Του Χρήστου Μπολώση
Μια φορά κι έναν καιρό ένας Γερμανός βασιλιάς (δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά και να το θυμόμουνα, σιγά μην το έλεγα. Γυρεύεις τώρα μπλεξίματα για αναμόχλευση παθών;).
Ο βασιλιάς, λοιπόν, πήγε να ξεκουραστεί σε μια εξοχή. Το μεσημέρι που ξάπλωσε δεν τον άφηνε να κοιμηθεί ένας νερόμυλος εκεί κοντά που δούλευε και το μελωδικό του «Κρικ κρακ, κρικ κρακ» ανησυχούσε τον μεγαλειότατο.
Έστειλε, λοιπόν, την αστυνομία να ειδοποιήσει τον μυλωνά να σταματήσει για να κοιμηθεί ο βασιλιάς.
Ο μυλωνάς, φυσικά, αρνήθηκε, λέγοντας ότι αυτή είναι η δουλειά του και με αυτήν ζει την οικογένειά του και ότι μέχρι τότε ουδείς είχε διαμαρτυρηθεί.
Οι αστυνομικοί μετέφεραν τα λόγια του μυλωνά στον βασιλιά, ο οποίος οργισμένος τού παρήγγειλε πως ή συμμορφώνεται ή του κλείνει τον μύλο.
Τότε ο φτωχός βιοπαλαιστής είπε στους μαντατοφόρους: «Να πείτε στον μεγαλειότατο ότι στο Βερολίνο υπάρχουν δικαστές».
Πώς το θυμήθηκα τώρα αυτό;
Να, βρε παιδί μου, πολλούς «βασιλιάδες» γεμίσαμε. Τέμπη με «ανθρώπινα» λάθη, Μάτι με υπεύθυνους 104 ανθρώπους, που, μάλλον, αυτοκτόνησαν. Κόμματα που εξαπατούν τους ψηφοφόρους τους.
