Του Απόστολου Διαμαντή
Η επιταχυνόμενη παρακμή του μεταπολιτευτικού κοινοβουλευτισμού φτάνει τώρα στο έσχατο σημείο της, πέραν του οποίου πέφτει ο κοινοβουλευτικός μανδύας και εμφανίζεται ακάλυπτη πλέον η μορφή ενός αυταρχικού, προσωποπαγούς καθεστώτος.
Η περίεργη εμμονή του πρωθυπουργού να εισάγει άρον – άρον το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών και τη νομιμοποίηση της τεκνοθεσίας, εγείρει δύο κρίσιμα ερωτήματα. Πρώτον, ποια είναι η επείγουσα ανάγκη εισαγωγής ενός τόσο διχαστικού νομοσχεδίου και δεύτερον, ποιες μπορεί να είναι οι πολιτικές επιπτώσεις από την ψήφισή του.
Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί για την επιμονή του Μητσοτάκη να φέρει στη Βουλή ένα νομοσχέδιο που διχάζει την κοινοβουλευτική του ομάδα και προκαλεί μεγάλες αντικυβερνητικές συσπειρώσεις – ειδικά στο δικό του ακροατήριο- είναι η επιθυμία του να ικανοποιηθούν τα επιτελεία των Βρυξελλών, με πιθανό στόχο την ανάληψη αξιώματος στην Κομισιόν.
Παράλληλος αλλά όχι μικρότερης σημασίας στόχος είναι η εναρμόνιση της ΝΔ με τις ιδεολογικές και πολιτικές κατευθύνσεις που δίνει η πολιτική εξουσία των ΗΠΑ, για την αποδυνάμωση των εθνικών κρατών στην Ευρώπη και των στοιχείων εκείνων της παράδοσής τους που χαρακτηρίζουν την εθνική και κοινωνική τους ομοιογένεια.
Ο θεσμός της οικογένειας είναι θεμελιώδης για την ύπαρξη του εθνικού κράτους και την ενότητα των θρησκευτικών και πολιτισμικών ιστορικών παραδόσεων. Βασικός στόχος των ΗΠΑ παραμένει η εξαγωγή του δικού τους μεταναστευτικού κρατικού μοντέλου, το οποίο προορίζεται να αντικαταστήσει το εθνικό κράτος που έχει προκύψει στη Δύση μετά τη Γαλλική Επανάσταση.
Η οικογένεια, το κύτταρο μέσα στο οποίο αναπαράγεται η εθνική και θρησκευτική ιστορική ενότητα του δυτικού κόσμου, θα πρέπει για το σκοπό αυτό να υπονομευθεί. Πολιτικά εργαλεία σ΄ αυτήν τη στόχευση είναι τα φιλελεύθερα κόμματα και τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία έχουν από χρόνια μεταλλαχθεί επίσης σε φιλελεύθερα κόμματα, κόβοντας τις σχέσεις τους με τις λαϊκές τάξεις.
Έτσι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εναρμονιζόμενος με τις διεθνείς αυτές ιδεολογικές και πολιτικές στοχεύσεις, φέρνει για ψήφιση το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλοφίλων, ο οποίος συμπαρασύρει και τη νομιμοποποίηση της τεκνοθεσίας. Από το σημείο αυτό προκύπτει και η γενικευμένη απαξίωση του βουλευτή και του κοινοβουλίου. Κανένας βουλευτής δε ρωτήθηκε για την κατάθεση του νομοσχεδίου, καμιά εσωκομματική διαδικασία δεν το ενέκρινε και έχουμε εν προκειμένω μια ωμή επέμβαση του κλειστού κύκλου του Μεγάρου Μαξίμου στο κοινοβούλιο, το οποίο έχει παραδώσει την εξουσία του στον πρωθυπουργό.
Εν προκειμένω έχουμε πλήρη παραβίαση της διάκρισης των εξουσιών, καθώς η νομοθετική εξουσία έχει υπαχθεί ολοκληρωτικά στην εκτελεστική, ενώ και οι βουλευτές έχουν μετατραπεί σε υπαλλήλους του πρωθυπουργού, που πρέπει να υπακούσουν στις εντολές του. Η ποινή που προβλέπεται για την ανυπακοή είναι φυσικά η απόλυση. Ο βουλευτής, εάν προτιμήσει να αποφασίσει ελεύθερα και να απορρίψει το νομοσχέδιο, κινδυνεύει να βρεθεί εκτός κοινοβουλίου, καθώς ο πρωθυπουργός θα τον κόψει από τις λίστες στις επόμενες εκλογές.
