Η Δικαιοσύνη με δύο μέτρα και δύο σταθμά: όταν το σύστημα προστατεύει τους ισχυρούς και τιμωρεί τους ανεξάρτητους
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αποκαλύπτουν κάτι πολύ βαθύτερο από μεμονωμένες υποθέσεις μέσα στο πολιτικό σύστημα. Έναν μηχανισμό που λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά, έναν μηχανισμό που προστατεύει τους ισχυρούς και τιμωρεί τους ανεξάρτητους, έναν μηχανισμό που αποφασίζει ποιος θα στιγματιστεί και ποιος θα «ξεπλυθεί».
Όταν εμφανίζονται σοβαρές υποθέσεις που αγγίζουν πρόσωπα ή στελέχη των συστημικών κομμάτων, η επίσημη γραμμή είναι πάντα η ίδια:
«Μεμονωμένο περιστατικό», «δεν έχει σχέση με το κόμμα», «η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί».
Και πράγματι, έτσι πρέπει να λειτουργεί ένα κράτος δικαίου.
Όμως η ίδια αυτή ψυχραιμία και η ίδια αυτή διάθεση «να μην βιαστούμε» εξαφανίζονται ως διά μαγείας όταν πρόκειται για πολίτες, για αντισυστημικά κόμματα ή για φωνές που δεν ανήκουν στο προστατευμένο πλαίσιο της εξουσίας.
Τότε ξαφνικά η ευθύνη δεν είναι ατομική.
Γίνεται συλλογική.
Γίνεται πολιτική.
Γίνεται όπλο.
Η πλειοψηφία των ΜΜΕ που συνήθως αποφεύγουν να θίξουν τους ισχυρούς, μετατρέπουν το οποιοδήποτε γεγονός σε εργαλείο σπίλωσης. Και το κυριότερο: σπανίως θα δείτε έναν δημοσιογράφο, των συγκεκριμένων ΜΜΕ, να ρωτά το προφανές, το ενοχλητικό, το απολύτως θεσμικό:
«Γιατί εδώ εφαρμόζετε άλλο μέτρο;»
Δεν ρωτούν γιατί δεν τους επιτρέπεται να ρωτήσουν.
Γιατί σε ένα σύστημα όπου η εικόνα έχει αντικαταστήσει την αλήθεια, η ερώτηση είναι πιο επικίνδυνη από την απάντηση.
Όταν λοιπόν η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με επιλεκτική ενημέρωση, όταν οι υποθέσεις που αφορούν την εξουσία παρουσιάζονται «ήσυχα» και «ουδέτερα», ενώ άλλες διαστρεβλώνονται και μεγενθύνονται, τότε η Δημοκρατία δεν λειτουργεί ισότιμα.
Λειτουργεί με φίλτρα.
Με προτεραιότητες.
Με προστατευμένους και εκτεθειμένους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να αποδίδονται ευθύνες. Σημαίνει όμως ότι οι ευθύνες πρέπει να αποδίδονται με τον ίδιο τρόπο σε όλους, ανεξαρτήτως κόμματος, ιδεολογίας ή θέσης στο πολιτικό σύστημα.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μία Δικαιοσύνη που λειτουργεί με κανόνες, όχι με εξαιρέσεις. Από ΜΜΕ που ρωτούν και δεν σιωπούν. Από θεσμούς που υπηρετούν τον πολίτη και όχι την εκάστοτε εξουσία.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που βλάπτει τη Δημοκρατία δεν είναι η αποκάλυψη ενός σκανδάλου.
Αυτό που την βλάπτει είναι η επιλεκτική ευαισθησία.
Είναι η σιωπή εκεί όπου πρέπει να υπάρξει έλεγχος και ο κανιβαλισμός εκεί όπου υπάρχει μόνο αντιπολιτευτική σκοπιμότητα.
Η κοινωνία το βλέπει.
Το αντιλαμβάνεται.
Και όσο αυτή η αδικία γίνεται κανόνας, τόσο περισσότερο οι πολίτες θα αναζητούν φωνές που δεν φοβούνται να πουν την αλήθεια.
Φωνές που μιλούν με την ίδια καθαρότητα για όλους.
Γιατί αυτό σημαίνει πραγματικά Δημοκρατία.
Δημήτρης Γ. Παλούμπης
Πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών – Διεθνών Σχέσεων & Πολιτικής Οικονομίας
Πρώην Πρόεδρος – Σύλλογος Εμπόρων Ιστορικού Κέντρου Πάτρας
Πολιτευτής Ν.Αχαΐας – Ελληνική Λύση
