Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Χάρης Δούκας: «Δεν είναι θέμα τρόπου ζωής ή βελτίωσης της ποιότητας ζωής – είναι θέμα επιβίωσης, όταν το 23% του πράσινου πνεύμονα γύρω από την Αθήνα έχει καταστραφεί τα τελευταία χρόνια από πυρκαγιές. Είναι ζωτικής σημασίας να έχουμε περισσότερα δέντρα, περισσότερα κλιματιζόμενα κοινοτικά κέντρα και περισσότερους σταθμούς νερού στους δρόμους και στις πλατείες μας».
Για όσους έχουν μια βασική, έστω, εικόνα των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών που οδήγησαν στη γνωστή, ασφυκτική και γκρίζα εικόνα των ελληνικών μεγαλουπόλεων, δεν είναι τόσο δύσκολο να την αποδεχτούν ως έχει. Όσο άσχημη κι αν είναι.
Ούτε και θεωρούν ότι ο Έλληνας (κι ο νεοέλληνας, αν προτιμάτε) είναι φύσει κακόγουστος, σε αντίθεση με τον Ελβετό ή τον Άγγλο, στις χώρες των οποίων σπεύδουμε σαν αγέλες, πλέον, θαυμάζοντας ό,τι βλέπουμε γύρω μας με ένα υπόρρητο, αρκετά αχρείαστο κόμπλεξ κατωτερότητας.
Άλλο είναι αυτό που πρέπει να παραδεχτούμε εν έτει 2024, πια. Ότι ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν για τους δημάρχους των μεγάλων αστικών κέντρων, ώστε να μπορούν να παρουσιάζουν «πλούσιο έργο» όταν θα εξαντλούνται οι πενταετίες ή δεκαετίες τους. Το χρειάζονται επειγόντως κιόλας, για να αντισταθμίζουν την υπόλοιπη δημόσια εικόνα τους, που κατά 80% κινείται γύρω από τον… πολιτισμικό εκσυγχρονισμό μας.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για εξαρχής περίεργα σχέδια που σαν να προσπαθούν να υποκαταστήσουν ανάμεσα στις πολυκατοικίες όλο το χαμένο πράσινο της Πάρνηθας και της Πεντέλης. Ελπίζω να μη συνοδεύσουν και τα ελάφια, διότι, όπως έχει δείξει και η εμπειρία της Θεσσαλονίκης με τα αγριογούρουνα, δεν παίζει να ενσωματωθούν εύκολα στον αστικό τρόπο ζωής!
Για να μιλήσουμε σοβαρά, η απόλυτη διάλυση του περιαστικού πρασίνου είναι πολυδιάστατο θέμα και η απώλεια της δυνατότητας για μια ψυχωφελή απόδραση στο βουνό δεν «ισοφαρίζεται» με πέντε δέκα καινούργια ψωρόδεντρα στο στενό της κατοικίας σου…
Για την πιο ολοκληρωμένη φροντίδα των ηλικιωμένων εν μέσω καύσωνα, για την οποία επίσης διαβάζω, τα νέα είναι οπωσδήποτε θετικά και αξιέπαινα. Αλλά και πάλι ας μην ξεγελιόμαστε. Σε λίγα χρόνια δεν θα θεωρείται ούτε επιτυχία ούτε μέριμνα να γερνάς στο κέντρο της μεγαλούπολης και να γυρνάς σαν απόκληρος στις extra-κάργα κλιματιζόμενες αίθουσες. Ειδικά αν έχουμε καύσωνες διαρκείας (αλλά ακόμα και να μην έχουμε), καλύτερα να βρούμε τρόπους να ανεβάσουμε το επίπεδο ζωής και υποδομών στη θνήσκουσα και παρακμάζουσα ελληνική περιφέρεια. Για τις πολύ δύσκολες καλοκαιρινές μέρες, άλλωστε, πλέον κλιματιστικά… έχουμε και στο χωριό μας!
Παλεύω με νύχια και με δόντια να μην απαξιώνω τα πράσινα σχέδια των ιθυνόντων, αλλά σε αυτό το συγκεκριμένο έχω κατασταλάξει οριστικά: Το πιο πράσινο που μπορείς να κάνεις νύχτα με 35 βαθμούς Κελσίου στην ελληνική πόλη είναι να ανοίξεις ένα κουτάκι πράσινη το βράδυ της ερχόμενης Κυριακής και να δεις μπάλα σε καλά κλιματιζόμενο χώρο. Δεν πάει πολύ παραπάνω ο πήχης…
