Όλοι οι γονείς έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση: Το παιδί τους αρνείται να κλείσει την τηλεόραση, να ξεκινήσει τα μαθήματά του, να ετοιμαστεί για το σχολείο, να πάει για ύπνο ή να διακόψει μία αγαπημένη του δραστηριότητα. Προσπαθείτε να μείνετε ψύχραιμοι, ωστόσο, μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκεστε σε μία κλιμακούμενη σύγκρουση.
Η κατάσταση ξεφεύγει γρήγορα και κάπου μέσα στο μυαλό σας σκέφτεστε: «Μα είναι ένας αντάρτης, δεν θα του περάσει».
Υπάρχει ένας μικρός πυρήνας αλήθειας σε αυτό. Αν το παιδί αντιστέκεται – κλαίει, φωνάζει, παρακαλεί, αρνείται – και τελικά υποχωρείτε, τότε ενισχύεται αυτή η συμπεριφορά. Ο ψυχολόγος Gerald Patterson ονόμασε αυτό το μοτίβο «καταναγκαστικό κύκλο»: Το παιδί κλιμακώνει, ο γονιός υποχωρεί, και χωρίς να το καταλάβουν, και οι δύο εκπαιδεύουν ο ένας τον άλλον σε δυσλειτουργικά μοτίβα που επιδεινώνονται με τον χρόνο.
Αν όμως ο καταναγκαστικός κύκλος είναι υπαρκτός, γιατί η φράση «Μη διαπραγματεύεσαι με ‘αντάρτες’» αποτελεί τόσο κακή γονεϊκή συμβουλή;
