Επί δύο ολόκληρα χρόνια, ένας πρώην σύμβουλος του προεδρικού μεγάρου της Γαλλίας έκλεβε εκατοντάδες πολύτιμα πιάτα για να τα μεταπωλήσει κρυφά, συμβολίζοντας μια θεσμοθετημένη λεηλασία στην κορυφή του γαλλικού κράτους.
Η επαναλαμβανόμενη αυτή πράξη αποκαλύπτει μια νοοτροπία αρπαγής και καταστροφικής διαχείρισης, που έχει εγκατασταθεί μόνιμα στα ανώτατα επίπεδα του γαλλικού κράτους (κι όχι μόνο), ακόμη και μέσα στο ίδιο το προεδρικό μέγαρο της χώρας.
Η κάστα που εξουσιάζει, η οποία έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, φαίνεται πλέον ότι αυτοεξυπηρετείται απευθείας από την εθνική κληρονομιά των Γάλλων, χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό. Μια άλλη, περισσότερο σοβαρή περίπτωση καταστροφικής διαχείρισης είναι η αύξηση του γαλλικού δημόσιου χρέους, το οποίο αυξήθηκε κατά 60 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε τρεις μήνες (το τρίτο τρίμηνο του 2025), ξεπερνώντας πλέον τα 3 τρισεκατομμύρια ευρώ (το 117,4% του ΑΕΠ), την ώρα που η φορολογική αφαίμαξη των Γάλλων εντείνεται.
Οπως στην Ελλάδα, έτσι και στη Γαλλία η υπόθεση της ιλιγγιώδους αύξησης του δημόσιου χρέους αποδεικνύει μια εξουσία αποκομμένη από την κοινωνία, η οποία αποδομεί την εθνική κυριαρχία προς όφελος της χαώδους Ευρωπαϊκής Ενωσης και των αφεντικών της. Η οικονομική εκτροπή, η συσσώρευση χρεών και οι επαναλαμβανόμενες κλοπές εθνικού πλούτου, από τη λεηλασία στις κουζίνες του Ελιζέ μέχρι τη ληστεία του ΟΠΕΚΕΠΕ (των ευρωπαϊκών αγροτικών ενισχύσεων – ένα απο τα πολλά σκάνδαλα της κλίκας Μητσοτάκη), αποκαλύπτουν αυτή την πλήρη αποσύνδεση της αποτυχημένης και συνάμα επικίνδυνης ολιγαρχίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Εν συντομία, η λεηλασία σε όλα τα επίπεδα μιας χώρας, ενός κράτους, ενός λαού -θεσμικά, οικονομικά, ηθικά- δεν έχει καμία σχέση με την κανονικότητα και δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αυταπάτες. Ωστόσο, αν στο βάθος του τούνελ υπάρχει διέξοδος, αυτή δεν θα προκύψει από ευχολόγια ή διαχειριστικές-εκλογικές διορθώσεις, αλλά από πλήρη ρήξη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με αυτό το διεφθαρμένο σύστημα, με την τιμωρία των ενόχων και την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας των ευρωπαϊκών λαών, που καταστρέφονται μεθοδικά. Κι αυτό προϋποθέτει επίγνωση, μνήμη, τόλμη, θάρρος και πολιτική ευθύνη. Ο χρόνος τελειώνει και η υπομονή των λαών μαζί του.
