Μα δεν είναι μόνο αυτό… Η ιστορία του είναι πολύπλοκη αλλά και πανέμορφη. Γεννιέται από χυμούς, που έχουν ωριμάσει μέσα στο δέντρο ή στο φυτό. Έχει κληρονομήσει γενετικό υλικό με το οποίο δημιουργούνται οργανικά μακρομόρια: σάκχαρα, πρωτεΐνες κλπ. Αναδύεται δειλά – δειλά ως μάτι στο ξερό κλαδί, μπουμπουκιάζει φουσκωμένο και ξεδιπλώνεται διστακτικά στην αρχή, τολμηρά στη συνέχεια.
Το πράσινο χρώμα συνήθως θα υιοθετήσει – του το έχουν ετοιμάσει οι χλωροφύλλες του – ζωηρό στην αρχή, πράσινο σκούρο αργότερα και αν γυρίσουν οι καιροί και έλθει το φθινόπωρο στην περίπτωση των φυλλοβόλων, θα αλλάξει αργά – αργά τις πρωτεΐνες του, θα κάνουν άκρη οι χλωροφύλλες, θα έλθουν ξανθοφύλλες. Μα αυτά γίνονται εκεί που δεν τα βλέπουμε. Θα γίνονται μεταμορφώσεις επί μεταμορφώσεων και θα γοητευόμαστε από τα παιχνίδια των χρωμάτων: κίτρινο, πορτοκαλί, ροδίζον, καφετί θα ομορφαίνουν δέντρα και φύση. Ο τόπος όλος θα γίνεται παλέτα. Μικρές ιστορίες ομορφιάς…
Κάθε φύλλο, και άλλο μέγεθος και άλλο σχήμα, άλλο γυαλιστερό και άλλο κηρώδες, άλλο με επικάλυψη τριχιδίων, άλλο απαλό και άλλο τραχύ, με την κάτω επιφάνειά του πάντα σε αποκλίνοντες, πιο σκούρους χρωματισμούς. Όλα έχουν συζητήσει με το κλίμα και με το οικοσύστημα που ζουν τα δέντρα τους. Άλλες ιστορίες κι αυτές…
Και αν κάθε φύλλο έχει τη δική του ιστορία να μας πει, πόσες και πόσες ιστορίες δεν έχει να αφηγηθεί κάθε δέντρο; Και δεν είναι η κάθε ξεχωριστή ιστορία των φύλλων του – είναι και η προσωπική και συνολική ιστορία του, που την έχει γράψει με τις ρίζες του, με τον κορμό του, με τις μεγάλες κλάρες του και τα μικρά κλαδιά του που άλλα απλώνονται οριζόντια και άλλα ανεβαίνουν την ανηφόρα, για να μπορούν να γευθούν τον ήλιο τα φύλλα και να παίξουν και αυτά το παιχνίδι της ζωής του δέντρου.
Και όταν κλείσει ο κύκλος τους και πάρουν τον δρόμο για το κύκνειο άσμα τους με το φυλλορρόημά τους με το αργό λίκνισμά τους στο χορό της βαρύτητας και του αέρα, θα αποδομηθούν εκεί κοντά στο δέντρο συνήθως για να ξαναπάρουν …φόρα και ως χυμοί να ξαναανέβουν στη “μάνα” τους ή σε άλλη “μάνα” (ή και σε ζώα) και να ακολουθήσουν άλλους δρόμους, να γεννιούνται και να πεθαίνουν διαρκώς, να βιώνουν κύκλους ζωής, να “βγάζουν τη γλώσσα” στον χρόνο, που δεν μπορεί να εξαφανίσει ό,τι τα γεννάει και τα αναδημιουργεί.
Αλλά τα δέντρα δεν έχουν μόνο την δική τους, καταδική τους ζωή να αφηγηθούν. Ζουν είτε συμβιωτικά είτε ανταγωνιστικά με άλλα δέντρα με πολλαπλούς τρόπους – με τις ρίζες τους, με τις ουσίες που εκπέμπουν από τα άνθη τους και από τα φύλλα τους, με τη βοήθεια κάποιων εντόμων κλπ. Έχουν να μας αφηγηθούν ιστορίες με πουλιά, είτε ως μόνιμη συντροφιά με τις φωλιές είτε ως προσωρινή σχέση. Έχουν να μας πουν και τη δική τους εκδοχή για την κοινή συνύπαρξη με τον άνθρωπο και πιο πολύ με τον αγρότη, που ξέρει τους κώδικές τους.
Η γλώσσα τους δεν είναι μία και μοναδική. Άλλοτε με το θρόισμα στο απαλό αεράκι, άλλοτε με το βουητό με τη μανία των ανέμων πάντα κάτι λένε. Άλλοτε είτε ψυχανεμίζονται με των πουλιών τα τιτιβίσματα: ερωτικά, παιχνιδιάρικα, πατρικά και μητρικά είτε ανησυχούν με των κινδύνων τα κρωξίματά τους.
Τα δέντρα έχουν κι άλλη ιστορία. Μπορεί να ήταν απομεινάρια από παλιότερους λόγγους, κάποια αγραπιδιά ή βελανιδιά ή πεύκο ή σκίντο ή πουρνάρι.., αλλά μπορεί να ήταν καρποφόρα, που είχε φυτευτεί από παλιότερους προγόνους. Ατέλειωτες ιστορίες ανθρώπων και δέντρων. Η εικόνα του χωραφιού με ένα δέντρο ήταν αρχέτυπο αιώνων και αιώνων, ήταν σύμβολο αγροτικής περιουσίας που έθρεφε ανθρώπους εποχών και εποχών, που συνδέθηκε με τη μεγάλη ιστορία της ανθρωπότητας.
Πόσες και πόσες κοινές ιστορίες δεν έχουν ειπωθεί ή δεν έχουν μείνει άρρητες στις σκέψεις γενεών και γενεών ανθρώπων της αγροτιάς, και έτρεφαν όνειρα και φαντασιώσεις, σχέδια και αναμνήσεις;
