Του Μανώλη Κοττάκη
Σε όλους εσάς που ζητάτε προγνωστικά μέλλοντος για το πώς θα πάει ο διαλυμένος ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία Κασσελάκη, αν θα μείνει δεύτερος ή θα κατρακυλήσει τρίτος ή τέταρτος, προτείνω να κάνετε μία άσκηση.
Να δείτε δύο ομιλίες. Αν έχετε, ασφαλώς, το κέφι. Διότι το να παρακολουθείς εκφωνήσεις πολιτικών αρχηγών, και μάλιστα αριστερών, δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο. Έχετε να κάνετε και άλλα καλύτερα πράγματα στη ζωή σας.
Εάν τις δείτε όμως, θα καταλάβετε καλύτερα γιατί η μισή Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, εκπαιδευμένη στα αμφιθέατρα της Μεταπολίτευσης, στους χρησμούς και στις ατέλειωτες ώρες των εμβριθών αναλύσεων, έπαθε το Σάββατο πολιτισμικό σοκ στη θέα του μπρουτάλ στη ρητορεία, αυταρχικού στην όψη (γυάλιζε το μάτι του όταν χτυπούσε το χέρι στο αναλόγιο και φώναζε «τέλος!») και επιθετικού ενώπιόν της Κασσελάκη.
Θα αντιληφθείτε γιατί το κομματικό ιερατείο του 3% αρνείτο πεισματικά επί πολλά χρόνια να ανοίξει πόρτες στους πασοκογενείς και πάσχιζε πάση θυσία να διατηρήσει τα κλειδιά της Κουμουνδούρου ως βασικός μέτοχος.
Ποιες είναι οι δύο προτεινόμενες ομιλίες προς παρακολούθηση και σύγκριση στο YouTube;
Πρόκειται για την τελευταία ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του τον Mάιο και την πρώτη ομιλία του Κασσελάκη στο ίδιο όργανο τον Νοέμβριο. Τις χωρίζουν σχεδόν έξι μήνες. Οι διαφορές επί της ουσίας δεν είναι χαοτικές, οι διαφορές όμως στον τρόπο «απεύθυνσης» κατά τον νεολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ, χαοτικές.
Ο Τσίπρας, φορώντας κάλτσα και σκαρπίνια, με το πουκάμισο μέσα από το παντελόνι, προσφώνησε τους συγκεντρωθέντες με τη φράση «σύντροφοι και συντρόφισσες». Ο Κασσελάκης ακάλτσωτος, φορώντας πανάκριβα παπούτσια με αγκράφα και το πουκάμισο χύμα έξω από το εφαρμοστό παντελόνι, απευθύνθηκε στα «αγαπητά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής». Το «σύντροφοι» βγήκε με δυσκολία. Ο Τσίπρας επιτέθηκε στην εσωκομματική αντιπολίτευση με υπαινιγμούς, χωρίς να την κατονομάσει. Μίλησε για «συμπεριφορές που κόστισαν πανάκριβα» και ζήτησε «να είμαστε μεταξύ μας πιο συντροφικοί, πιο αλληλέγγυοι και πιο σοβαροί». Εκλιπαρώντας να λείψουν «οι άστοχες δηλώσεις και οι παλινωδίες». Ο τραμπικός Κασσελάκης δεν ήταν ευγενής. Τους είπε στα μούτρα ότι ήταν «πέμπτη φάλαγγα της Ν.Δ.», μίλησε με επώνυμα και διευθύνσεις (Κατρούγκαλος, Τσακαλώτος) και τόνισε ότι, κάθε φορά που πήγαινε να σηκώσει κεφάλι ο προκάτοχός του, τον ροκάνιζαν «με δηλώσεις στα ίδια κανάλια». Και όταν τον διέκοψαν τρεις φορές μέσα στο πρώτο πεντάλεπτο την ώρα που έλεγε με άλλα λόγια τις θέσεις Τσίπρα στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή, απάντησε σε έναν έναν από όλους όσοι τον διέκοπταν.
Ο Τσίπρας, μετά το πέρας της ομιλίας του τότε, κάθισε και τους άκουσε, ο Κασσελάκης σηκώθηκε κι έφυγε. Ο Τσίπρας έκανε μακρά πολιτική ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος με όρους πολιτικούς, οικονομικούς και ιδεολογικούς, ο Κασσελάκης τα κατήγγειλε όλα αυτά συνοπτικώς με τις λέξεις «σάλτσες» και «πολιτική του pumaro». Ο Τσίπρας μίλησε για την εικόνα ενός «συλλογικού υποκειμένου που δεν είχε συνοχή», ο Κασσελάκης είπε άφοβα την απαγορευμένη λέξη «διάσπαση».
Με δύο λόγια, σωστά κατηγορείται ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ για τραμπισμό. Αν τραμπισμός είναι η ευθύτης, η ταχύτης, η αμεσότης, η κατάργηση των ενδιάμεσων αγγελιοφόρων( ΜΜΕ, κομματικά ιερατεία), πράγματι ο Κασσελάκης είναι τραμπικός.
Πόσο μάλλον που πηγαίνει στις παρελάσεις τις οποίες ήθελε να καταργήσει ο Νίκος Φίλης και ζητά την έπαρση της ελληνικής σημαίας, τη ρίψη στην πυρά της οποίας αποποινικοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο Παρασκευόπουλου. Η τακτική του αυτή μπορεί να αποδώσει κάτι, μπορεί και να μην αποδώσει τίποτα (το πιθανότερο), γιατί στον ίδιο λείπουν άλλα χαρίσματα. Ωστόσο, η τακτική αυτή θα αλλάξει τον τρόπο της αντιπαράθεσης, θα αλλάξει έννοια στη λέξη «Αριστερά» και, το κυριότερο, θα αυξήσει την ήδη υπαρκτή κινητικότητα στο εκλογικό σώμα.
