το «παιχνίδι».
Τώρα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα γι’ αυτούς. Ή θα περιμένουν να τους εξουδετερώσει εξευτελιστικά μέσα στο «κόμμα του» ο Κασσελάκης ή θα σκύψουν για μια ακόμα φορά το κεφάλι, στο όνομα της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, που ξέρουν ότι δεν υπάρχει πια. Με αποτέλεσμα το αριστερό πολιτικό σθένος του ΣΥΡΙΖΑ να ευτελίζεται.
