Σκεφτόμουν τις προάλλες τι είναι αυτό που ενώνει αυτούς τους 4-5 εκατομμύρια ανθρώπους που έχουμε βρεθεί να ζούμε στοιβαγμένοι στην Αθήνα του 2025. Ποιο είναι το κοινό μας χαρακτηριστικό; Είναι το lifestyle; Είναι κάποιο κοινό όραμα για το μέλλον; Κάποια κοινά τραύματα από το παρελθόν;
Προς μεγάλη μου απογοήτευση, κατάλαβα ότι αυτό που μας ενώνει είναι μία κοινή αδιανόητη δυσφορία για τη ζωή στη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Μαζί με τη δυσφορία αυτή, τα νεύρα, το μίσος, ο εκνευρισμός.
Όχι βέβαια ότι στα μνημόνια περνούσαμε καλά. Απλά τότε υπήρχε μία επίφαση παροδικότητας. Ζούσαμε σε μία ακραία κρίση, θα ματώσουμε αλλά κάποια στιγμή τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Αντιθέτως, στον ορίζοντα της νέας κανονικότητας και εν μέσω πανηγυριών για τους δείκτες, είναι σαν να έχουμε παντρευτεί αυτό το αίσχος που ζούμε.
Καταδικασμένοι στη φτώχεια μας
Αν βρεθείς σε μία παρέα 10 ανθρώπων -τελείως άγνωστων σε σένα- για τους οποίους το μόνο που γνωρίζεις είναι ότι ζουν στην Ελλάδα, δεν θα πεις ούτε για θέατρα ούτε για το Hotel Elvira ούτε καν για τον Ολυμπιακό. Θα πεις για την ακρίβεια, θα πεις για τα ενοίκια, για την εργασιακή επισφάλεια, για τους μισθούς που δεν σου φτάνουν. Θα πεις ακόμα για την κίνηση, για τη δυσκολία στις μετακινήσεις, ότι ο ένας είναι έτοιμος να φάει τον άλλον.
Όλα αυτά τα έχουμε πάρει λίγο, ηττημένη κοινωνία γαρ, ως δεδομένα. Σαν να έπεσε από πάνω μας μία φουρτούνα γκαντεμιάς. Σαν να καταδικαστήκαμε αμετάκλητα στη φτώχεια από το δικαστήριο της ιστορίας. Συχνά μάλιστα κοιτάμε με το αιώνιο κόμπλεξ που μας χαρακτηρίζει προς τα έξω. Στη Σουηδία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, ακόμα και την Ισπανία και την Ιταλία που μας ταιριάζουν περισσότερο.
Κοιτάμε τόσο πολύ εκεί μακριά που ξεχνάμε τι γίνεται δίπλα μας. Δεν κοιτάμε δηλαδή ότι αυτή η δυσφορία δεν μας αφορά όλους, ότι κάποιους δεν τους ακουμπάει καν.
Ο Φραπές στην Εξεταστική
Σε αυτόν τον ορυμαγδό ατάκας, εικόνας και τσακωμών που λέγεται Εξεταστική Επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ χανόμαστε στο content. Τι είπε ο ένας για τον άλλο. Πώς του απάντησε ο τρίτος. Ταυτόχρονα όμως μέσα σε αυτές τις κουβέντες πηγαινόερχονται εκατομμύρια. Πόρσε, Φεράρι, καταθέσεις επί καταθέσεων. Άνεση και πλούτος.
Μετά το ζεύγος Μαγειρία και το content που έδωσε, χθες ήταν η σειρά του Φραπέ (ή Τζίτζη) όπως αποκάλυψε ότι είναι το πραγματικό του παρατσούκλι. Ο Γιώργος Ξυλούρης πήγε με ένα ύφος πολλά βαρύ. Λαϊκός και ντόμπρος. Έτοιμος να τα πει όλα αλλά στο τέλος δεν είπε τίποτα.
Πήρε, λέει, το δικαίωμα της σιωπής που έχει κάθε κατηγορούμενος. Κι ας μην μπορεί να καταλάβει κανείς αν είναι ή όχι κατηγορούμενος. Ποιος του το είπε αυτό; «Ένας ταξιτζής», απάντησε ειρωνικά και μέσα από το μουστάκι του.
Zώντας ως υποτελείς στη χώρα του Φραπέ
Για κάποιον λόγο, ο θυμός μου για όλο αυτό το show που είδαμε χθες στη Βουλή, μού έσκασε όταν ήμουν με την ψυχή στο στόμα για να προλάβω να χωρέσω 34 ώρες σε ένα εικοσιτετράωρο. Κάτι που ζουν διάφοροι άνθρωποι της ηλικίας μου, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, προκειμένου να έχουν μία περίπου ποιότητα ζωής.
Σε πόσους η μητέρα τους κάνει δώρο Φεράρι ή Πόρσε; Απλά επειδή ο μπαμπάς τους τους άφησε ένα ξενοδοχείο. Ή πάλι επειδή έχουν τις κατάλληλες δικτυώσεις με το πιο βαθύ ελληνικό κράτος, αυτό που μένει στιβαρό και ας αλλάζουν κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων. Οι πρώτοι πιο κουλτουριάρηδες και κυριλέ, οι δεύτεροι πιο λαϊκοί. Στο τέλος στα ίδια τραπέζια.
Και μετά είναι οι πολλοί. Αυτοί που τριγυρνούν όλη μέρα στους δρόμους για να βγάλουν τα βασικά και ταυτόχρονα να κινήσουν κάπως τη χώρα, προκειμένου να μην καταρρεύσει. Πόσο βλάκες θα τους φαίνονται και αυτοί και τα καθαρά τους μέτωπα στα γλέντια που κάνουν.