Και τούτο διότι το πολιτικό σύστημα κατήργησε τη σκέψη, κατήργησε τις βραδινές εκπομπές διαλόγου και προβληματισμού, καθιέρωσε το ρηχό διαδίκτυο ως το γήπεδο της αντιπαράθεσης και έθισε το ακροατήριο στην περίληψη και στα συνθήματα, όχι στην ανάλυση.
Προσωπικώς δεν μου αρέσει, αγαπώ την ανάλυση, τη σκέψη και την ανάγνωση, αλλά αυτός είναι ο νέος κόσμος. Σου λέει και πόσο χρόνο θα ξοδέψεις για να διαβάσεις ένα κείμενο, μην τυχόν και χασομερήσεις! Τώρα, λοιπόν, που βρίσκεται ένας παίκτης που αξιοποιεί το στρωμένο γήπεδο των νέων media και παίζει με την ταχύτητα και τις λέξεις τους, αλλάζουν σταδιακά οι κανόνες.
Επειδή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από άλλη πολιτική κουλτούρα (αποφάσεις αμέσως) και προσγειώθηκε σε άλλη κουλτούρα (αναλύσεις εις το διηνεκές), το πιθανότερο είναι ότι δεν θα καταφέρει μέχρι τις επόμενες ευρωεκλογές να μετατρέψει την ευρεία αναγνωρισιμότητα -το όνομά του είναι σε όλες τις παρέες, κυρίως αρνητικά- σε ψήφο. Ξέρει τι να πει, αλλά δεν ξέρει τι βάρος, πόση ιστορία, πόσος διχασμός και πόσο αίμα έχει τρέξει κάτω από κάθε λέξη του. Με τον νεοϋορκέζικο τρόπο που προφέρει τις ελληνικές λέξεις, τους αλλάζει την εθνικότητα. Με τον δε ατημέλητο τρόπο που ντύνεται φτηναίνει το αξίωμά του.
Ωστόσο, οφείλει να διερευνήσει κανείς δύο πράγματα πριν τον καταδικάσει τελεσιδίκως.
Πρώτον, τι σχέση έχει το 17% των Ελλήνων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ με τον αστό Τσακαλώτο που έφυγε και έλαβε ούτε 10.000 από τις 150.000 ψήφους στην αναμέτρηση. Τι σχέση έχει το 17% με το 3% του στενού πυρήνα;
Δεύτερον και σοβαρότερο: Μπορεί να σωθεί από απόψεως ποσοστών ο ΣΥΡΙΖΑ και να διατηρηθεί στη δεύτερη θέση προσελκύοντας νέα «αντισυστημική», «ακροδεξιά» και «alt right» πελατεία;
Εδώ έχουμε δύο δεδομένα. Οι πολίτες έστειλαν τους «Σπαρτιάτες» και τη Ζωή στη Βουλή για να ταράξουν το πολιτικό σύστημα και να το κάνουν άνω κάτω. Το μόνο που έγινε έως τώρα άνω κάτω είναι τα ίδια τα κόμματα αυτά στα εσωτερικό τους.
Η «ψεκασμένη» ψήφος, σύμφωνα με τις μετρήσεις που έχει η κυβέρνηση στη διάθεσή της, ανέρχεται συνολικά στο 30% του εκλογικού σώματος στο σύνολο.
Ερώτημα: Τι γίνεται αν ο τραμπικός Κασσελάκης σε εποχή που ο Τραμπ είναι στα πάνω του αρχίσει να αλιεύει ψήφους και σε αυτά τα αντισυστημικά κοινά;
Μήπως η φράση «alt right» ακροδεξιά πολιτική της Αχτσιόγλου δεν είναι ακριβώς κατηγορία αλλά διαβατήριο επαφής με οικονομικά αδύναμους συμπολίτες κατωτέρων τάξεων; Θα δείξει. Μην ξεχνάμε ότι άνοιγμα στους «Σπαρτιάτες» έκανε προεκλογικώς άκαιρα και ο Τσίπρας.
Καταληκτικώς: Ο Κασσελάκης λειτουργεί σαν ταύρος εν υαλοπωλείω με στόχο μια πολυσυλλεκτική Αριστερά σε μια χώρα την Ιστορία και την πολιτική ατμόσφαιρα της οποίας δεν γνωρίζει. Απευθύνεται όμως σε ένα κοινό που εκπαιδεύτηκε να διαμορφώνει άποψη με συγκεκριμένα νέα εργαλεία.
Το πιθανότερο είναι ότι θα έχει την τύχη εκείνων που πέφτουν με ορμή πάνω σε μια τζαμαρία για να τη ρίξει. Θα τα καταφέρει, θα την γκρεμίσει, αλλά θα πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Και μέσα από την τρύπα που άνοιξε στην τζαμαρία θα περάσει ο επόμενος.
Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι έχει σήμερα μόνο συστημικά κόμματα. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως ήταν αντισυστημικός τον καιρό που έπρεπε να είναι συστημικός και αυτό μας κόστισε κλειστές τράπεζες και ένα τρίτο Μνημόνιο.
Αντιθέτως, τον καιρό που έπρεπε να είναι αντισυστημικός μετεξελίχθηκε σε πιο συστημικός από το σύστημα. Γι’ αυτό και συνετρίβη.
Το ζήτημα αυτό μετά και την «αντισυστημική» εκλογή Κασσελάκη (σε συνδυασμό με άλλες αντισυστημικές εκλογές στις δημοτικές εκλογές) τίθεται πλέον σε νέα βάση. Και αφορά όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Όχι μόνο την Αριστερά. Αυτή το άνοιξε κατά λάθος. Από απελπισία.
