Του Αλκιβιάδη Κεφαλά*
Η ονομασία Ivy League αναφέρεται στο ετήσιο αμερικανικό αθλητικό συνέδριο των οκτώ καλύτερων ιδιωτικών πανεπιστημίων (Harvard, Yale, Pennsylvania, Princeton, Columbia, Brown, Dartmouth, Cornell). Υπό τη γενικότερη έννοια η ονομασία προσδιορίζει την εκπαιδευτική και επιστημονική ελίτ των αμερικανικών πανεπιστημίων, οι απόφοιτοι των οποίων, εκτός των άλλων, στελεχώνουν τη γραφειοκρατία του βαθέος αμερικανικού κράτους, συμπεριλαμβανομένης και της CIA. Το χαρακτηριστικό και των οκτώ πανεπιστημίων είναι ότι το σύνολο του εκπαιδευτικού και ερευνητικού προσωπικού, η πρυτανεία και οι διοικητικές δομές της ανήκουν και ελέγχονται από την Αριστερά.
Εδώ έχουμε μία παρόμοια κατάσταση με αυτή των ελληνικών πανεπιστημίων, καθώς η πλειονότητα των καθηγητών συγκροτεί οργανωμένα δομικά σχήματα ελεγχόμενα κυρίως από την Αριστερά, τα οποία όμως εντάσσονται στη συστημική γραφειοκρατία και εξυπηρετούν τα νεοφιλελεύθερα κόμματα εξουσίας της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ομοίως οι ακολουθούντες τη σεχταρική γραμμή του ΚΚΕ, λόγω κομματικής πειθαρχίας και ψυχικού εθισμού στην εξυπηρέτηση της κομματικής «δομής», αποτελούν τους καλύτερους υπαλλήλους του καπιταλιστικού συστήματος εξουσίας, όταν αυτό καταστεί αναγκαίο. Η ακαδημαϊκή κοινότητα στην Ελλάδα έχει περιορισμένη ώσμωση με τη βιομηχανία και την κοινωνία, αφενός λόγω της ανυπαρξίας βιομηχανίας και αφετέρου λόγω κοινωνικού ελιτισμού και συνεπώς οι ακαδημαϊκοί επικεντρώνονται στις σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με τους πολιτικούς, μέσω της «τηλεοπτικής επιστήμης» και της επιλεκτικής χρηματοδότησης ερευνητικών προγραμμάτων, που όμως ασήμαντο βάρος έχουν στην εθνική οικονομία.
Αντιθέτως, οι ακαδημαϊκοί της Ivy League χρηματοδοτούνται με εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια από τις πολυεθνικές εταιρίες και το πανίσχυρο βιομηχανικό λόμπι της πολεμικής βιομηχανίας της Αμερικής, συνεπώς το αριστερό ακαδημαϊκό κατεστημένο αποτελεί την αιχμή του ματωμένου αμερικανικού δόρατος και της παγκόσμιας κυριαρχίας. Η ισχυρότατη εμπλοκή των ακαδημαϊκών της Ivy League με το αμερικανικό σύστημα εξουσίας και τους Rhodian δεν τους εμπόδισε να εκδώσουν πλήθος συντονισμένων ψηφισμάτων κατά της επέμβασης του Ισραήλ στη Γάζα, χωρίς όμως καμία αναφορά στα 1.200 θύματα της σφαγής της Χαμάς, τους ομήρους, αλλά και την αισχρή πρακτική της ομηρίας που η Χαμάς αντέγραψε από τους Γερμανούς ναζί. Στο ίδιο αμερικανικό μοτίβο είναι τοποθετημένα και τα κόμματα της Αριστεράς στην Ελλάδα. Στις χιλιάδες ανακοινώσεις τους δεν υπάρχει πουθενά ίχνος αναφοράς για τους Ισραηλινούς και τα μικρά παιδιά που υπήρξαν θύματα της σφαγής των Παλαιστινίων. Εδώ έχουμε μία επιβεβαίωση της θέσης ότι η Αριστερά μετά το 1960 και κυρίως μετά το 1990 έχει μετατραπεί στον δούρειο ίππο του μη παραγωγικού καπιταλισμού των χρηματιστηρίων, μέσω στρατηγικής συμμαχίας με τον ισλαμικό εξτρεμισμό, νεοφιλελευθερισμό και τις ελίτ, ενώ και οι δύο συνιστώσες έχουν επιβληθεί και ελέγχονται από το αμερικανικό σύστημα εξουσίας (το ISIS είναι κατασκεύασμά τους).
Το αμερικανικό ηγεμονικό σύστημα εξουσίας και χρειάζεται και χρησιμοποιεί το αριστερό προφίλ των πανεπιστημίων, ώστε να είναι σε θέση να εξισορροπεί ιδεολογικά τον ηγεμονισμό του και το αίμα που παράγει. Η «παγκοσμιοποίηση και ο διεθνισμός» είναι το κυρίαρχο σύνθημα της Αριστεράς και του νεοφιλελευθερισμού. Ο «κοσμοπολιτισμός» επίσης αποτελεί τον κοινό γεωμετρικό τόπο και των δύο. Η Αριστερά όμως τον έχει αναγάγει δογματικά σε υπέρτατη πολιτική αξία. Η κύρια διαφορά Αριστεράς και νεοφιλελευθερισμού έγκειται στο γεγονός ότι για την Αριστερά ο κοσμοπολιτισμός είναι «red-neck type», δηλαδή βαλκανικός, επειδή μετασχηματίζεται σε ενέργειες κατά του ίδιου του κράτους στο οποίο είναι υπάλληλοι και μισθοδοτούνται, χωρίς ακόμα να διστάζουν και να τοποθετούνται υπέρ των εχθρικών κρατών για τα ελάχιστα χρήματα ενός μισθού (Τσακαλώτος «…να μην κάνουμε αντιπολίτευση πατριωτική για την Τουρκία και τούς μετανάστες»). Αντιθέτως, με την ιδεολογική βοήθεια της Αριστεράς ο κοσμοπολιτισμός των ελίτ και των νεοφιλελευθέρων μετατρέπεται σε κέρδη τρισεκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία επενδύονται στην επαναφορά του Μεσαίωνα σε πλανητική κλίμακα.
*∆ιδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, UK, τ. διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
