Ο κοινός παρονομαστής; Η παραγωγή δεν βγαίνει.
Το κόστος ενέργειας, καυσίμων, λιπασμάτων και ζωοτροφών έχει εκτοξευθεί και οι τιμές παραγωγού παραμένουν καθηλωμένες. Ο παραγωγός πληρώνει ακριβά για να καλλιεργήσει ή να εκθρέψει, αλλά αμείβεται σαν να ζει σε άλλη εποχή.
Στο πρόβλημα προστίθεται ο αθέμιτος ανταγωνισμός από εισαγωγές: ουκρανικά σιτηρά, νοτιοαμερικανικό κρέας, προϊόντα Mercosur που μπαίνουν φθηνότερα, χωρίς τους ευρωπαϊκούς κανόνες περιβάλλοντος και ασφάλειας. Ο Ευρωπαίος παραγωγός νιώθει ότι παίζει με διαφορετικούς κανόνες – και χάνει.
Η τρίτη μεγάλη πίεση είναι το Green Deal. Κανείς δεν αρνείται την αναγκαιότητα της πράσινης μετάβασης, αλλά η εφαρμογή της πέφτει δυσανάλογα στην πλάτη των παραγωγών: περιορισμοί σε φυτοφάρμακα, υποχρεωτική αγρανάπαυση, αυστηρές απαιτήσεις για τις εκπομπές και το νερό. Οι αγρότες της Ολλανδίας και της Ιρλανδίας το έχουν ζήσει πιο βίαια από όλους.
Την ίδια στιγμή, η Ε.Ε. λανσάρει το νέο αμυντικό πακέτο SAFE, ύψους έως και 150 δισ. ευρώ, και αυξάνει θεαματικά τις δαπάνες για την αμυντική βιομηχανία. Για τον αγρότη, η εικόνα είναι απλή:
λεφτά για άμυνα υπάρχουν – για την παραγωγή δεν υπάρχουν.
Η Ευρώπη κινδυνεύει να ανακαλύψει κάτι που οι ηγεσίες της υποτιμούν: όταν η ύπαιθρος νιώσει ότι εγκαταλείπεται, δεν αντιδρά με σιωπή. Αντιδρά με μπλόκα. Και τελικά αντιδρά και στις κάλπες.
