Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Στις επιχειρήσεις γενοκτονίας και εκπατρισμού των Παλαιστινίων από τις πατρογονικές εστίες Ελλάδα και Κύπρος, σαν ταπεινοί υπήκοοι που έχουν ξεπουλήσει την εθνική αξιοπρέπεια και τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας, σέρνονται πίσω από το άρμα ΗΠΑ- Ισραήλ, συναινώντας σε ένα έγκλημα εναντίον αμάχων.
Η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος δεν εκφράζει τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, να δείξει ότι διαθέτει κάποια ψήγματα ανθρωπισμού θάφτηκε κάτω από την ψοφοδεή παρατήρησή του στον φασίστα Νετανιάχου να μείνουν οι ανθρώπινες απώλειες σε ανεκτά επίπεδα. Ποια είναι αυτά, δεν εξήγησε… Σάμπως τα δικά του παιδιά κλαίει;
Η αληθινή γραμμή του αρχίζει και τελειώνει στην παραδοχή ότι το Ισραήλ «έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα». Από τη στιγμή μάλιστα που αρνήθηκε να στηρίξει το ψήφισμα που καλούσε σε κατάπαυση του πυρός στον ΟΗΕ, ψήφισμα που υποστήριξε η τεράστια πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη, αποκάλυψε ξανά το πρόσωπο ενός αδύναμου πολιτικού ηγέτη που αγνοεί τον ηθικό κανόνα ότι η Ελλάδα είναι μικρή χώρα για να διαπράττει τόσο μεγάλες ατιμίες…
Συμπράττει η ελληνική κυβέρνηση σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με ανυπολόγιστες συνέπειες στα εθνικά συμφέροντα, σπεύδοντας να στοιχηθεί πίσω από το Ισραήλ που παραβιάζει κάθε κανόνα Διεθνούς Δικαίου και φθάνοντας στο θρασύτατο όριο να τα βάζει με τον γ.γ. του ΟΗΕ που ζητάει τα αυτονόητα: να σταματήσει η σφαγή των αμάχων. Είναι τέτοιο το μέγεθος του αφανισμού των Παλαιστινίων, ώστε ακόμα και τα εξαγορασμένα εγχώρια κανάλια δεν μπορούν να παραβλέψουν αυτά που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας.
Η 7η Οκτωβρίου 2023, γράφει ο Κύπριος καθηγητής Στέφανος Κωνσταντινίδης, θα παραμείνει ως η ημερομηνία αφετηρίας ενός νέου γεωπολιτικού πεδίου που βρίσκεται ήδη υπό διαμόρφωση. Το εκπληκτικό είναι ότι κανένας δεν περίμενε πως η Χαμάς θα μπορούσε να πυροδοτήσει αυτού του είδους τις αλλαγές.
«Αναδεικνύεται επίσης η δυναμική του παλαιστινιακού προβλήματος που πολλοί θεωρούσαν ότι είχε ταφεί κάτω από την αδιαφορία της Δύσης και του αραβικού κόσμου, καθώς και την εποικιστική πολιτική του Ισραήλ, που πέτυχε εντούτοις, με τη βοήθεια των Αμερικανών, να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τις περισσότερες αραβικές χώρες.
Οι λεγόμενες “συμφωνίες του Αβραάμ”, που θα οδηγούσαν και σε αποκατάσταση των σχέσεων Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας, θα ήταν το επιστέγασμα αυτής της πολιτικής. Με την έννοια αυτή, η Χαμάς πέτυχε με ένα στρατηγικό χτύπημα την ανατροπή των σχεδιασμών ΗΠΑ – Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας. Σήμερα η οργή του δρόμου είναι τέτοια στις αραβικές χώρες που τα αυταρχικά καθεστώτα τους είναι υποχρεωμένα να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα της ανάδυσης του παλαιστινιακού προβλήματος».
«Γη για Ειρήνη» είχε προτείνει ρεαλιστικά ο Αραφάτ στις συμφωνίες του Όσλο. Χωρίς παλαιστινιακό κράτος, το Ισραήλ, που επιζητεί την «τελική λύση» αντιγράφοντας τους ναζί, δεν πρόκειται να έχει ποτέ ασφάλεια.
