Του Γιώργου Κ. Στράτου
Έλαβα ένα γράμμα ιδιαίτερο τις προάλλες. Τη χαρά μου για τον αποστολέα διαδέχθηκε στενοχώρια και έντονος προβληματισμός μετά την ανάγνωσή του. Το ‘χε στείλει ο Καραγκιόζης, ο αγαπημένος ήρωας των παιδιών για αμέτρητες γενιές. Μόνο που αυτή τη φορά τα λεγόμενά του έβγαζαν πικρό γέλιο, που εύκολα θα μπορούσε να οδηγήσει στην απόγνωση και -γιατί όχι;- στη δικαιολογημένη οργή.
Καταρχάς, μου παραπονέθηκε γιατί η ελλιπής ερμηνεία του νοήματος των έργων και των λεγομένων του γέννησε την άκρως υποτιμητική για την προσφορά του έκφραση «καραγκιοζιλίκια» ! Με πληθώρα παραδειγμάτων, ισχυρίστηκε ότι αυτά τα κάνουν όσοι αντιποιούνται προς ίδιον όφελος τους χαρακτήρες του Θεάτρου Σκιών και όχι ο ίδιος και η παρέα του, αλλιώς δεν θα απολάμβαναν για τόσα χρόνια την αγάπη του κοινού.
Έτσι, πολλοί «Χατζηαβάτηδες» κάνουν σπουδαία καριέρα στην πολιτική, όλο και περισσότερα παιδιά μοιάζουν στους γιους του, τον «Κοπρίτη» αλλά και τον «Κολλητήρι», καμία γυναίκα δεν θέλει να γίνει σαν την «Αγλαΐα» του κι όλες νομίζουν πως είναι «Βεζυροπούλες», την τηλεόραση και τα κοσμικά τα έχουν καταλάβει οι «Σιορ Διονύσιοι» και την τέχνη οι «Μορφονιοί», ενώ οι «Μπαρμπα-Γιώργηδες» αποτελούν είδος προς εξαφάνιση, αντιθέτως η κοινωνία, η δικαιοσύνη και η αστυνομία έχουν γεμίσει από «Σταύρακες» και πολλοί τραπεζίτες και επιχειρηματίες αναζητούν την κερδοφορία στις μεθόδους του «Βελιγκέκα».
Συνεχίζοντας ο Καραγκιόζης, μου γράφει πως, αν και…μαυρομάτης ο ίδιος (!), δεν θέλει να τα βλέπει όλα μαύρα! Παρά ταύτα θεωρεί καθήκον του να επισημάνει ανησυχητικά φαινόμενα που έχει παρατηρήσει να εμφανίζονται ολοένα και περισσότερο: «Οπισθοχωρούν διαρκώς οι άνθρωποι, ο πολιτισμός και οι αξίες τους. Διάφορα είδη ζώων καταλαμβάνουν τις θέσεις και τις ιδιότητές τους. Σκυλιά και γατιά γίνονται “παιδιά” και “μαθητές”, κόρακες και μπούφοι “δημοσιογράφοι”, μαϊμούδες “καλλιτέχνες”, ιπποπόταμοι “δικαστές”, παπαγάλοι “επιστήμονες”-“ακαδημαϊκοί”, τσακάλια, ύαινες και αρπακτικά “μέσα κοινωνικής δικτύωσης”, τίγρεις και τσίτες “επιχειρηματίες”, λύκοι “αστυνομικοί” και γουρούνια “Τοπική Αυτοδιοίκηση”, γιατί ξέρουν να διαχειριστούν καλύτερα τα σκουπίδια και τις λάσπες».
«Αυτό το τελευταίο», συνεχίζει, «μου θύμισε το βιβλίο “Φάρμα των ζώων” του Τζορτζ Όργουελ. Σε αυτήν που τα γουρούνια της φάρμας, τα οποία, μετά την επανάσταση κατά των ανθρώπων αφεντικών και την ανατροπή των τελευταίων, δεν εγκαθιδρύουν την ισότητα μεταξύ των ζώων, που ήταν ο αρχικός στόχος της επανάστασης, αλλά ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου “όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά ορισμένα ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα”. Πόσο εύκολα το όραμα για μια κοινωνία ισότητας μπορεί σταδιακά να μεταβληθεί σε ένα απολυταρχικό καθεστώς, πιο εφιαλτικό από αυτό που αντικατέστησε; Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις στην καρδιά και στο μυαλό των ανθρώπων για να τους πείσεις να εκτιμούν και να προστατεύουν, συναισθανόμενοι, σκεπτόμενοι και μαχόμενοι τα αγαθά της γνήσιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας;».
Διαβάζοντας τις τελευταίες αράδες του, σαν να τον είδα να φεύγει γυρτός, όπως όλοι οι έντιμοι άνθρωποι, από το βάρος των βασάνων τους. Είχε παράσταση για το μεροκάματο, κανονική. Όχι σαν τις ντεμέκ που δίνουν κάποιοι άλλοι στη δική μας πλάτη…
