Του Κώστα Πρώιμου
H Αθήνα υπό το φαινόμενο της αστυφιλίας το οποίο γνώρισε έξαρση από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε σταδιακά να αυξάνει τον πληθυσμό της και να επεκτείνει το πολεοδομικό της σχέδιο προς πάσα κατεύθυνση. Από τις λαϊκές συνοικίες του Πειραιά, του Περιστερίου, των Αχαρνών, αρκετοί μάγκες κατόρθωσαν να κερδίσουν την είσοδό τους στην αστική τάξη ενώ δεν είναι λίγες οικογένειες που φιγουράρουν πλέον στον κόσμο της ελίτ.
Τώρα, το πώς και το γιατί κάποιοι τα κατάφεραν και δεν παρέμειναν στις λασπογειτονιές που σουλατσάριζε στις ταινίες του ’50 και του ’60 ο αξέχαστος Βέγγος, δε μας απασχολεί ιδιαιτέρως. Αναφορικά θα ισχυριζόμασταν ότι απαιτείται ένας συνδυασμός δεδομένων. Εργατικότητα, τύχη, μυαλό, φιλαργυρία ή απλώς ένας πολύ καλός γάμος.
Αυτή η κοινωνική κινητικότητα προς τα άνω (ως ορολογία της κοινωνιολογίας) που παρατηρήθηκε στα λαϊκά στρώματα λόγω της απότομης μεταβολής των εισοδημάτων τους, δημιούργησε μια νέα αγορά και φυσικά εξυπηρετούσε το σχέδιο των μεγάλων αναπτυσσόμενων εταιρειών οι οποίες έπρεπε να ανακαλύψουν εκατομμύρια νέους πελάτες προκειμένου να διαθέσουν τα προϊόντα τους, κυρίως τύπου lifestyle.
Πολλές πρώην κομμώτριες της γειτονιάς, αλλά και υπαλληλίσκοι κουκουέδες στα χαρτιά ακόμη και μαρξιστές, ξύπνησαν το επόμενο πρωί πλούσιοι, είτε γιατί το οικογενειακό τους χωράφι βρέθηκε αίφνης σε ζώνη υψηλής οικονομικής αξίας, είτε γιατί κάπου-κάπως το κόμμα των άλλων τους βόλεψε.
Δεν αναφερόμαστε στις κατηγορίες ανθρώπων που απασχολούν μια φορά τον χρόνο τις δικαστικές ή τις αστυνομικές αρχές και συνεπώς η αύξηση της περιουσίας τους οφείλεται ξεκάθαρα σε έκνομες ενέργειες ή πράξεις. (Εμπορία ναρκωτικών, πορνεία, λαθρεμπόριο όπλων κλπ.)
Σε αυτό το άρθρο επικεντρωνόμαστε στους τυχάρπαστους, σε εκείνους που «έγιναν άνθρωποι» αποκλειστικά μέσα από τις διεργασίες που συνιστούν την κομματική διαπλοκή και τις κατάλληλες διασυνδέσεις ή κάτι αρραβώνες και γάμους, αλλά και επειδή τα ακίνητά τους μετετράπησαν απότομα σε πανάκριβα φιλέτα!
Όλα επεξηγούνται σε τούτο το ντουνιά, αρκεί να γνωρίζουμε την ανθρωπογεωγραφία -πράγμα όχι και τόσο δύσκολο σε μια μικρή-πολύ μικρή σε έκταση και πληθυσμό χώρα, όπως η Ελλάδα. Κακά τα ψέματα, ένα μεγάλο χωριό ήταν και παραμένει η Αθήνα.
Είναι άκρως εντυπωσιακό, πως η κοινωνική τάξη των νεόπλουτων, η οποία άρχισε να προσλαμβάνει σάρκα και οστά κυρίως από τα τέλη του 1970 κι ενώ οφείλει την κορύφωσή της πρωτίστως στις γενναίες παροχές και τις μεταρρυθμίσεις του αείμνηστου Ανδρέα αλλά και του καθεστώτος Σημίτη ως ενός κακού συνεχιστή και χειρίστου αντιγραφέα των πολιτικών του Παπανδρέου, εντούτοις σήμερα οι επίγονοι αυτών αλλά και ορισμένοι εν ζωή ευρισκόμενοι εκ των παλαιοτέρων πίνουν ανερυθρίαστα νερό στο όνομα του νεομητσοτακισμού. Από Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Μια οπαδική στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών μέσα σε μια νύχτα. Κρατήστε στην άκρη αυτή την ιδεολογική μεταπήδηση γιατί θα την αποσαφηνίσουμε στον επίλογο.
Ο αείμνηστος και εμβληματικός Μποδοσάκης έλεγε στο περίπου κάποτε πως, αν οι εργάτες μου ψηφίζουν το ίδιο κόμμα με εμένα, τότε κάτι δεν κάνουν καλά…
Και όμως! Με την επέλαση της φτώχειας ειδικά τα τελευταία χρόνια ο συγχωρεμένος ιδρυτής της ΛΑΡΚΟ, μεταλλείων και λοιπών επιχειρήσεων γίνεται περισσότερο επίκαιρος από ποτέ για την τρομερή διαπίστωσή του.
Άνθρωποι που ξεχνάνε επί τούτου την καταγωγή τους και έχουν απωλέσει στη μνήμη τους τις συνθήκες διαβίωσης των παιδικών τους χρόνων, ψηφίζουν χωρίς ενδοιασμούς τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως κατεξοχήν εκφραστή της ολιγαρχίας. Επιλέγουν με ένα κοντόφθαλμο σκεπτικό για τη διακυβέρνηση της χώρας ξανά εκείνο το μοντέλο που τότε ξεζούμιζε τους παππούδες τους με δωδεκάωρες και δεκαεξάωρες εργασίες σε άθλιες συνθήκες και με μεροκάματα πείνας. Μόνο που, τώρα έχει αναβιώσει και γιγαντώνεται εκ νέου υπό την προστασία ενός φαύλου εκδημοκρατισμού και δρα ανενόχλητο υπό τον μανδύα της κοινοβουλευτικής παρουσίας και προστασίας.
Να τα λέμε όλα και να το «ποδοσφαιροποιήσουμε» το ανωτέρω μιας και η μπάλα επικρατεί επικοινωνιακά αυτές τις μέρες. Όπως λέει και ο θρυλικός Τάκης Τσουκαλάς κατά τη διάρκεια της εκπομπής του πολλές φορές σε συνομιλητές του: Άντε γειά! Με ανώμαλους δε μιλάω! Άκου κει, Παναθηναϊκός στο μπάσκετ και Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο!
Θα μας επιτρέψετε, δανειζόμενοι και παραφράζοντας ως ακολούθως την ανωτέρω επικοινωνιακή αυθεντικότητα του Τσουκαλά να γράψουμε: Άντε γεια λοιπόν! Με πολιτικά ανώμαλους δε βγάζουμε άκρη! Άκου νερό στο όνομα του Ανδρέα κάποτε και παλαμακιστές του Μητσοτάκη τώρα!
