Πρόσφατα, πολλοί περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μπόρεσαν να δουν το Βόρειο και το Νότιο Σέλας με γυμνό μάτι λόγω μιας ισχυρής ηλιακής καταιγίδας. Το γεγονός αυτό προκλήθηκε από το ότι ο Ήλιος έφθασε στο μέγιστο σημείο δραστηριότητάς του σε έναν 11ετή κύκλο.
Κατά τη διάρκεια αυτού του κύκλου, μπορούμε να περιμένουμε περισσότερες εκρηκτικές εκροές σωματιδίων από τον Ήλιο. Αυτά τα σωματίδια δημιουργούν τελικά το όμορφο σέλας στον ουρανό, καθώς και γεωμαγνητικές καταιγίδες που μπορούν να προκαλέσουν ζημιές σε υποδομές όπως τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας και οι δορυφόροι.
Το φαινόμενο προκαλείται από σωματίδια υψηλής ενέργειας από τον Ήλιο που ρέουν προς τη Γη και μεταφέρονται στο μαγνητικό πεδίο της Γης σε μια διαδικασία γνωστή ως επανασύνδεση. Τα σωματίδια αυτά στη συνέχεια ταξιδεύουν κάτω από τις γραμμές του γήινου μαγνητικού πεδίου μέχρι να προσκρούσουν σε ατμοσφαιρικά σωματίδια όπως το οξυγόνο, το υδρογόνο ή το άζωτο.
Όταν αυτά τα γρήγορα και θερμά σωματίδια συγκρούονται με ατμοσφαιρικά σωματίδια, χάνεται κάποια ενέργεια και θερμαίνεται το τοπικό περιβάλλον. Τα ατμοσφαιρικά σωματίδια απελευθερώνουν αυτή την ενέργεια στην περιοχή του ορατού φωτός, δημιουργώντας διαφορετικά χρώματα ανάλογα με το ποιο στοιχείο είναι πολύ θερμό – μπλε και μοβ από το άζωτο, πράσινα και κόκκινα από το οξυγόνο.
Αυτή η διαδικασία συμβαίνει συνήθως σε μεγάλα γεωγραφικά πλάτη λόγω του σχήματος του μαγνητικού πεδίου της Γης που μοιάζει με ραβδόμορφο μαγνήτη. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια ισχυρών ηλιακών γεγονότων, σέλας μπορούν να παρατηρηθούν και σε χαμηλότερα γεωγραφικά πλάτη.
Η πυκνότητα ηλεκτρονίων δεν επηρεάζει μόνο τα συστήματα GPS, αλλά μπορεί επίσης να επηρεάσει την ταχύτητα του εύρους ζώνης του δορυφορικού διαδικτύου, ακόμη και τις ζώνες ακτινοβολίας του πλανήτη. Οι ζώνες αυτές αποτελούνται από υψηλής ενέργειας φορτισμένα σωματίδια, κυρίως ηλεκτρόνια, που βρίσκονται περίπου 13.000 χιλιόμετρα μακριά από την επιφάνεια της Γης.
Κατά τη διάρκεια μιας γεωμαγνητικής καταιγίδας, τα σωματίδια αυτά μπορούν να ωθηθούν στα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, όπου μπορεί να επηρεάσουν τα ραδιοσήματα υψηλής συχνότητας που χρησιμοποιούν τα αεροσκάφη και ακόμη και τις συγκεντρώσεις του όζοντος. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε αυτές τις αλληλεπιδράσεις για την καλύτερη προστασία της τεχνολογίας και του περιβάλλοντός μας.
Τα σέλας δεν περιορίζονται μόνο στη Γη – τα έχουν και πολλοί άλλοι πλανήτες. Μελετώντας το σέλας σε διάφορα ουράνια αντικείμενα, μπορούμε να μάθουμε περισσότερα για τα μαγνητικά τους πεδία. Ένας τρόπος με τον οποίο οι επιστήμονες προσομοιώνουν το σέλας είναι με τη χρήση μιας «Planeterella», η οποία αναπτύχθηκε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1900 από τον Νορβηγό επιστήμονα Kristian Birkeland.
Μεταβάλλοντας την ένταση του μαγνητικού πεδίου και τις αποστάσεις μεταξύ των αντικειμένων σε μια διάταξη Planeterella, οι ερευνητές μπορούν να παρατηρήσουν πώς αλλάζει το σέλας. Οι εκπομπές που παράγονται είναι ως επί το πλείστον μοβ λόγω της πλούσιας σε άζωτο ατμόσφαιρας της Γης.
Πηγή: Techmaniacs
