Του Χρήστου Μπολώση
Σίγουρα πρέπει να είμαι εκ των πλέον γκαντέμηδων συμπολιτών του κ. Μητσοτάκη.
Διαβάζω ότι γύρω μου ο κόσμος κερδίζει αβέρτα λαχεία, τζόκερ, Λόττο και μονά ζυγά στον φιστικά της γειτονιάς, ακόμη και στη λαχειοφόρο αγορά της Εκκλησίας και με τέτοιο ρυθμό, που δεν θυμάται πια ούτε πότε κέρδισε ούτε τι κέρδισε.
Σαν τον Γκαστόνε, το τυχερό παπί του Ντίσνεϊ, ένα πράγμα.
Εδώ τον λήγοντα πιάνουμε στο Λαϊκό και καδράρουμε το λαχείο και βάζουμε το κάδρο στη σάλα, σε περίοπτη θέση, φάτσα τω εισερχομένω, για να θυμόμαστε την εύνοια της τύχης.
Και, περιέργως, οι τυχεροί είναι αυτοί ακριβώς που απασχολούν την κοινή γνώμη ότι έβαλαν το δάχτυλο, τι λέω δάχτυλο, τις χούφτες, τι λέω χούφτες, τους κουβάδες στο μέλι του Δημοσίου και φάγανε, φάγανε, φάγανε.
Λένε ότι η θεά τύχη είναι τυφλή, δηλαδή σαν τη Δικαιοσύνη ένα πράγμα, αλλά αυτή, βρε παιδί μου, δεν είναι τύφλα, αυτή είναι στραβομάρα του κερατά.
Αμ το άλλο;
Θυμάστε εκείνον τον πολιτικό με τη θεία όχι απ’ το Σικάγο, αλλά λίγο παραδίπλα, από τη Νιγηρία; Βέβαια, ο Εισαγγελέας δεν είχε πεισθεί εντελώς, αλλά δεν βαριέσαι. Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι κ.λπ. και να μην τα ξαναλέμε.