Τούτο συμβαίνει διότι έχει υποβαθμισθεί πλήρως ο ρόλος του βουλευτή μεταπολιτευτικά, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των βουλευτών δεν εκφράζουν πλέον -όπως στην προδικτατορική περίοδο- κοινωνική, πολιτική και οικονομική ισχύ στις περιφέρειες που εκλέγονται, αλλά συνήθως είναι προϊόντα του κομματικού σωλήνα και στη συνηθέστερη περίπτωση προσωπικές επιλογές του αρχηγού του κόμματος. Επομένως ο βουλευτής είναι απολύτως εξαρτώμενος από τον αρχηγό, σ΄ αυτόν απολογείται και όχι στους ψηφοφόρους του.
Η κατάπτωση αυτή του βουλευτικού αξιώματος έχει οδηγήσει σε ακραία φαινόμενα παρακμής, με τα λεγόμενα «μασάζ» των βουλευτών και με την εντελώς παράνομη απαίτηση των προέδρων των κομμάτων να παραιτείται ο βουλευτής που διαφωνεί και να παραδίδει την έδρα του! Σαν να ήταν η έδρα δώρο που του έχει κάνει ο πρόεδρος και όχι μια απόφαση που έλαβαν οι εκλογείς που τον ψήφισαν. Δε θα μπορούσαμε βεβαίως να διανοηθούμε αρχηγό κόμματος της προδικτατορικής περιόδου να κάνει «μασάζ» σε βουλευτές, όπως ο Ράλλης, ο Παπαληγούρας, ο Παπασπύρου, ο Μαγκάκης, ο Μητσοτάκης, ο Καρτάλης, ο Κεφαλογιάννης κλπ. Το φαινόμενο των βουλευτών – υπαλλήλων είναι καθαρά μεταπολιτευτικό.
Ο κοινοβουλευτικός μανδύας λοιπόν έχει πέσει και έχει αποκαλυφθεί η γυμνή αλήθεια: δεν έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά ένα καθεστώς «δεσποτείας» του πρωθυπουργού, ο οποίος μάλιστα είναι και «ανεύθυνος», όπως ο βασιλιάς, ενώ η Βουλή δε διαφέρει πλέον σε τίποτα από ένα συμβούλιο στέμματος ή από τη Βουλή που είχαν οι μονάρχες κατά τον 18ο – 19ο αιώνα. Και οι Λουδοβίκοι είχαν Παρλαμέντα.
Υπό τις συνθήκες αυτές καλούνται οι βουλευτές της ΝΔ, δηλαδή του κόμματος της δεξιάς -υποτίθεται οι στυλοβάτες του εθνικού μας κράτους- να εγκρίνουν τη διάλυση του θεσμού της οικογένειας και επιπλέον να στραφούν εναντίον της λαϊκής βούλησης, εν ονόματι της οποίας υποτίθεται πως νομοθετούν.
Οι πολιτικές συνέπειες από μια τέτοια απόφαση των βουλευτών της ΝΔ θα είναι καταστροφικές για το κόμμα τους. Διότι θα απελευθερώσει ισχυρές πολιτικές δυνάμεις από το χώρο της ΝΔ, οι οποίες θα εκφραστούν σίγουρα στις επερχόμενες ευρωεκλογές και εν συνεχεία στις εθνικές εκλογές. Αυτό που λείπει αυτή τη στιγμή είναι μόνον το πρόσωπο που θα ενώσει τη δεξιά παράταξη στην Ελλάδα και θα εκφράσει και στη χώρα μας το κυρίαρχο σήμερα στην Ευρώπη πολιτικό ρεύμα ενίσχυσης του εθνικού κράτους και αμφισβήτησης της ελίτ των Βρυξελλών, που αποφασίζει ερήμην των λαών της Ευρώπης.
Η μετατροπή σύσσωμης της αντιπολίτευσης -πλην της τιμητικής εξαίρεσης του ΚΚΕ- σε δεκανίκι του Μητσοτάκη, θα επιταχύνει την πολιτική κρίση και θα διευκολύνει ακόμη περισσότερο τη δημιουργία ενός νέου δεξιού, πατριωτικού κόμματος που θα κλείσει οριστικά τον μεταπολιτευτικό κύκλο της ΝΔ, η οποία θα μετατραπεί σύντομα σε ένα μικρό, φιλελεύθερο κόμμα.
