Τα ελληνικά λιμάνια για την Ουάσιγκτον δεν αποτελούν πλέον απλές εμπορικές υποδομές, αλλά κρίσιμους κόμβους ενός δικτύου που συνδέει ενέργεια, άμυνα και ασφάλεια μεταφορών.
Στο παρασκήνιο, αμερικανικοί κύκλοι πιέζουν για τη δημιουργία εναλλακτικών και αξιόπιστων διαδρόμων προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία λειτούργησε ως επιταχυντής: οι ΗΠΑ θέλουν λιμάνια εκτός Στενών, με πολιτική σταθερότητα και άμεση πρόσβαση σε χερσαία δίκτυα.
Η Αλεξανδρούπολη έχει ήδη «κλειδώσει» τον ρόλο της και στις στρατιωτικέ μεταφορές και στο LNG.
Η Σούδα παραμένει το σταθερό σημείο αναφοράς, με συνεχείς αναβαθμίσεις.
Καβάλα και Βόλος λειτουργούν ως εφεδρείες, προσφέροντας ευελιξία.
Και στο βάθος ξεχωρίζει η Ελευσίνα. Η αναβάθμιση των ναυπηγείων, η πιθανή αξιοποίηση του λιμανιού και η εγγύτητα στο Θριάσιο, τους κάνουν να την ονειρεύονται ως γεωπολιτικό «αντίβαρο» στον Πειραιά.
Κοινός παρονομαστής είναι η ενέργεια. Το αμερικανικό LNG χρειάζεται λιμάνια με ειδικές υποδομές και γρήγορη διανομή.
Ταυτόχρονα, οι στρατιωτικές ανάγκες απαιτούν ασφάλεια και θεσμική ετοιμότητα.
Δύο πράγματα συμβαίνουν εδώ: Επενδύσεις και γεωπολιτική.
Στην πραγματικότητα στο παρελθόν, σε κανέναν τομέα δεν είχαμε επιτυχίες.
Κανείς δεν επένδυσε πραγματικά και στις κινήσεις μας στην γεωπολιτική παίρναμε πάντα «μηδέν».
Και αυτό γιατί το πολιτικό σύστημα πάντα κοίταζε τα δικά του καθημερινά συμφέροντα.
