Η Ελλάδα ήταν φεσωμένη όχι μέχρι τον λαιμό, αλλά μέχρι τις ρίζες των τριχών της κεφαλής, και σκορπίσαμε δισ. σε Καλατράβες
Του Παναγιώτη Λιάκου
Το πανάκριβο φιάσκο με τα ολυμπιακά ακίνητα φέρνει στον νου τον Ιωάννη Καποδίστρια. Όταν ανέλαβε την κυβέρνηση της Ελλάδας, μεταξύ πολλών θεσμών που ίδρυσε ήταν νέα σχολεία – και αρκετά εξ αυτών ήταν αλληλοδιδακτικά. Δηλαδή, οι προχωρημένοι σε μάθηση νέοι δίδασκαν τους άλλους, που βρίσκονταν σε χαμηλότερο γνωστικό επίπεδο. Δεν ίδρυσε πανεπιστήμια, διότι θεωρούσε ότι είναι άτοπο να χτίζεις και να πληρώνεις πανεπιστήμια όταν δεν έχεις αποφοίτους της μέσης εκπαίδευσης. Βουνό το δίκιο αυτού του αγίου της πολιτικής. Πρώτα μαθαίνεις να περπατάς και έπειτα να τρέχεις.
Εδώ, σε μια οικονομία-ανέκδοτο, με παραγωγικούς τομείς που ξεθεμελιώνονταν για να γίνουμε η «Ελλάδα των υπηρεσιών», όπως την οραματιζόταν το καθεστώς Σημίτη, σκορπίσαμε δισεκατομμύρια μάρκα (διότι το ευρώ είναι μάρκο με κοινοτικό φερετζέ) σε φρου φρου και αρώματα. Ήτοι, σε ολίμπικ γκέιμς (ολυμπιακά παίγνια, δηλαδή), σε μεταλλικά παλούκια σχεδιασμένα από τον «παγκοσμίου φήμης» Καλατράβα. Κι ύστερα ήρθε ένα φέσι με δύο φούντες, εχούσας μήκος ίσο με το ύψος του όρους Κ2 στην οροσειρά των Ιμαλαΐων. Και γίναμε εμείς παγκοσμίου φήμης υποθηκευμένοι χρεοφειλέτες.
Αντί να δημιουργήσουμε μια αμυντική βιομηχανία αξιώσεων -ένα πεδίο στο οποίο οι Τούρκοι έχουν κάνει άλματα- και να προστατεύσουμε την ανεξαρτησία της χώρας, τονώνοντας παράλληλα την οικονομία, να φτιάξουμε εκπαιδευτικό σύστημα της προκοπής και όχι της πυρκαγιάς και των μπαχάλων, όπως είναι τώρα, να δώσουμε έμφαση στην παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας και να κοιτάξουμε να απαλλαχθούμε από το εξωτερικό χρέος, φουσκώσαμε την οφειλή ασχολούμενοι με μπούρδες που μας μοσχοπούλησε ο Καλατράβα και οι οποίες τώρα σκούριασαν.
Αυτά μας φάγανε. Η αφέλεια, η ελαφρομυαλιά και η γελοία τάση για επίδειξη. Δεν επιδιώξαμε να εργαστούμε για να δώσουμε καίριες λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα, αλλά δώσαμε τα ρέστα μας για να προμηθευτούμε χάντρες, καθρεφτάκια, συστήματα ασφαλείας που δεν δούλεψαν ποτέ και για να χτίσουμε αθλητικές εγκαταστάσεις που ρήμαξαν.
Ήταν πολύ ακριβό το πιπέρι στα λάχανα και δεν απέμεινε χρήμα να αγοράσουμε φαΐ.
